Ο οπορτουνισμός, σαν μορφή της αστικής ιδεολογίας που περνά στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα είναι ισχυρός σήμερα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η ισχύς του πηγάζει αντικειμενικά από το χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που αποξενώνει την εργατική τάξη από το κοινωνικό προϊόν που η ίδια παράγει και της διαμορφώνει «αλλοτριωμένη» συνείδηση για την κοινωνική της θέση και το ρόλο της. Οι Θέσεις για το 16ο Συνέδριο ορθά αναφέρουν ότι «Το διεθνές κομμουνιστικό εργατικό κίνημα, παρά την πρόοδο που σημείωσε σε ορισμένες χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο, παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο. Η ιδεολογική διαπάλη στις γραμμές του είναι ιδιαίτερα έντονη ανάμεσα στις οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές και τις επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις».

Επίκεντρο, η επικαιρότητα του μαρξισμού - λενινισμού, η στρατηγική των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες προσωρινής νίκης της αντεπανάστασης και δυσμενούς αλλαγής του διεθνούς συσχετισμού.

Η διαπάλη διεξάγεται ανάμεσα στη γραμμή «αντίστασης - ρήξης» ή «προσαρμογής - ενσωμάτωσης» στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, Θέσεις σελ. 10. Η πρόσφατη εκδήλωση του οπορτουνισμού παραμονές του 16ου Συνεδρίου, που δεν ήταν απρόσμενη, συνιστά έκφραση και στις γραμμές του δικού μας κινήματος της διαπάλης, ανάμεσα στη γραμμή «αντίστασης - ρήξης» ή «προσαρμογής - ενσωμάτωσης».

Οι αντιμαρξιστικές θέσεις της αντικομματικής ομάδας που πρόσφατα διαγράφτηκε από το Κόμμα, όπως φαίνεται για πολλά χρόνια ταλάνιζαν τη λειτουργία του Κόμματος, λογικά συνοδεύονταν και με παραβιάσεις των αρχών λειτουργίας και αντικομματικές πρακτικές που οπωσδήποτε θα πρέπει να γνωστοποιηθούν στο σύνολό τους.

Η δεξιά αναθεωρητική επίθεση που εκδηλώθηκε στο Κόμμα, στα φανερά ή στα κρυφά, στα επιμέρους ή στα γενικά συγκεντρώνει τα πυρά της στην «αλλοίωση της τακτικής από την ηγεσία», «της ταύτισής της με τη στρατηγική», παραχαράσσοντας συνειδητά τη βασική λενινιστική θέση ότι η τακτική πάντα πρέπει να εξυπηρετεί τη στρατηγική και το στόχο της.

Σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα ασκούν την πίεση για να υποχωρήσει το Κόμμα πίσω από το πρόγραμμά του που τονίζει ότι «αναδείχνεται πιο επιτακτικά η ανάγκη, το ΚΚΕ με την πολιτική του να συμβάλλει στη διαμόρφωση και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για τη σοσιαλιστική επανάσταση».

Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας αυτός συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού», ντοκ. 15ου, σελ. 114.

Βασικό κριτήριο για να εκτιμήσουμε τη δράση του Κόμματος, της ΚΕ, των μελών και των στελεχών, είναι οι στόχοι που έθεσε το 15ο Συνέδριο, όπου αποφασίσαμε πως «Η συγκέντρωση δυνάμεων και η συγκρότηση του ενιαίου αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού μετώπου πάλης είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον του ΚΚΕ.

Πίσω και έξω από αυτήν τη γραμμή πάλης δεν υπάρχει ελπίδα για απόσπαση ουσιαστικών και βιώσιμων κατακτήσεων», ντοκ. 15ου, σελ. 218.

Για να αποσπάσει ο αναθεωρητισμός την προσοχή μας από το κριτήριο αυτό, όντας αρκετά έξυπνος σαν αστικό ρεύμα, λογοκοπεί σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα λάθη της πολιτικής μας δράσης και ολιγωρίες στην εφαρμογή των κανόνων και αρχών της καθοδηγητικής δουλιάς και εσωκομματικής λειτουργίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά, ο αναθεωρητισμός επιχειρεί με προσχήματα τη διόρθωση των «κακώς κειμένων», την κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, εκμεταλλεύεται το ασθενές επίπεδο ιδεολογικής και πολιτικής λειτουργίας και καθοδήγησης για να διαστρεβλώσει τη θεωρία μας και την πολιτική μας, δημαγωγεί ασύστολα, ανάλογα με την άγνοια και την έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης.

Οπωσδήποτε πολλά πρέπει να ειπωθούν για θέματα που αφορούν την κομματική οικοδόμηση, την ποιότητα της καθοδηγητικής μας δουλιάς, τη λειτουργία των ΚΟΒ, τους δεσμούς μας με την εργατική τάξη.

Τα ζητήματα αυτά αφορούν τόσο την αποτελεσματικότητα στη δράση μας, αλλά και την ανάπτυξη του Κόμματος και την προστασία του από τον οπορτουνισμό, γιατί η πείρα έχει δείξει ότι εκεί που περιμένουμε τον αναθεωρητισμό στην «πόρτα», για να του φράξουμε το δρόμο, εκείνος μπαίνει από το «παράθυρο», αν ξεχαστούμε, με τη μορφή του «οργανωτικού οπορτουνισμού».

Φαινόμενα, λανθασμένης εφαρμογής ή και μη υλοποίησης των αποφάσεων του Κόμματος, μη κοινής αντίληψης για την εφαρμογή της πολιτικής μας, υποκειμενισμού στην κριτική μας και τον έλεγχο, επικίνδυνης καθυστέρησης της οργανωτικής αναδιάταξης των ΚΟΒ και των καθοδηγητικών οργάνων για την ενίσχυση των δεσμών μας με την εργατική τάξη, ακόμη και η λανθασμένη εντύπωση ότι η ιδεολογία και η πολιτική είναι υπόθεση των ειδικών, όσο κι αν τα θεωρεί κανείς περιστασιακά και μεμονωμένα χτυπούν τον «κώδωνα του κινδύνου», αν δε λάβουμε μέτρα προλειαίνουν το έδαφος για την ανάπτυξη του «οργανωτικού οπορτουνισμού». Κι αν υποθέσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα βρίσκονται σε εμβρυακή μορφή, κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν αν παραβλέψουμε τον κίνδυνο αυτό.

Η αναδιάταξη των δυνάμεών μας με γνώμονα την αποτελεσματικότητά μας στην εργατική τάξη, είναι υπόθεση ζωής για το Κόμμα, προϋποθέτει αλλαγή, καινοτόμα στροφή στην καθοδηγητική μας δουλιά, απαιτεί άλμα στην πολιτική και δημοκρατική λειτουργία των ΚΟΒ και των οργάνων.

Οι απόψεις και πρακτικές της αδράνειας, όταν εμφανίζονται ενίοτε τέτοιες και εκδηλώνουν τεχνητά διλήμματα ως προς το ρόλο της συνοικιακής ΚΟΒ και της κλαδικής, που κατανοούν ότι δήθεν η δουλιά μας στις εκλογές, στα κινήματα ειρήνης, παιδείας κ.ά. υποβαθμίζεται και έτσι τη φέρνουν σε αντιδιαστολή με τη δουλιά μας στο εργατικό κίνημα, περιέχουν στην ουσία τους τη ρουτίνα, την ολιγωρία, τον πρακτικισμό, τον αυταρχισμό σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και την ιδεολογική σύγχυση για τον τρόπο και την αδήριτη ανάγκη σύνδεσης και δημιουργικής εφαρμογής της πολιτικής οικοδόμησης του Λαϊκού Μετώπου στις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Η στροφή της λειτουργίας μας και της καθοδήγησης σύμφωνα με τις ανάγκες του εργατικού κινήματος είναι η λυδία λίθος, για να αλλάξει η τουλάχιστον μη ικανοποιητική κατάσταση, εδώ κρίνεται η δουλιά όλων μας.

Η καθηκοντολογία, το μεροδούλι - μεροφάι, η μηχανιστική τυπικότητα στη λειτουργία, είναι συμπτώματα αδυναμίας και εσωστρέφειας, η δε εμμονή σε αυτά έστω και αθέλητα είναι σημάδια έστω και ισχνά του σεχταρισμού, φρενάρουν την πορεία του Κόμματος για να παίζει τον αποφασιστικό του ρόλο, στην οικοδόμηση ενός πραγματικά ρωμαλέου Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης.

Η διαλεκτική διδάσκει να βλέπουμε τα προβλήματα αλληλεπίδρασης των ιδεολογικών και οργανωτικών βάσεων της δραστηριότητας του Κόμματος, κατανοώντας ότι η ουσία βρίσκεται όχι αποκλειστικά στη μορφή κομματικής λειτουργίας και της λήψης των αποφάσεων στην τυπική τους τήρηση, αλλά στο πραγματικό τους ιδεολογικό περιεχόμενο. Οταν η μορφή καθυστερεί ή και έρχεται σε αντίθεση με το περιεχόμενο, τότε είναι δυνατό παρά την τυπική τήρηση των κανόνων λειτουργίας και καθοδήγησης, η απομάκρυνση από το ιδεολογικό τους περιεχόμενο. Αυτό ακριβώς είναι ο «οργανωτικός οπορτουνισμός», ο δούρειος ίππος του «ιδεολογικού οπορτουνισμού».

Σήμερα λοιπόν, που το σύστημα φαντάζει, χωρίς όμως να είναι παντοδύναμο, που λόγω του αρνητικού συσχετισμού των δυνάμεων και της ολομέτωπης επίθεσης στα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα του λαού, καλλιεργεί την ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, έρχεται το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ να δώσει απάντηση, καλούμαστε με τη γνώμη μας και τις αποφάσεις μας να γενικεύσουμε την πείρα των τελευταίων χρόνων, να διατηρήσουμε και δημιουργικά να αναπτύξουμε τη ΓΡΑΜΜΗ της ΡΗΞΗΣ με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.