«Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Μυριόστομο το σύνθημα που αντηχούσε από τα ξημερώματα της Πέμπτης μέχρι τη νύχτα στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Χιλιάδες οι εργάτες της στεριάς και μαζί τους η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, σπουδαστές, φοιτητές που κατέκλυσαν το λιμάνι και κατέλαβαν καταπέλτες για να συμπαραταχθούν δίπλα στους απεργούς ναυτεργάτες. Η 24ωρη απεργία στα μηχανοστάσια, έγραψε τη δική της ιστορία. Απέδειξε ότι το δίκιο του εργάτη, το δικαίωμα στην απεργία, δεν κρίνονται στις αίθουσες των δικαστηρίων, στα γραφεία των κυβερνητικών επιτελείων και στις «παρασυναγωγές» των δυνάμεων της υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος.

Μπροστά στους καταπέλτες, πάνω στις μαζικές, οργανωμένες, απεργιακές εργατικές φρουρές, εκεί την Πέμπτη στραπατσαρίστηκε η δικαστική απόφαση, υπαγορευμένη από το «μαύρο μπλοκ» εφοπλιστών και πολιτικών τους εκπροσώπων, που χαρακτήρισε την απεργία των ναυτεργατών «παράνομη» και «απαγορευμένη». Ετσι, είχε γίνει και το 2002 και το 2006, όταν πάνω στο ακατανίκητο μέτωπο εργατών στεριάς και θάλασσας, είχαν «τσακιστεί» οι γαλαζοπράσινες επιστρατεύσεις των μεγάλων ναυτεργατικών απεργιών.

Η απεργία στα καράβια, οι πρωτόγνωρες και μεγαλειώδεις σκηνές που εκτυλίχθηκαν την Πέμπτη στο λιμάνι, ανέβασαν την εργατική τάξη και το κίνημά της ένα μπόι ψηλότερα. Βοήθησαν τους ναυτεργάτες, όλους τους εργαζόμενους να δουν τη σημασία και τη δυναμική της γραμμής πάλης που προτείνει το ΠΑΜΕ. Οτι οι αγώνες γίνονται αποτελεσματικότεροι με τη δύναμη της ταξικής ενότητας και όταν αυτή έχει στην προμετωπίδα της, τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών των ανθρώπων του μόχθου.