Χαιρετίζοντας ο Αντώνης Σκυλλάκος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος, στην πανελλήνια συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ με θέμα «Το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και οι υποδομές της χώρας», σημείωσε τα παρακάτω:

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, αγαπητοί σύνεδροι, το ζήτημα της ανάπτυξης είναι επίκαιρο και απασχολεί τους πάντες, όλα τα κόμματα. Το ζήτημα της ανάπτυξης όμως μπορούμε να το δούμε βασικά, από δύο οπτικές γωνίες. Η πρώτη οπτική γωνία, ο πρώτος δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει όποιος θέλει να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη, κινείται στη λογική, με παραλλαγές, βέβαια, αλλά στη λογική της ελεύθερης οικονομίας, της ελεύθερης αγοράς, που ανεξάρτητα από προθέσεις, εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος, οδηγεί στη συγκέντρωση, συγκεντροποίηση και ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Και συνεπάγεται μια σειρά αναδιαρθρώσεις, καπιταλιστικές τις λέμε εμείς, που θα διασφαλίζουν και θα επιταχύνουν αυτή την κερδοφορία.

Υπάρχει και η άλλη οπτική γωνία, ο άλλος δρόμος, που λέει ότι μοχλός ανάπτυξης πρέπει να είναι το δημόσιο, ένας κοινωνικοποιημένος δημόσιος τομέας, σωστά οργανωμένος, αποτελεσματικός, διαφανής και όχι σπάταλος, ο οποίος θα μπορεί να εξασφαλίσει πραγματικά, τις λαϊκές ανάγκες και τις ανάγκες της χώρας.

Και ο πρώτος δρόμος της ελεύθερης οικονομίας, δε λέμε ότι δεν μπορεί να παίρνει υπόψη του και τις λαϊκές ανάγκες. Αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό, και στα όρια που επιτρέπει η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Οσον αφορά το δρόμο της ανάπτυξης σε καθεστώς ελεύθερης ανοιχτής οικονομίας, νομίζουμε και το υποστηρίζουμε, ότι είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μια χώρα μικρή, με μέσο επίπεδο ανάπτυξης σαν την Ελλάδα, μπορεί μέσα από συνθήκες σαν τις γνωστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να φθάσει τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αν κοιτάξουμε τα στοιχεία, η απόσταση μεγαλώνει, των μικρότερων χωρών, και της Ελλάδας, από τις μεγαλύτερες. Και εμείς στηριζόμαστε σε μια βασική μαρξιστική άποψη, για τον ανισόμετρο δρόμο ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών, νόμος που δεν μπορεί να ξεφύγει από καμία, όσο και σωστή πολιτική υπάρξει και παρέμβαση, εφόσον η πολιτική αυτή θα κινείται στην κατεύθυνση της ελεύθερης οικονομίας».

«Υπάρχει ένα δεύτερο ζήτημα», συνέχισε ο Αντώνης Σκυλλάκος, «μήπως μπορούν να διορθωθούν τα πράγματα, στηριγμένοι στο 3ο, παλιότερα στο 2ο ή στο 1ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης; Από άποψη κατεύθυνσης των επενδύσεων, κατ' αρχήν εμείς δεν είμαστε ελεύθεροι σαν χώρα και καμία χώρα δεν είναι ελεύθερη, ιδιαίτερα οι μικρές εντός της ΟΝΕ, να ακολουθήσουμε τους προσανατολισμούς που θα θέλαμε.

Οι προσανατολισμοί μέχρι σήμερα του κύριου όγκου των κονδυλίων, είναι σε υποδομές, αλλά όχι σε τέτοιου είδους υποδομές, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν πραγματικά σε ανάπτυξη, υπέρ του λαού και του τόπου.

Συγκεκριμένα, δίκτυα, μεταφορές, πολλά χρήματα, κατάρτιση, που σημαίνει μισοειδίκευση έτσι όπως εφαρμόζεται. Η δική μας άποψη είναι, ότι ο προσανατολισμός των πόρων, είτε εθνικών, είτε από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, θα έπρεπε να είναι σε κατεύθυνση της βιομηχανίας, και της αγροτικής οικονομίας. Και βεβαίως, κατά τη δική μας άποψη μιλάμε για κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, όχι για ελεύθερη οικονομία, αλλά για λαϊκή οικονομία όπως την εννοούμε.

Το τι λοιπόν υποδομές χρειάζονται για να έχουμε ανάπτυξη, εξαρτάται από ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε, το δρόμο της ελεύθερης οικονομίας, ή το δρόμο της λαϊκής οικονομίας όπως λέμε; Και αυτό καθορίζει και όλες τις πολιτικές. Δυο τρία παραδείγματα για συγκεκριμένα θέματα.

Στον τομέα των μεταφορών. Αυτή η επιλογή για ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε, θα καθορίσει, αν θα ρίξουμε βάρος στην ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου, ή στις οδικές μεταφορές.

Στον τομέα της ενέργειας. Αυτό το εάν θα διαλέξουμε τον έναν, ή τον άλλο δρόμο, θα καθορίσει, αν θα χρησιμοποιούμε το φυσικό αέριο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, που είναι ασύμφορη λύση ή θα εκμεταλλευτούμε τις εγχώριες ενεργειακές πηγές, λιγνίτη.

Στον τομέα των κατασκευών. Αν θα ακολουθήσεις τον ένα δρόμο, θα πεις αυτοχρηματοδότηση και παραχωρώ τις εθνικές οδούς στην εκμετάλλευση επί δεκαετίες, στο ιδιωτικό κεφάλαιο που έβαλαν κάποια χρήματα.

Υπάρχει και η άλλη λογική. Ολα, λοιπόν, για να ολοκληρώσω, είναι ζητήματα πολιτικών επιλογών. Οι πολιτικές επιλογές βασικά είναι δυο, σε καθεμιά από τις δυο μπορεί να υπάρχουν παραλλαγές, αλλά η βασική κατεύθυνση είναι ίδια, είτε η λεγόμενη φιλελεύθερη, είτε της λαϊκής οικονομίας όπως λέμε εμείς, ο άλλος δρόμος και είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής γενικότερης.

Εμείς τασσόμαστε με τη δεύτερη επιλογή, με το δεύτερο δρόμο, είναι γνωστές οι απόψεις μας. Μ' αυτές τις σκέψεις, πιστεύοντας ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στον προβληματισμό, ευχόμαστε καλές εργασίες στη Συνδιάσκεψή σας».