Το Σάββατο 11/5 στη Μαδρίτη πραγματοποιείται εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης (ΕΚΔ) με θέμα: «Ιστορικά συμπεράσματα από την τακτική των αντιφασιστικών μετώπων. Η σύγχρονη πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον φασισμό».

Την εκδήλωση φιλοξενεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων της Ισπανίας και το ΚΚΕ εκπροσωπούν ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, και ο Αρης Ευαγγελίδης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της τοποθέτησης του ΚΚΕ.

Τους τελευταίους μήνες τα ευρωπαϊκά αστικά ΜΜΕ σηκώνουν ολόκληρο κουρνιαχτό, εκτιμώντας ότι στις προσεχείς ευρωεκλογές θα εκτιναχθούν οι επιδόσεις των εθνικιστικών έως και φασιστικών δυνάμεων. Ετσι, διάφορα αστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε χώρες της ΕΕ, όπως π.χ. συμβαίνει στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, καλούν σε στήριξη της «φιλοευρωπαϊκής, προοδευτικής» πολιτικής στις προσεχείς ευρωεκλογές, για να μπει δήθεν «φρένο» στην άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού!

Η υποκρισία τους ξεχειλίζει! Αφού και με τις δικές τους «πλάτες» τα τελευταία χρόνια, σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, όπως στις χώρες της Βαλτικής, στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στη Βουλγαρία, στην Ουκρανία, ξηλώνονται αντιφασιστικά μνημεία και ανεγείρονται μνημεία των ναζιστικών «Waffen SS» (Ες-Ες), απαγορεύονται Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα, ενώ η Ιστορία ξαναγράφεται όπως βολεύει τους καπιταλιστές, τους βασικούς «σπόνσορες» του φασισμού ανά την Ιστορία και ανά τον κόσμο.

Επιπλέον, εδώ και χρόνια, τόσο το Συμβούλιο της Ευρώπης, όσο και η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο, με μια σειρά αποφάσεων «ξερνούν» αντικομμουνισμό, επιδιώκοντας την εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Γεγονός που στην πραγματικότητα αθωώνει τον φασισμό. Μάλιστα, η ΕΕ προσπάθησε να σβήσει και σημειολογικά τη Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, την 9η Μάη, χαρακτηρίζοντάς την «Μέρα της Ευρώπης».

Κι ενώ διεξάγεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, υπάρχουν δυνάμεις που επικαλούνται την «αντιφασιστική πάλη» και την πολιτική των «αντιφασιστικών μετώπων» του 7ου Συνεδρίου της Κομιντέρν, για να κρύψουν από τους λαούς τις πραγματικές αιτίες του πολέμου. Κι αυτό όταν από τη μεριά της Ουκρανίας μάχεται το νεοναζιστικό Τάγμα του Αζόφ, που παρουσιάζεται από τους ηγέτες της ΕΕ λίγο έως πολύ ως υπερασπιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας, και από την άλλη νεοναζιστικές ομάδες («Ρούσιτς», «Ρωσική Αυτοκρατορική Λεγεώνα» κ.ά.), που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές των αξιών του «Ρωσικού κόσμου».

Με βάση τα παραπάνω διαφαίνεται η επικαιρότητα της σημερινής εκδήλωσης.

Το ΚΚΕ, μελετώντας την Ιστορία, καταθέτει ορισμένες πλευρές συμπερασμάτων όπως και σύγχρονων εμπειριών του για την πάλη με τον φασισμό.

Η επέτειος της 9ης Μάη δεν είναι η «Μέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης», όπως ανιστόρητα επιχειρείται να καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια απ' τους εκπροσώπους του αντιδραστικού οικοδομήματος της ΕΕ. Είναι η Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, της αθάνατης εποποιίας του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και λαού, όπως και των αντιστασιακών κινημάτων της Ευρώπης, με τον πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Οι κομμουνιστές αποτίνουμε φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι, όσους θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, σε όλους όσοι έδρασαν με κάθε τρόπο ενάντια στον ναζιστικό - φασιστικό ιμπεριαλιστικό «Αξονα» Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και των συμμάχων τους.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο που αποτέλεσε την ψυχή, τον αιμοδότη και καθοδηγητή του ηρωικού αγώνα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜικών οργανώσεων, όπως και για τα χιλιάδες μέλη του, που με την ηρωική τους δράση και θυσία έγραψαν κάποιες από τις πιο χρυσές σελίδες της Ιστορίας του, συνέβαλαν στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου.

Το γεγονός πως η Σοβιετική Ενωση και τα αντάρτικα κινήματα πολέμησαν τον φασισμό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α', ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Αποτέλεσε την κατάληξη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, που οξύνθηκαν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Οταν οι αντιθέσεις των μονοπωλίων, που συγκρούονται για την κερδοφορία τους, δεν μπορούν να λυθούν με εύθραυστους συμβιβασμούς στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», τότε αυτές επιδιώκεται να επιλυθούν με τον πόλεμο.

Ιδια είναι η «μήτρα» του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, των πολέμων που έγιναν στις δεκαετίες που μεσολάβησαν μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου έως και τις μέρες μας στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή. Κι αυτή η «μήτρα» είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, το καπιταλιστικό σύστημα στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι αστικές τάξεις αξιοποιούν στους πολεμικούς σχεδιασμούς τους και εθνικιστικές, ακόμη και φασιστικές δυνάμεις, όπως βλέπουμε με τους νοσταλγούς του Μπαντέρα και τα Τάγματα του Αζόφ, στην Ουκρανία, ή με την «Ανώτατη Πολιτική Σχολή» του φασίστα φιλοσόφου Ιβάν Ιλίν, που πρόσφατα ιδρύθηκε σε μεγάλο κρατικό πανεπιστήμιο της ρωσικής πρωτεύουσας.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν δίκαιος μόνο από την πλευρά της ΕΣΣΔ που αγωνιζόταν για την υπεράσπιση της εργατικής, της σοσιαλιστικής εξουσίας και από την πλευρά των αντιστασιακών κινημάτων που μάχονταν κατά της φασιστικής κατοχής, για την επιβίωση και την προκοπή του λαού τους.

Για τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τις δυνάμεις που έχουν τις δικές τους ευθύνες για τη γέννηση και επικράτηση του φασισμού στη Γερμανία, ο πόλεμος ήταν άδικος, ιμπεριαλιστικός, γιατί στόχευε στη διατήρηση και επέκταση του ρόλου που είχαν εξασφαλίσει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα εξαιτίας της νίκης τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την άλλη πλευρά, για τον φασιστικό Αξονα, ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και άδικος γιατί στόχευε στην ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και οι δύο αντίπαλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ανταγωνίζονταν εξίσου για την κατοχύρωση των κερδών και των γεωπολιτικών τους συμφερόντων. Και οι δύο βαρύνονται με μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ενδεικτικά, ο φασιστικός Αξονας πρωτοστάτησε στις μαζικές εκτελέσεις και εκκαθαρίσεις, αλλά και οι ΗΠΑ και η Αγγλία βομβάρδισαν τη Δρέσδη, χρησιμοποίησαν πυρηνικά όπλα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, χωρίς να υπάρχει στρατιωτική αναγκαιότητα, αλλά για να προειδοποιήσουν την ΕΣΣΔ, επιδιώκοντας να επιβάλουν τον δικό τους πολιτικό σχεδιασμό στις μεταπολεμικές εξελίξεις.

Στις γραμμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος πρέπει να εμπεδωθεί το συμπέρασμα ότι για όλες τις αστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκείνος ο πόλεμος ήταν άδικος!

Αυτό έχει σήμερα ιδιαίτερη αξία, όταν διάφορες αστικές δυνάμεις ντύνονται με την «προβιά» του «αντιφασισμού» και επιδιώκουν να κρύψουν τους πραγματικούς ληστρικούς σκοπούς τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Σε έναν πόλεμο όπου συγκρούεται ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλιστικός άξονας (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ), αξιοποιώντας ως «αιχμή του δόρατος» την ουκρανική αστική τάξη (η οποία έχει προχωρήσει στην ιστορική δικαίωση των Ουκρανών συνεργατών των ναζί), με τον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό ιμπεριαλιστικό άξονα της Κίνας, της Ρωσίας και των συμμάχων τους.

Ο φασισμός αποτελεί μία από τις πολιτικές μορφές της καπιταλιστικής εξουσίας. Κύριο διαφοροποιητικό στοιχείο της φασιστικής μορφής της καπιταλιστικής εξουσίας είναι η ενεργητική και μαζική στράτευση λαϊκών δυνάμεων πίσω από τα αντιδραστικά σχέδια της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ιδιομορφία του φασισμού και του ναζισμού δεν μπορεί να εντοπιστεί μόνο στην παύση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, χαρακτηριστικό που συναντάται σε όλα τα αστικά δικτατορικά καθεστώτα. Η ιδιαίτερη ουσία του φασισμού - ναζισμού δεν εντοπίζεται ούτε στην πρωτόγνωρη καταστολή του εργατικού - λαϊκού και του κομμουνιστικού κινήματος, η οποία αποτελεί κοινό τόπο όχι μόνο αστικών δικτατοριών, αλλά και κοινοβουλευτικών καθεστώτων.

Τα κοινά χαρακτηριστικά του φασισμού με τις άλλες πολιτικές μορφές καταδεικνύουν ότι η αντιφασιστική πάλη παραμένει λειψή, όταν δεν στοχεύει στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς υιοθέτησε τη στρατηγική των Λαϊκών Αντιφασιστικών Μετώπων, τα οποία, τόσο πριν, όσο και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διεκδικούσαν κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, την πρώτη περίοδο ως μέσο άμυνας απέναντι στην άνοδο του φασισμού και τη δεύτερη ως μορφή μετάβασης προς την εργατική εξουσία.

Τα ΚΚ, επικεντρώνοντας την πάλη τους αποκλειστικά ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις, όχι μόνο δεν στρέφονταν κατά του συνόλου των αστικών δυνάμεων και των καπιταλιστικών κρατών που μετείχαν στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και συμμετείχαν στον πόλεμο, αλλά και τις αναβάπτιζαν ως αντιφασιστικές στη συνείδηση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Στη διάρκεια του πολέμου, τα ΚΚ επιδίωκαν μια συνεργασία, ακόμα και κυβερνητική, με αυτές τις δυνάμεις μετά το τέλος του πολέμου. Ετσι τα ΚΚ δεν μπόρεσαν να συνδέσουν τον ένοπλο αντιφασιστικό - απελευθερωτικό αγώνα με τον αγώνα για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Εχει σημασία να δούμε γιατί σήμερα σε όλη την Ευρώπη, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και πέρα απ' αυτήν, το αστικό σύστημα ανατρέχει σε τέτοιες εθνικιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές «πατερίτσες» για να ορθοποδήσει.

Το ότι ανατρέχει είναι κάτι το αναμφισβήτητο, μιας και μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται η οικονομική στήριξη τέτοιων δυνάμεων από μερίδα του κεφαλαίου, από δυνάμεις των κατασταλτικών μηχανισμών της, όπως είναι η αστυνομία και οι Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά και η διαφήμιση και παρουσίαση τέτοιων δυνάμεων ως δήθεν «αντισυστημικών» από τα μεγάλα «συστημικά» ΜΜΕ.

Γίνεται φανερό πως τέτοιες δυνάμεις αξιοποιούνται από την κάθε αστική τάξη τόσο ως το «μαντρόσκυλο» του συστήματος, όσο και σαν «αιχμή του δόρατος» σε βάρος του εργατικού, λαϊκού κινήματος.

Είναι πέρα για πέρα αβάσιμη και λαθεμένη η αντίληψη, που καλλιεργείται μέσα στις γραμμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, πως ο φασισμός είναι «εξαγώγιμος» από τις ΗΠΑ, που χαρακτηρίζονται «φασιστική» ή «φιλοφασιστική» δύναμη.

Το ΚΚΕ, μελετώντας την Ιστορία της Κομιντέρν, εκτίμησε ότι ήταν λαθεμένος και επιζήμιος ο διαχωρισμός των κρατών του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος σε «φασιστικά» - «φιλοπόλεμα» και σε «δημοκρατικά» - «φιλειρηνικά». Διαχωρισμός που επικράτησε στις γραμμές της Κομιντέρν πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα, από ορισμένες δυνάμεις στις γραμμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος επανέρχεται αυτός ο λαθεμένος διαχωρισμός, που συσκοτίζει τόσο την ταξική φύση των αστικών καθεστώτων, όσο και την αιτία γέννησης και ισχυροποίησης του φασιστικού ρεύματος, που βρίσκεται στον ίδιο τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων σε κάθε χώρα.

Το ΚΚΕ έχει διδαχτεί από την Ιστορία και δεν συμφωνεί με αυτήν την προσέγγιση του διαχωρισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε «κακές» («φασιστικές», «νεοφασιστικές») και σε «καλές», ούτε βέβαια σε εκκλήσεις για να διαμορφώσουμε «αντιφασιστικά μέτωπα» σε αταξική κατεύθυνση, δηλαδή σε συμμαχίες χωρίς κοινωνικο-ταξικά κριτήρια, αλλά με όλους τους «προοδευτικούς και τίμιους ανθρώπους», όπως κάποιοι μας καλούν. Τέτοιες προσεγγίσεις και καλέσματα οδηγούν το κομμουνιστικό κίνημα και την εργατική τάξη στον αφοπλισμό της, στην παραίτησή της από την ιστορική αποστολή της και στη διαμόρφωση μιας γραμμής δήθεν «εξυγίανσης» του ιμπεριαλισμού από τις «φασιστικές δυνάμεις». Παράλληλα, προσφέρει άλλοθι στις λεγόμενες «δημοκρατικές» και «φιλειρηνικές» αστικές δυνάμεις.

Τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα το έδαφος της εμφάνισης και ανάπτυξης φασιστικών μορφωμάτων δεν στρώνεται μόνο από τις δεξιές δυνάμεις, αλλά και από τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, που στηρίζουν την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων», την απαράδεκτη ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο επιδιώκουν να αθωώσουν τον καπιταλισμό για τα εγκλήματα του φασισμού - ναζισμού, αλλά και να τα αποδώσουν στο κομμουνιστικό κίνημα, στη μόνη δύναμη που με συνέπεια και θυσίες τον αντιπάλεψε.

Επιπλέον, η απογοήτευση λαϊκών δυνάμεων με χαμηλό πολιτικό κριτήριο από τις υποσχέσεις των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνητικών κομμάτων, σε συνθήκες έλλειψης ισχυρών ΚΚ και μεγάλων εργατικών αγώνων, λειτουργεί ενισχυτικά για την πολιτική ανάκαμψη των εθνικιστικών, ρατσιστικών έως και φασιστικών δυνάμεων. Ιδιαίτερα αυτό γίνεται πιο έντονο σε συνθήκες μαζικής καταστροφής μικρομεσαίων στρωμάτων στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, της αύξησης της φτώχειας, της ανεργίας και φθοράς των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων. Τότε είναι που η αστική τάξη αξιοποιεί πολλαπλά τα ναζιστικά κόμματα ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση που, με τον ακραίο εθνικισμό και τη δήθεν "αλληλεγγύη»" ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.

Τον δρόμο σε φασιστικές δυνάμεις και για την απενοχοποίησή τους ανοίγουν και εκείνες οι οπορτουνιστικές «κομμουνιστικές» δυνάμεις, που στο όνομα της «αποκατάστασης της κυριαρχίας της χώρας» από την ΕΕ, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, ή της «απόκρουσης του εξαγώγιμου φασισμού των ΗΠΑ», όπως συμβαίνει στη Ρωσία, συνομιλούν ή και συνεργάζονται με φασίζουσες δυνάμεις.

Το ΚΚΕ αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τις τελευταίες δεκαετίες διάφορα φασιστικά μορφώματα, που αξιοποιούν την εθνικιστική, εθνικοσοσιαλιστική εγκληματική ιδεολογία, για να «ντύσουν» τη δολοφονική τους δράση σε βάρος μεταναστών, συνδικαλιστών εργατών, κομμουνιστών αγωνιστών και άλλων. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η φασιστική Χρυσή Αυγή (ΧΑ), που επιχείρησε την επανέκδοση της τακτικής των ναζιστικών «ταγμάτων εφόδου» και της εναλλαγής της δράσης τους με τον πολιτικό ακτιβισμό.

Μιλάμε για μια φασιστική γκρούπα, που μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας τη δεκαετία του '70 διατήρησε επαφές με ηγετικά στελέχη της, με άλλες εθνικιστικές ακροδεξιές ομάδες, καλλιεργώντας έναν πρωτόγονο αντικομμουνισμό, ρατσισμό και μίσος για το εργατικό κίνημα. Απόκτησαν ισχυρές διασυνδέσεις μέσα στον στρατό, στην αστυνομία, με τις μυστικές υπηρεσίες, επιδίδονταν σε τραμπούκικες επιθέσεις, τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών κατά γραφείων του ΚΚΕ, άλλων κομμάτων και οργανώσεων νεολαίας, σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους, π.χ. εκεί που προβάλλονταν σοβιετικές και αντιφασιστικές ταινίες. Τη δεκαετία του '80 η ΧΑ αρχίζει να λειτουργεί πιο οργανωμένα, πιο συχνά πραγματοποιεί επιθέσεις, τραμπουκισμούς, π.χ. σε μετανάστες και φοιτητές.

Με την έναρξη της βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στα 2008 - 2009 η ΧΑ βγαίνει από το περιθώριο στην επιφάνεια. Τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα διαφόρων κυβερνήσεων προκάλεσαν μεγάλη αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την πτώση του ΠΑΣΟΚ, όσο και στον χώρο της ακροδεξιάς. Η ναζιστική ΧΑ εκμεταλλεύτηκε τις συνέπειες της κρίσης για να προσεγγίσει κατεστραμμένα από την κρίση μεσαία στρώματα, όπως και ένα εξαθλιωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, που δεν είχε αποκτήσει επαφή και σχέση με το οργανωμένο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Το πέρασμά της, όμως, από το περιθώριο στο πολιτικό προσκήνιο δεν θα ήταν δυνατό εάν δεν στηριζόταν από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης και του κρατικού της μηχανισμού. Η ΧΑ παρουσιαζόταν στον λαό ως μια «αντισυστημική δύναμη», που τα βάζει με τα «κακώς κείμενα» και θέλει το καλό του λαού. Στις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» εμφανίζονται αντιδραστικά συνθήματα και προβλήθηκαν έντονα από τα αστικά ΜΜΕ όπως «Εξω τα κόμματα» ή «Εξω τα συνδικάτα», προσέφεραν πολιτική κάλυψη στη ΧΑ.

Ετσι αξιοποιήθηκε η ΧΑ από το αστικό σύστημα για να απομακρυνθούν δυνάμεις από την οργανωμένη ταξική πάλη και να στηριχθούν επιθετικά οι στόχοι της αστικής τάξης, σε βάρος των εργαζομένων, π.χ. με τοποθετήσεις ενάντια στις απεργίες, για την παραπέρα μείωση μισθών, κατάργηση συμβάσεων, ώστε π.χ. οι εφοπλιστές «να πειστούν για να φέρουν την κατασκευή των πλοίων τους στην Ελλάδα».

Οι εκπρόσωποι της ΧΑ βρήκαν εύκολα θέση στα πάνελ των αστικών ΜΜΕ και απέκτησαν κοινοβουλευτική ομάδα. Με τραμπούκικες επιθέσεις σε βάρος συνδικαλιστών και στελεχών του ΚΚΕ, με δολοφονίες μεταναστών προσπάθησε να καθιερωθεί ως η «σιδερένια γροθιά» του αστικού συστήματος. Η ΧΑ εκείνη την περίοδο διατηρούσε διαύλους με τα άλλα αστικά κόμματα, με τοπικούς παράγοντες.

Το ΚΚΕ χάραξε τη γραμμή της αποκάλυψης του ρόλου της και της απομόνωσης αυτού και των άλλων φασιστικών μορφωμάτων από το συνδικαλιστικό κίνημα, από τις πολιτικές δραστηριότητες, την ίδια ώρα που τα άλλα αστικά κόμματα κρατούσαν μια στάση αστικού «καθωσπρεπισμού», «κοινοβουλευτικών κριτηρίων» απέναντί τους.

Η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, οι δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και κομμουνιστών συνδικαλιστών ξεσήκωσαν ένα μεγάλο λαϊκό «κύμα» αντίστασης, που «έπνιξε» προς το παρόν αυτήν τη φασιστική συμμορία και οδήγησε στη φυλακή την ηγεσία της. Είναι χαρακτηριστικό πως με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων και αυτής του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, από την ώρα που έγινε η σύλληψη των δολοφόνων της ΧΑ, χρειάστηκε να περάσουν 7 χρόνια για να γίνει η δίκη και να καταδικαστούν.

Στην καταδικαστική απόφαση των ναζιστών εγκληματιών συνέβαλε η αποφασιστική λαϊκή πάλη, στην οποία πρωτοπόροι ήταν οι κομμουνιστές. Το ΚΚΕ και οι δικηγόροι των κομμουνιστών συνδικαλιστών στη δίκη της ΧΑ ανέδειξαν σε αυτήν τον ναζιστικό και βαθιά συστημικό ρόλο της ΧΑ, το γεγονός πως η εγκληματική δράση αυτής της οργάνωσης προέκυψε εξαιτίας της εγκληματικής ναζιστικής ιδεολογίας της. Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά πως όσο υπάρχει το καπιταλιστικό σύστημα, που είναι η «μήτρα» τέτοιων μορφωμάτων, δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τον φασισμό. Οπως σημείωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, «το κυριότερο είναι ο λαός να αντιμετωπίσει το κακό στη ρίζα του, με την ανατροπή του συστήματος που επωάζει αυτό το αυγό του φιδιού, τον ναζισμό, τον φασισμό».

Το ΚΚΕ έχει καταλήξει ότι η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους.

Αταλάντευτη πρέπει να είναι η προσήλωση του ΚΚ στον στόχο της εργατικής εξουσίας, στην πάλη για τη συσπείρωση των δυνάμεων της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης. Μόνο έτσι θα δυναμώσει η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην αστική εξουσία και θα προωθείται η προοπτική της λαϊκής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ιδιαίτερα σήμερα, που οι λαοί έρχονται αντιμέτωποι με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και διάφορα σημεία του πλανήτη φλέγονται για το πώς θα μοιράσουν οι ιμπεριαλιστές τον φυσικό πλούτο, την εργατική δύναμη, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, πρέπει να έχουμε σαφές μέτωπο τόσο στον κίβδηλο «αντιφασισμό», όσο και στο καπιταλιστικό σύστημα, που γεννάει τον φασισμό και τον πόλεμο.

Οι λαοί πρέπει να ξεσηκωθούν!

Να μπούνε στον δρόμο του αγώνα, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές!

Να στείλουν στις ευρωεκλογές αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα, ενάντια στην ΕΕ του πολέμου, στηρίζοντας τα ΚΚ που παλεύουν με συνέπεια για να σπάσουν τα δεσμά της, για την πανευρωπαϊκή αντεπίθεση, για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.