Από το λαογράφο - συγγραφέα Νίκο Β. Κοσμά πήραμε και δημοσιεύουμε, όπως έχει, την παρακάτω επιστολή:

«Η Νομάρχης Αθηνών Ελένη Μπεσμπέα σας προσκαλεί να παρευρεθείτε στην τελετή που θα "πραγματοποιηθεί στο Πολεμικό Μουσείο την Κυριακή 28.1.2001 προκειμένου να σας απονεμηθεί τιμητικό δίπλωμα και αναμνηστικό μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944...".

Η παραπάνω πρόσκληση, που σε μένα άνοιξε αγιάτρευτη πληγή, απευθύνεται στη γυναίκα μου Λουίζα Κοσμά, Δασκάλα.

Η γυναίκα μου πέθανε στις 21 Μάρτη 1997. Την επομένη την κήδεψα στη λουτρόπολη του Λαγκαδά. Ηταν η επιθυμία της. Νόμιζε πως από την πράσινη πολιτεία του Λαγκαδά, που παιδούλα την έφεραν οι πρόσφυγες γονείς της από τις Σαράντα Εκκλησίες της Ανατολικής Θράκης, θα αγνάντευε το γενέθλιο τόπο των ονείρων της.

Εγώ όμως θα ήθελα να της πάω την Πρόσκληση. Είχα την αίσθηση ότι θα τη βγάλω από "τα Τάρταρα της γης, τα κρυοπαγωμένα". Και νόμιζα ότι θα χαιρόταν, γιατί επιτέλους η πατρίδα την αντάμειβε για τους αγώνες της στην τρίχρονη σκλαβιά της Κατοχής. Τότε που όλα «τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Τότε που ακλόνητη και θαρραλέα έδινε το καθοδηγητικό παρόν της μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ.

Πήρα λοιπόν το αεροπλάνο και πήγα στη Θεσσαλονίκη. Και από κει στο νεκροταφείο του Λαγκαδά. Αφού σταυροκοπήθηκα στο μνήμα της, της φώναξα:

Γλυκιά μου,

Για δες κανίσκι π' σου 'φερα απ' τον Απάνω κόσμο,

Σύρε κοντά και ρώτα το, πάρτο και ξέτασέ το.

Ηρθα να σε πάρω να πάμε στην Αθήνα. Μεγάλη Γιορτή, Γλυκιά μου, δίνει η "Σοσιαλιστική" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για σένα και γι' άλλους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Θα σου απονεμηθεί τιμητικό δίπλωμα και αναμνηστικό μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Θα 'ναι Γιορτή μεγάλη. Και συ, Γλυκιά μου, θα λάμπεις, σαν τον ήλιο του Μαγιού....

Το μνήμα αναταράχτηκε και μια φωνή βγήκε από τον Κάτω κόσμο:

Γλυκέ μου, Τώρα με θυμήθηκαν!.. Τώρα!.. Μήπως έρχονται εκλογές!.. Εγώ, Γλυκέ μου, αγωνίστηκα χωρίς να υπολογίζω σε τιμητικά διπλώματα και σε αναμνηστικά μετάλλια. Τυλιγμένη με την πυκνή Λαγκαδιανή ομίχλη, που τις σκοτεινές νύχτες κουκούλωνε την πόλη, δρασκέλιζα τα κατώφλια των σπιτιών για να δώσω τα μηνύματα, που έπρεπε ν' ανεβούν στους Ελασίτες των βουνών Βερτίσκο, Κερδύλια και Χολομώντα.

Τώρα, Γλυκέ μου, που με θυμήθηκαν, είναι πολύ αργά.

Εγώ τώρα ταξίδεψα κι ήρθα στον Κάτω κόσμο./ Εδώ δεν είναι ξενιτιά, για να γυρίσω πίσω./ Εδώ το λένε Αλησμονιά κι αλησμονιέται ο κόσμος./ Αλησμονιούνται και τ' αντρόγυνα αν θέλουν κι αν δε θέλουν.../ Σύρε Γλυκέ μου, σπίτι μας και κοίτα την υγειά σου./ Να μην σου 'χω την έννοια σου, την έρημη χηρειά σου.

Υστερα απ' την εντολή που μου 'δωσε, η Γλυκιά μου μέσ' απ' το μαύρο χώμα πήρα και γω το δρόμο της επιστροφής. Και πάλι Ερημος και Μόνος, σαν την καλαμιά στον κάμπο. Και με την ιδέα: Οι Αγώνες δεν πάνε χαμένοι».