Σε κάθε Συνέδριο καλούμαστε να πάρουμε θέση στον προσυνεδριακό διάλογο και να τοποθετηθεί ο καθένας στις θέσεις της ΚΕ του Κόμματος. Σύντροφοι, το ζήτημα, κατά την άποψή μου δεν είναι αν οι θέσεις εγκρίνονται συνολικά ή μερικά. Ο καθένας μας έχει τις απόψεις του πώς θα υλοποιηθούν οι Θέσεις. Γιατί αν προσέξουμε τις θέσεις και των άλλων Συνεδρίων θα δούμε ότι είναι περίπου οι ίδιες: Ιδεολογικό, οργανωτικό, στελεχικό, οικονομικό, στρατολόγηση νέων κομματικών μελών κλπ.

Οι δυσκολίες σχετικά με την οργάνωση της κομματικής ζωής κλπ. (Θέση 54), αφορούν ευρύτερα την εκπλήρωση του βασικού καθήκοντος, που προαναφέρω. Η ΚΕ ζητάει από τους κομμουνιστές να δίνουμε «όλο και περισσότερο χρόνο για το λαϊκό κίνημα, για το Κόμμα, για την υπόθεση του Μετώπου». Εγκρίνω και επαυξάνω, θεωρώντας ότι χρειάζονται περισσότερες θυσίες από τους κομμουνιστές σήμερα και ακόμα πιο πολλές μπορεί να απαιτηθούν αύριο. Αν θα είναι ανάλογες με της Κατοχής και του Εμφυλίου, με εκείνες που αναφέρω παρακάτω ή εντελώς νέες, είναι άγνωστο.

Ο Λένιν στο ΙΙΙ Πανενωσιακό Συνέδριο των Συνδικάτων - Απρίλης 1920, έλεγε: «Το 1918 και 1919 οι βιομηχανικοί εργάτες της χώρας κατανάλωσαν μόνο 7 πούτια σιτηρά, ενώ οι αγρότες... 17 πούτια. Στην εποχή του τσάρου ο αγρότης, στην καλύτερη περίπτωση, κατανάλωνε 16 πούτια, ενώ στη δική μας εξουσία κατανάλωσε 17... Το προλεταριάτο δύο χρόνια πεινούσε αλλά με την πείνα αυτή φάνηκε ότι ο εργάτης μπορεί να θυσιάζει όχι μόνο τα συντεχνιακά του συμφέροντα αλλά και τη ζωή του... Οι εργάτες αυτοί είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε θυσία, δημιουργούν την πειθαρχία, που σε υποχρεώνει να λες και να νιώθεις ακαθόριστα ότι τα ταξικά συμφέροντα βρίσκονται πάνω από τα συντεχνιακά συμφέροντα». (τ. 30, σ. 501). Οι πρωτοπόροι είναι και στις θυσίες πρώτοι.

Με την ευκαιρία, σύντροφοι, θα ήθελα με λίγα λόγια να αναφερθώ στη γενική ενημέρωση των κομματικών μελών. Οι κομμουνιστές και γενικά ο αριστερός και προοδευτικός κόσμος είναι ευαίσθητος και έχει απαιτήσεις. Πρέπει να ξέρει, να μαθαίνει τι γίνεται στον κόσμο. Ποια είναι η κατάσταση στα κομμουνιστικά και γενικά στα προοδευτικά κινήματα. Και ακόμα, μη διστάζετε να ενημερώνετε τη βάση όταν πρόκειται να παρθούν σοβαρές αποφάσεις.

Στις χώρες που επιχειρούν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό: Εκφράζονται έντονες ανησυχίες για το άνοιγμα, ιδιαίτερα της Κίνας, στο ξένο κεφάλαιο και γίνονται προτάσεις για πληρέστερη ενημέρωση. Ενημέρωση περιμένουν οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα για το τι γίνεται σε Κορέα, Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη με τους κόκκινους Χμερ, Μογγολία, Κούβα κλπ.

Οι παραπάνω προβληματισμοί φέρνουν, συνειρμικά, στο προσκήνιο την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και ιδιαίτερα την έναρξη της εκτροπής του ΚΚΣΕ και της ΣΕ από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία για το σοσιαλισμό, για το κόμμα, για τη δικτατορία του προλεταριάτου κ.ά. Και πολλοί σύντροφοι εντόπιζαν, τότε, την «αρχή του κακού» στο 20ό Συνέδριο, που τελικά οδήγησε στην περεστρόικα και στην αντεπανάσταση.

Το ζήτημα του Μήτσου Κωστόπουλου με την τελευταία συνέντευξή του, κι αν ακόμα δεν το έβαζαν σύντροφοι, τίθεται αντικειμενικά, έτσι που κατ' ανάγκη θα απασχολήσει και το 16ο Συνέδριο.

Πρώτα διαπιστώνεται η διαμάχη με τις οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές απόψεις, τόσο των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, όσο και των επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων στο διεθνές κομμουνιστικό εργατικό κίνημα (Θέσεις 8 και 10) και επισημαίνεται, επίσης, η ανάγκη ισχυρού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, ικανού... «να δώσει αποτελεσματική μάχη με τις κυρίαρχες ρεφορμιστικές αντιλήψεις και πρακτικές». Γιατί, όμως, δε γίνεται πουθενά λόγος, αν όχι για την εμφάνιση τέτοιων απόψεων στο Κόμμα, τουλάχιστον για την πολιτική επαγρύπνηση και ετοιμότητα, ώστε να εξουδετερώνεται ο κίνδυνος να μπουν στις γραμμές του; Δεν επιδρούν καθόλου σ' εμάς οι διεθνείς και οι εσωτερικοί παράγοντες και εξελίξεις που εκτρέφουν τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό; Και οι απόψεις του Μ. Κωστόπουλο και όσων τις υποστηρίζουν;

Αγαπητοί σύντροφοι, συντρόφισσες,

Προτείνω το 16ο Συνέδριο να ασχοληθεί με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που πραγματοποιήθηκε το Φλεβάρη του 1956 και με την 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάρτη του 1956.

Μαζί με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ πρέπει να καταγγείλουμε και την 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (του 1956). Να την καταγγείλουμε σαν παράνομη, αφού δε συγκλήθηκε, όπως το Καταστατικό ορίζει, αλλά με την επέμβαση, με τη μεθόδευση του Χρουτσόφ και σία... Σε κείνη την Ολομέλεια, ως γνωστόν, πήραν μέρος ανάμεσα σε άλλους και οι Δ. Παρτσαλίδης, Π. Δημητρίου, Μ. Βαφειάδης και άλλοι διαγραμμένοι από τη Γ' Συνδιάσκεψη (1950) του ΚΚΕ και άλλα Σώματα. Η ηγεσία που αναδείχτηκε από την Ολομέλεια εκείνη δεν ήταν μόνο ρεφορμιστική αλλά και λικβινταριστική. Το 1958 διαλύθηκαν οι κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα και πρόβαλλαν την ΕΔΑ σαν κόμμα, πράγματα ερμαφρόδιτα και αφύσικα. Υπήρχε ΚΕ (το κεφάλι του ΚΚΕ) στο εξωτερικό και δεν υπήρχε κορμός και πόδια εδώ. Αυτά μέχρι το φθινόπωρο του 1973 που έγινε το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Δε χρειάζεται να αναπτύξω εδώ πόση ήταν η ζημιά για το Κόμμα, το ΚΚΕ. Από το 1958 μέχρι το 1973 δε λειτουργούσαν οι ΚΟΒ, εκτός από όλα τα άλλα, δε στρατολογούνταν μέλη στο ΚΚΕ. Εμεινε έτσι ένα οργανωτικό κενό για το Κόμμα, σχεδόν μιας γενιάς, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες.

Εύχομαι καλή επιτυχία του 16ου Συνεδρίου

Ζήτω ο Μαρξισμός, Λενινισμός και ο Προλεταριακός Διεθνισμός

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Ξενοδοχοϋπαλλήλων

Αθήνα