• Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως θετικό έργο τα μέτρα που πήρε για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», που τη θεωρεί αποτέλεσμα των μνημονίων. Κυρίως προβάλλει αυτά που αφορούν τη δωρεάν παροχή ορισμένης ποσότητας ρεύματος, την επιδότηση ενοικίου και την κάρτα για τη δωρεάν προμήθεια τροφίμων.

Μάλιστα, η αρμόδια υπουργός Φωτίου, παρουσιάζοντας τα μέτρα στις 24 Ιούνη 2015, είπε: «...Προσέξτε, από τις 300.000 αιτήσεις οι 293.000 ζητάνε σίτιση. Αυτό σημαίνει ότι σε αυτήν τη χώρα, ο πληθυσμός πεινάει. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του μνημονίου, αυτό είναι το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της ανθρωπιστικής κρίσης, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε ούτε σε μνημόνια, ούτε στις λιτότητες των προηγούμενων μνημονίων, διότι δεν αντέχει πια ο κόσμος και βρισκόμαστε σε οριακή θέση».

Παρόμοια μέτρα υλοποιούνταν και από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Είναι μέτρα που υλοποιούν τις κατευθύνσεις και τα προγράμματα της ΕΕ, που επιδιώκει να διαχειριστεί ένα μικρό μέρος όσων ανήκουν στην ακραία φτώχεια. Για τη σχετική εξαθλίωση - η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη αριθμητικά - δε λένε κουβέντα.

Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, επιδιώκουν να καταγράφονται αυτά τα μέτρα στις λαϊκές συνειδήσεις ως απόδειξη της φιλολαϊκής πολιτικής τους, αφού σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες της κρίσης «παίρνουν έστω και αυτά τα ελάχιστα μέτρα». Για να αναδεικνύεται το δήθεν «ανθρώπινο πρόσωπο» του καπιταλισμού, να ενισχύουν την προσμονή και την ελπίδα στα λαϊκά στρώματα ότι «τώρα παίρνονται αυτά τα μέτρα και όταν με το καλό έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη, θα ικανοποιούνται περισσότερο οι λαϊκές ανάγκες».

Ομως, η εκτεταμένη και η ακραία φτώχεια, που παίρνει μεγάλες διαστάσεις στις περιόδους της καπιταλιστικής κρίσης, είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτόν υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα των επιμέρους διαφορών. Με βάση αυτό, η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών θα βρίσκεται σε όλο και μεγαλύτερη διάσταση από τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα, αφού αυτές αξιοποιούνται, είτε σε περιόδους οικονομικής κρίσης είτε ανάπτυξης, από τους επιχειρηματικούς ομίλους, για την εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους.

Ας δούμε τη «γαλαντομία» αυτών των μέτρων στη σίτιση: Μια 4μελής και πάνω οικογένεια, για να πάρει είδη τροφίμων αξίας 220 ευρώ το μήνα, πρέπει να έχει μοναδικό ανώτατο όριο εισοδήματος 6.000 ευρώ το χρόνο. Δηλαδή, μια οικογένεια που «ζει» με 10,7 ευρώ τη μέρα, την επιχορηγεί με 7,3 ευρώ τη μέρα για να τη «βγάλει»!!!

Η ίδια λογική ισχύει και για την παροχή δωρεάν ποσότητας ρεύματος. Μια οικογένεια με τέτοια εισοδήματα θα διαλέγει αν θα μαγειρέψει, θα έχει ζεστό νερό ή σόμπα το χειμώνα! Το δε ανεπαρκές επίδομα στέγασης δόθηκε σε λιγότερες από το 50% των οικογενειών που πληρούσαν τα κριτήρια της κυβέρνησης, κριτήρια ακραίας φτώχειας.

Πρόκειται για την πολιτική «παίρνω από τους φτωχούς για να ενισχύσω τους εξαθλιωμένους». Τέτοιου είδους χαρακτήρα είναι τα μέτρα για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» και σε αυτή τη βάση, με αυτά τα κριτήρια, μονιμοποιούνται οι παντός είδους μηχανισμοί, από το κράτος, τις ΜΚΟ, την εκκλησία κ.λπ., εξειδικεύοντας τις αντίστοιχες κατευθύνσεις της ΕΕ.