Το δουλοκτητικό σύστημα, η φεουδαρχία και ο καπιταλισμός, παρά τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους, έχουν εντούτοις έναν κοινό παρονομαστή: Στηρίζονται και τα τρία στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στον εγωισμό, στον ατομικισμό. Ετσι, λόγω του κοινού αυτού παρονομαστή, τα προβλήματα που γεννιόνταν κάθε φορά από τη διαδοχή του ενός εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος από το επόμενο εκμεταλλευτικό κοινωνικό σύστημα, ούτε πρωτόγνωρα ως προς τη βαθύτερη ουσία τους ούτε ιδιαιτέρως σοβαρά ήταν. Αντιθέτως, με τη μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση, επιχειρήθηκε η έφοδος στον Ουρανό: Επιχειρήθηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δηλαδή ενός εντελώς διαφορετικού κοινωνικού συστήματος, απαλλαγμένου, για πρώτη φορά, από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και από τον εγωισμό, τον ατομικισμό. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν, κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, μια ολόκληρη σειρά από προβλήματα, ιδιαιτέρως σοβαρά και εντελώς πρωτόγνωρα στο ιστορικό γίγνεσθαι, με κυριότερο, ίσως, το πρόβλημα της απολύτως αναγκαίας αλλά βαθμιαίας και βασανιστικά αργής μεταβολής από «εγωιστική» σε «κοινωνική» της συνείδησης του ανθρώπου, ούτως ώστε να εναρμονιστεί η «φύση του ανθρώπου» προς τη φύση των νέων σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων, δηλαδή ούτως ώστε ο νέος μη εγωιστής «κοινωνικός» άνθρωπος, να μπορεί πλέον να διαχειρίζεται αρμονικά τα κοινωνικοποιημένα ήδη μέσα παραγωγής. Αυτά τα ιδιαιτέρως σοβαρά και πρωτόγνωρα στην Ιστορία προβλήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τα οποία μάλιστα δημιουργήθηκαν μέσα σε συνθήκες μιας ασφυκτικής καπιταλιστικής περικύκλωσης και ενός φοβερού παγκόσμιου πολέμου, παρά τις προσπάθειες που έγιναν, δεν μπόρεσαν τελικώς να επιλυθούν, με αποτέλεσμα, αφ' ενός μεν, το 1956 με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ να ανατραπεί στην ΕΣΣΔ η προλεταριακή εξουσία (δικτατορία του προλεταριάτου) και να καταληφθεί η εξουσία από τους εκπροσώπους του στρώματος της κομματικής γραφειοκρατίας και, αφ' ετέρου, να μετατραπεί στη συνέχεια το 1989 η κομματική γραφειοκρατική εξουσία σε καπιταλιστική από τη μερίδα εκείνη της κομματικής γραφειοκρατίας που είχε επικεφαλής της τον Γκορμπατσόφ. Το πλήθος, το μέγεθος και το πρωτόγνωρο των προβλημάτων που εμφανίστηκαν κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, μέσα μάλιστα σε συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης και παγκόσμιου πολέμου, δικαιολογούν τα λάθη του ΚΚΣΕ που επέτρεψαν την ανατροπή της προλεταριακής εξουσίας από την κομματική γραφειοκρατία το 1956. Το ΚΚΕ, το 1956 με την 6η Ολομέλεια, με τρόπο ανώμαλο και αντικαταστατικό, απέπεμψε τη νόμιμη ηγεσία του και, ενεργώντας όπως η συντριπτική πλειοψηφία των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, ευθυγραμμίστηκε πλήρως, ιδεολογικά και πολιτικά, με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Η ευθυγράμμιση αυτή του ΚΚΕ έγινε για τους εξής λόγους: α) Διότι η ανατροπή της προλεταριακής εξουσίας από την κομματική γραφειοκρατία με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ήταν ένα φαινόμενο εντελώς πρωτόγνωρο και πραγματικά «απίστευτο» για όλους σχεδόν τους κομμουνιστές, Ελληνες και ξένους, της εποχής εκείνης. β) Διότι το ΚΚΕ, όπως όλα άλλωστε τα κομμουνιστικά κόμματα, ήταν συνηθισμένο να συμπαρατάσσεται πάντοτε με το ΚΚΣΕ - και σωστά - λόγω της καπιταλιστικής περικύκλωσης της ΕΣΣΔ και της επιδίωξης να πνιγεί το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος της Γης, και γ) Διότι το ΚΚΕ, όπως όλα άλλωστε τα κομμουνιστικά κόμματα, θαύμαζε απεριόριστα το ΚΚΣΕ ως το κόμμα του μεγάλου Λένιν που έκανε τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και, με εκπληκτικά κάθε τόσο επιτεύγματα, οικοδομούσε, για πρώτη φορά στη Γη, το σοσιαλισμό. Ο θαυμασμός όμως αυτός είχε ως αποτέλεσμα να θεωρεί το ΚΚΕ, χωρίς βεβαίως να το ομολογεί ρητά στα κομματικά του ντοκουμέντα, ότι το ΚΚΣΕ ποτέ δεν μπορούσε να κάνει λάθος. Το ΚΚΕ δεν μπόρεσε επίσης να αντιληφθεί, ούτε την από το 1956 και μετά ολοφάνερη εντούτοις καθημερινή και συστηματική διάβρωση των θεμελίων του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ από την κομματική γραφειοκρατική εξουσία, ούτε το ρόλο του Γκορμπατσόφ και τη μετατροπή της κομματικής γραφειοκρατικής εξουσίας σε καπιταλιστική το 1989 στην ΕΣΣΔ. Η μη κατανόηση εκ μέρους του ΚΚΕ των τεκταινομένων στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, οφείλεται στο πρωτόγνωρο και «απίστευτο» των φαινομένων, στη συνήθεια του ΚΚΕ να συμπαρατάσσεται πάντοτε με το ΚΚΣΕ, στην πίστη του ΚΚΕ στο αλάθητο του ΚΚΣΕ, στον ιδεολογικό αφοπλισμό του ΚΚΕ που ήρθε σαν αποτέλεσμα της υιοθέτησης εκ μέρους του των «αρχών» του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της αναθεωρητικής - ρεφορμιστικής γραμμής της μετασταλινικής κομματικής γραφειοκρατικής εξουσίας και τέλος στη συνεργασία ή, στην καλύτερη περίπτωση, στη συνοίκηση μέσα στην ηγεσία του ΚΚΕ, από το 1956 και μετά, των επαναστατών με τους αναθεωρητές - ρεφορμιστές. Επειδή όμως κανένα κακό, όσο μεγάλο και αν είναι, δεν είναι αμιγές καλού, η καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες είχε σαν αποτέλεσμα, από τη μια μεριά έναν εσωτερικό ιδεολογικό σεισμό απόρριψης του αναθεωρητισμού - ρεφορμισμού μέσα στη συνείδηση των επαναστατών του ΚΚΕ, από την άλλη μεριά την κάθαρση του ΚΚΕ με τις διαγραφές και αποχωρήσεις των αναθεωρητών - ρεφορμιστών κατά την κρίση του 1989-1991 και τέλος το άνοιγμα εκ των πραγμάτων της έρευνας στους κόλπους του αποκαθαρμένου πλέον ΚΚΕ για την κριτική μαρξιστική λενινιστική επανεκτίμηση του παρελθόντος. Ετσι φθάσαμε στο σημερινό ΚΚΕ το οποίο, παρά τη βαθύτατη ιδεολογική κρίση που μαστίζει το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα, αυτό έχει μπει σε σωστό, επαναστατικό δρόμο και βρίσκεται μάλιστα στην πρωτοπορία των κομμάτων που έχουν ως βάση τους το μαρξισμό λενινισμό και απορρίπτουν τον αναθεωρητισμό - ρεφορμισμό. Η πρωτοπορία όμως αυτή του ΚΚΕ δείχνει λιγότερο το πόσο το ΚΚΕ έχει πετύχει την πλήρη ιδεολογική του καθαρότητα και περισσότερο το πόσο πολλά είναι δυστυχώς τα κομμουνιστικά κόμματα που έχουν αλωθεί από τον αναθεωρητισμό - ρεφορμισμό. Πράγματι, το ΚΚΕ έχει δρόμο ακόμα να διανύσει για να αποκοπεί εντελώς από επιβιώσεις συνηθειών, νοοτροπιών και αντιλήψεων που δημιουργήθηκαν, από τη μια μεριά, σαν αποτέλεσμα δεκαετιών ιδεολογικής ταύτισής του με τη μετασταλινική κομματική γραφειοκρατία του ΚΚΣΕ και από την άλλη μεριά, σαν αποτέλεσμα δεκαετιών συγχρωτισμού στην ηγεσία του των επαναστατών με τους αναθεωρητές - ρεφορμιστές. Παράδειγμα: Ενώ στη θέση 8 διακηρύσσεται ότι «είναι ζωτικής σημασίας η ιδεολογική αντεπίθεση του κομμουνιστικού κινήματος», στη θέση 5 παρατίθεται ασχολίαστη η φράση «Το ΚΚ Κίνας, στο τελευταίο συνέδριό του, αποδέχτηκε τη συμμετοχή καπιταλιστών στις γραμμές του». Και ερωτάται: Ετσι νοείται άραγε η ιδεολογική αντεπίθεση; Και τι φταίει άραγε ο σύντροφος που, υπερασπιζόμενος τη θέση 5, μου υποστήριζε ότι το κόμμα πρέπει να είναι ανοιχτό στους καπιταλιστές φτάνει αυτοί να αποδέχονται τις αρχές του; Και είναι άραγε κομμουνιστικό το κόμμα στο οποίο ένας Κινέζος Λάτσης μπορεί να γίνει καθοδηγητής της ΚΟΒ των εργατών του; Αλλο παράδειγμα: Το Γαλλικό «ΚΚ», με 4 υπουργούς του στην κυβέρνηση Ζοσπέν, βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία. Το «ΚΚ» Ιράκ συμμετέχει με έναν «υπουργό» του («υπουργός Πολιτισμού») στη διορισμένη από τους Αμερικανούς κυβέρνηση των Ιρακινών κουίσλινγκς. Και δε βγήκε μία ανακοίνωση του ανώτατου οργάνου του ΚΚΕ, της Κεντρικής Επιτροπής, που με τον πιο επίσημο, απερίφραστο και κατηγορηματικό τρόπο να δηλώνει πως δεν μπορεί να είναι κομμουνιστικά τα δύο αυτά κόμματα - σφαγεία του ιμπεριαλισμού και πως δεν μπορεί πλέον το ΚΚΕ να έχει την παραμικρή σχέση μαζί τους. Δηλαδή, το εάν το Γαλλικό «ΚΚ» και το «ΚΚ» Ιράκ είναι ή όχι κόμματα κομμουνιστικά, το ΚΚΕ το κρίνει γραφειοκρατικά από την ταμπέλα τους και όχι από τα έργα τους, πράγμα που σημαίνει ότι επιβιώνει στο ΚΚΕ η νοοτροπία σύμφωνα με την οποία το Χρουτσοφικό - Μπρεζνιεφικό - Γκορμπατσοφικό εκφυλισμένο κόμμα ήταν κόμμα κομμουνιστικό και οι γραφειοκράτες Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ ήταν κομμουνιστές ηγέτες, από το γεγονός ότι έφεραν την ταμπέλα «ΚΚΣΕ» και «Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ» και παρά το γεγονός ότι με τα έργα τους διαβρώνανε καθημερινά και συστηματικά τα θεμέλια του σοσιαλισμού.

Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο Συνέδριο σύντροφοι.

Ο σοσιαλισμός νομοτελειακά θα νικήσει.

Κώστας Βλαχοχρήστος