Πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της κριτικής που ασκήθηκε στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το γεγονός ότι πηγαίνει στη ΔΕΘ όχι για να προβάλει εργατικά αιτήματα αλλά ένα πλαίσιο-στήριγμα της κυβερνητικής πολιτικής, που εκπορεύεται κατευθείαν από τα γραφεία του ΣΕΒ, έσπευσε χτες ο πρόεδρός της και μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο να δικαιώσει όσους διατύπωσαν την κριτική, αλλά και να προκαλέσει εκείνους τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους που επιμένουν να αγωνίζονται. «Δεν είναι δουλιά της ΓΣΕΕ να στηρίζει τις κινητοποιήσεις άλλων», δήλωσε όταν ρωτήθηκε αν η ΓΣΕΕ θα στηρίξει τη διαδήλωση των συνδικάτων έξω από τη ΔΕΘ. Οσοι επιμένουν κόντρα στην ωμή πραγματικότητα - πως «νιάου νιάου στα κεραμίδια» δεν κάνει η γάτα - είναι χρεωμένοι διπλά με τεράστια συνυπευθυνότητα για το γεγονός ότι συνεχίζουν να στηρίζουν αυτήν την εκτρωματική κατάσταση που επικρατεί στην κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτό που ήταν καθαρό χτες κι έγινε καθαρότερο σήμερα είναι πως δεν αρκεί για την επιτυχή έκβαση της ταξικής πάλης η φραστική - ανέξοδη τελικά - «αντιπαράθεση» με έναν αντίπαλο τον οποίο δεν τολμάς καν να ονομάσεις. Και η ηγεσία της ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν τολμά να κατονομάσει τον αντίπαλο αλλά και κάνει ό,τι περνά από το χέρι της, τόσο για να συγκαλύψει την όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης, όσο και για να μετατρέψει τους εργάτες σε διαδηλωτές που αγωνίζονται για αύξηση των κερδών των βιομηχάνων, μπας και προκύψει κανένα ψίχουλο και γι' αυτούς. Αναδεικνύοντας έτσι σε κρίσιμο ζήτημα την πάλη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς ό,τι λειτουργεί ως 5η φάλαγγα παροπλίζει-καταστρέφει ζωντανές δυνάμεις, οργανώνει ακόμα πιο σκληρές ήττες. Η προβολή «αιτημάτων» για αυξήσεις σε συνάρτηση με το ΑΕΠ, με προϋπόθεση την εξασφάλιση της «ανταγωνιστικότητας» και την αύξηση της «παραγωγικότητας», προετοιμάζει την εργατική τάξη για ένα ξεζούμισμα ευθέως «αμερικάνικου τύπου», όπου στο όνομα της ανταγωνιστικότητας μετατράπηκαν εκατομμύρια εργάτες σε τρωγλοδύτες, οι οποίοι, αν και δουλεύουν σκληρά, κατορθώνουν μόνο σε καταλύματα της Πρόνοιας να εξασφαλίζουν κυριολεκτικά μία φασολάδα τη μέρα.

Με αυτό το δεδομένο, δε φτάνει μόνον η ανοιχτή αντιπαράθεση με αυτές τις συμβιβασμένες - κυριολεκτικά ξεπουλημένες στο κεφάλαιο - ηγεσίες, αλλά επιβάλλεται και η ανοιχτή, πρακτική δράση για την ανατροπή τους. Ο στόχος για συγκρότηση επιτροπών αγώνα παντού, η με κάθε τρόπο διασφάλιση της οργάνωσης της εργατικής τάξης έρχονται στην πρώτη γραμμή. Η παρουσίαση των στόχων πάλης από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) την Τετάρτη στη Θεσσαλονίκη, η αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση που θα γίνει την Παρασκευή, η εργατική διαδήλωση που θα γίνει το Σάββατο από το λιμάνι έως τη ΔΕΘ, είναι δείγματα του άλλου δρόμου, στον οποίο βαδίζουν ήδη οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι, κατά συνέπεια, αυτονόητη όχι μόνον η συμμετοχή σ' αυτές τις κινητοποιήσεις αλλά και η ένταση των προσπαθειών για τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία τους. Το «να μη λείψει κανείς» είναι λίγο. Το να κατέβουν οργανωμένα με πλαίσιο αιτημάτων κόντρα στο τρίδυμο ΣΕΒ-κυβέρνηση-ΓΣΕΕ όσο περισσότεροι εργαζόμενοι «συν γυναιξί και τέκνοις», έτσι που να βουίξει το λιμάνι απ' την οργή, θα είναι μια καλή - πρώτη απάντηση - παρακαταθήκη για τους ακόμα πιο σκληρούς αγώνες που έπονται.