Η ιστορική πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε διεθνές επίπεδο επιβεβαίωσε το μαρξιστικό θεωρητικό συμπέρασμα ότι για το κεφάλαιο είναι μονόδρομος η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, η διασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης, η αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στο επίπεδο της παραγωγικότητας και σ' αυτό του μισθού, ώστε το κεφάλαιο να συγκρατεί την τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους.

Οι θέσεις της Λαϊκής Ενότητας αποκρύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Οι κρατικές επιχειρήσεις είναι ιδιοκτησία του αστικού κράτους ως συλλογικού καπιταλιστή και όχι «δημόσια - λαϊκή περιουσία». Εντός της «απελευθερωμένης» καπιταλιστικής αγοράς, κάθε επιχείρηση (ανεξάρτητα από το ποσοστό συμμετοχής του κράτους στη μετοχική της σύνθεση) λειτουργεί με κριτήριο το ποσοστό κέρδους της. Εφόσον είναι ζημιογόνα, φορτώνει τα βάρη στο λαό μέσω της κρατικής φορολογίας. Γι' αυτό, όμιλοι όπως η ΔΕΗ ΑΕ, τους οποίους ελέγχει ακόμα το κράτος, αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζόμενών τους και τα τιμολόγια για τη λαϊκή κατανάλωση, ενώ ταυτόχρονα πωλούν φτηνότερο ρεύμα στα μονοπώλια. Σήμερα, η συζήτηση είναι εκ του πονηρού, σχετίζεται με την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησής τους, συγχωνεύσεων κ.λπ. Είναι διαδικασία παρόμοια με την κρατικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων που έκανε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980 και τα βάρη πήγαν στις πλάτες του λαού, τα βάρη της εξυγίανσης για να επανιδιωτικοποιηθούν επιχειρήσεις ικανές προς κερδοφορία.

Δηλαδή, είναι άλλος τρόπος διασφάλισης φτηνής χρηματοδότησης των επενδύσεων των ομίλων και ανάληψης των ζημιών που ουσιαστικά πληρώνουν οι εργαζόμενοι μέσω της φορολογίας, ειδικότερα στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, την οποία δεν μπορεί να ματαιώσει κανένας «δημόσιος έλεγχος» επί του χρηματοπιστωτικού συστήματος.