Σε μια εποχή που το κίνημά μας δέχεται επίθεση από παντού (εσωτερικά - παγκόσμια), πρέπει - το λιγότερο - να 'μαστε αυστηροί με τα στελέχη μας, τα μέλη μας και πρωτίστως τους εαυτούς μας. Να στεκόμαστε αταλάντευτα στις γραμμές μας και μέσα από τις «ομίχλες» της σημερινής συγκυρίας, να μη χάνουμε το σοσιαλιστικό όραμα. Δε θα σχολιάσω τις Θέσεις για το 16ο Συνέδριο του Κόμματός μας, που άλλωστε με βρίσκουν σύμφωνο. Θα ασχοληθώ μ' ένα θέμα των ημερών, που βέβαια δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», τουλάχιστον όσον αφορά το Μήτσο Κωστόπουλο: Πριν αρκετό χρονικό διάστημα, είχα επισημάνει κάποιες προτάσεις του και είχα ανησυχήσει, χωρίς να πω κιόλας πως περίμενα τη σημερινή κατάληξη. Λυπήθηκα, βεβαίως, γιατί ήταν ο φυσικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης, της τάξης για την οποία δημιουργήθηκε όλο το πλέγμα των ιδεών και των αγώνων, που αποτελούν (και θα αποτελούν διαχρονικά) την κληρονομιά και την ελπίδα της προοδευτικής ανθρωπότητας.

Ομως, όπως είπα στην αρχή, πρέπει να 'μαστε αυστηροί μέχρι σκληρότητας, όταν πρέπει. Δε δικαιούται κανένα μέλος μας, και πολύ περισσότερο στέλεχος, να «ξύνει τα νύχια του» και να τρώγεται από το σαράκι της αμφιβολίας, αν διάλεξε το σωστό δρόμο. Κι αν τον ...κούρασε η διαδρομή. Πέρα από το ό,τι τον «δημιούργησε», τον τίμησε και του 'δωσε, εν ολίγοις, οντότητα ο πολιτικός χώρος που επέλεξε να καταταχτεί ιδία βουλήσει. Δεν τον επιστράτευσαν αναγκαστικά.

Οσο για τους άλλους διαγραφέντες, ισχύουν τα ίδια. Και επικροτώ απόλυτα τις αποφάσεις, γιατί σκέφτομαι την κατάληξη άλλων κομμάτων, που πέρασαν στον «ευρωκομμουνισμό», επειδή τα άλωσαν από τα μέσα κάποιοι Κωστόπουλοι, κάποιοι Θεωνάδες κλπ. Κόμματα, που κατάντησαν σκιά του παλιού εαυτού των και, τελικά, ενσωματώθηκαν. Γιατί, επίσης, έχω φρέσκια στη σκέψη μου την ομιλία Γκορμπατσόφ στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο της Τουρκίας, όπου μίλησε για τους «βοηθούς» του στη διάλυση της Σοβ. Ενωσης, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες, όχι μόνο για τους λαούς της, αλλά για τους λαούς όλου του πλανήτη. Οσο κι αν φαίνεται δύσκολο, είναι σχετικά εύκολο να δημιουργηθεί η σύγχυση σ' ένα τμήμα της κομματικής μας βάσης από τις ενέργειες ή το λόγο (γραπτό ή προφορικό) στελεχών, όπως οι διαγραφέντες. Κι αυτό να προκαλέσει κάποιες παρενέργειες που μπορεί να τις βρούμε μπροστά μας. Βέβαια υποθετικό είναι αυτό εις ό,τι αφορά και τα όργανα και τη βάση μας, που αισθάνομαι ευτυχώς να πω ότι ...υγιαίνουν. Και οι ξένοι σύντροφοι, μας εκτιμούν απόλυτα γι' αυτό. Απόδειξη, η ανταπόκριση στις προσκλήσεις του ΚΚΕ. Η αντίδραση πήρε ή ετοιμάζεται να πάρει... υπό την προστασία της «τα καημένα τα παιδιά, τους αληθινούς κομμουνιστές, που η κομματική καμαρίλα ένιωσε πως δεν τους χρειάζεται πια, γιατί πέρασε στην υπηρεσία του συστήματος...». Λόγια, που είπε κάποιος εξυπνάκιας ...παντογνώστης σε μια συζήτηση μαζί μου. Απόψε, που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω δίπλα μου το «Ριζοσπάστη» της 18ης του μήνα, ανοιγμένο στη σελίδα «Από μέρα σε μέρα». Από το σχετικό κειμενάκι, βλέπω πως δεν έχασε χρόνο η αντίδραση (αυτή η ...πρασινορόζ) ν' αγκαλιάσει τον ένα από αυτούς τους «αληθινούς κομμουνιστές», συγκεκριμένα τον Μ. Κωστόπουλο. Οταν σ' επαινεί - και, πολύ περισσότερο, όταν «κρέμεται από το στόμα σου» - ο εχθρός σου, το πράγμα είναι φως φανάρι πού έχει πάει. Μάλλον, πού έχεις καταντήσει. Αυτό δε θέλει θεογνωσία... «Εμπόδια», όπως αυτό των διαγραφών, όσο κι αν τα εκμεταλλεύονται οι ταξικοί μας αντίπαλοι, δε θα καταφέρουν ν' ανακόψουν την πορεία μας προς το Μέλλον. Προς το Σοσιαλισμό, που θα σημάνει το τέλος της προϊστορίας του ανθρώπου. Εμείς κρατάμε το σχεδιασμό της νέου τύπου κυβέρνησης, που την ονομάζουμε Δικτατορία του Προλεταριάτου, και χαρίζουμε στην Αντίδραση «...τα καημένα τα παιδιά», για να της ...κάνουν απολύμανση. Αν είναι δυνατόν βέβαια να απολυμανθεί έστω από «κομμουνιστές»... Πρώην...

Συντροφικά

Οικοδόμος - Λογοτέχνης

Χανιά