• Αυτή την περίοδο, ολοένα και περισσότεροι θέτουν καλοπροαίρετα το εξής ρώτημα: Καλά είναι αυτά που λέει το ΚΚΕ, αλλά πώς μπορεί να σταθεί μόνη της μια Ελλάδα που δεν παράγει τίποτα και όλα τα εισάγει;

Καταρχήν και σήμερα παράγει η Ελλάδα, αλλά η παραγωγή βρίσκεται στα χέρια λίγων επιχειρηματικών ομίλων και πραγματοποιείται με κριτήριο το κέρδος. Ομως, το τι παράγεται και το πόσο παράγεται, καθορίζεται από αυτούς που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, τους μετόχους των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των μονοπωλιακών ομίλων.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουν υποβαθμιστεί κλάδοι που θα μπορούσαν να καλύψουν λαϊκές ανάγκες (π.χ. κλωστοϋφαντουργία), ότι εισάγει προϊόντα (π.χ. αγροτικά) που θα μπορούσε να καλύψει με τη δική της παραγωγή, είναι αποτέλεσμα του ότι η παραγωγή πραγματοποιείται με στόχο το καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτό είναι που σπρώχνει κεφάλαια να κινούνται σε κλάδους που έχουν το μεγαλύτερο κέρδος, που οδηγεί στο να παράγονται π.χ. λεμόνια για εξαγωγή και μετατροπή σε χυμό, και την ίδια στιγμή να εισάγονται από την Αργεντινή.

Το κυνήγι του κέρδους, ο ανταγωνισμός, που βρίσκεται στη φύση του συστήματος, δεν επιτρέπουν τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες του λαού, των εργαζομένων. Επίσης, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση δημιουργεί περιορισμούς στην ανάπτυξη ορισμένων κλάδων προς όφελος ανταγωνιστών τους, άλλων κρατών, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής και διεθνούς αγοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία.

Η Ελλάδα διαθέτει παραγωγικές δυνάμεις (πρώτες ύλες, Ενέργεια, εργατικό δυναμικό) που μπορούν να απογειώσουν την παραγωγή, να την επεκτείνουν και σε κλάδους όπου σήμερα κυριαρχούν συντριπτικά οι εισαγωγές.

Προπάντων, διαθέτει πρώτες ύλες που είναι αναγκαίες για την παραγωγή μέσων παραγωγής, σημαντικά αποθέματα σε μεταλλευτικούς ορυκτούς πόρους, όπως βωξίτη, μεταλλικά ορυκτά (χρυσό, νικέλιο, χαλκό), δομικούς ορυκτούς πόρους (περλίτη, λευκόλιθο, μάρμαρα κ.ά.).

Διαθέτει επίσης επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό με υψηλή ειδίκευση, έμπειρο εργατικό δυναμικό σε βιομηχανικούς και άλλους κλάδους. Υπάρχουν, δηλαδή, όλες οι προϋποθέσεις να δοθεί ώθηση στην παραγωγή, από τη στιγμή που τα μέσα παραγωγής θα πάψουν να είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και θα γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, θα τεθούν δηλαδή κάτω από εργατικό - λαϊκό έλεγχο.

Αρα λοιπόν η Ελλάδα έχει παραγωγικές δυνατότητες, μπορεί να αναπτύξει και άλλες, αρκεί να φύγει από τη μέση το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, να φύγουν οι δεσμεύσεις που προκύπτουν από την ενσωμάτωση στην ΕΕ και το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ετσι θα απελευθερωθούν παραγωγικές δυνάμεις που τώρα συνθλίβονται.

• Από εδώ προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα που τίθεται συχνά: Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομία χωρίς ιδιώτες, αφού αυτοί βάζουν τα λεφτά για να γίνουν οι επιχειρήσεις, να φτιαχτούν θέσεις εργασίας και να παραχθούν προϊόντα;

Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι επαύλεις και τα κότερα των κηφήνων - μεγαλοεργοδοτών, ντόπιων και ξένων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά κλεμμένος ιδρώτας των εργαζομένων. Δεν τα βρήκαν από τους «παππούδες» τους, δεν είναι αποτέλεσμα της προσωπικής τους δουλειάς, του δικού τους ιδρώτα. Ολα είναι προϊόντα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αυτοί είναι οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου.

Αν λείψουν οι εργαζόμενοι δεν παράγεται τίποτα. Γι' αυτό η εργοδοσία φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι την απεργία. Επειδή διακόπτεται η παραγωγή και εμποδίζεται η κερδοφορία. Αν όμως λείψουν οι καπιταλιστές, οι ιδιοκτήτες δηλαδή των επιχειρήσεων, δε σημαίνει ότι θα λείψει και η παραγωγή. Αυτό το νόημα έχει το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Γι' αυτό είναι απάτη ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος να στηρίξει, να βάλει πλάτη στην καπιταλιστική ανάκαμψη και ανάπτυξη, για να βγει η καπιταλιστική οικονομία από την κρίση, προκειμένου να υπάρχουν κέρδη - παραγωγή - θέσεις εργασίας κ.λπ.

Με τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, ο λαός και οι εργαζόμενοι μπορούν να αποκτήσουν τη δυνατότητα να οργανώσουν με κεντρικό σχεδιασμό την παραγωγή και να τη διευθύνουν προς όφελός τους, με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Ετσι θα εξαλειφθούν οι αιτίες που γεννάνε τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, όπως η αναρχία της παραγωγής, το κυνήγι του κέρδους, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.