«Στο νομοσχέδιο φαίνεται ότι οι ιδέες αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα, αφού συγχέονται η έννοια της διαφήμισης εμπορευμάτων (αγαθών ή υπηρεσιών) που αποσκοπεί στην επιτυχία κέρδους, με την έννοια του πολιτικού κοινωνικού μηνύματος που αποσκοπεί στη διακίνηση των ιδεών και την ενημέρωση της κοινωνίας. Στην περίπτωση των ιδεών, η καταβολή τέλους συνιστά οπωσδήποτε εμπόδιο στη διακίνησή τους και αποτελεί ουσιαστικά μορφή λογοκρισίας, αφού περιορίζεται η δραστηριότητα εκείνων των φορέων που παράγουν πολιτική ιδεολογία και δεν έχουν τους οικονομικούς πόρους για την καταβολή των σχετικών τελών. Οι προβλεπόμενες από το νομοσχέδιο περιπτώσεις απαλλαγή από την καταβολή τελών είναι περιορισμένες ως προς την έκτασή τους, ασαφής ως προς τα υποκείμενά τους και εντάσσονται στην αποφασιστική αρμοδιότητα μονομελών οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης».