Ορίστε, ήρθαμε, φύγαμε.

Γεια σου αδερφέ μου απ' τη Χίο.

Πήραμε λίγο απ' την ομορφιά σου,

λίγο απ' τ' αλάτι σου,

απ' όλα τα καλά σου,

απ' το φως σου.

Μας έμαθες μερικά πράγματα:

Το πεπρωμένο της θάλασσας.

Ορίστε, ερχόμαστε, φεύγουμε.

Γεια σου αδερφέ μου απ' τη Χίο!

Χίος. Τρεις μέρες "ποίηση"! Με τον Χικμέτ να παραφράζεται για την περίσταση. Με τους ανθρώπους να μιλούν όπως ορίζει "το πεπρωμένο της θάλασσας", που τους ενώνει. Από το "καλωσήλθατε στη Χίο" έως το "σας περιμένουμε στη Σμύρνη". Από το παραμύθι για τον Αλί και τον Αλέκο,τους δυο ψαράδες, που έγραψε και διάβασε η Σαϊνούρ,στο κάλεσμα "Ελάτε φίλοι μου" του Νουρί κι από κει στην εκτίμηση του Νίκου για τις ευθύνες του δημοσιογράφου που "δε φρόντισε να μην πεταχτεί η σπίθα έξω από το τζάκι" και την πρόταση του Γιάννη να καθιερωθεί στη "Γενί Ασίρ" της Σμύρνης στήλη με ανταποκρίσεις από την Ελλάδα και στην "Αλήθεια" της Χίου στήλη με ειδήσεις από την Τουρκία, ώστε "να μαθαίνουμε ο ένας για την πραγματική ζωή του άλλου", όλα ήταν μία ποίηση. Ποίηση Ειρήνης! Ποίηση που ποτέ δε χώρεσε στη γλώσσα της διπλωματίας, είναι, όμως, πανταχού παρούσα στη σκέψη, το λόγο και την πράξη των ανθρώπων που ζουν εκεί, "στις δύο όχθες του Αιγαίου"...

Τυπικά, πήραμε μέρος σε μία συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων δημοσιογράφων, στην οποία μίλησαν, επίσης, πολιτικοί και εκπρόσωποι φορέων από τις δύο πλευρές. Τη συνάντηση που οργάνωσε η κίνηση "Δημοσιογράφοι στο Αιγαίο και στη Θράκη για την Ειρήνη",με αφορμή τον ένα χρόνο από την κρίση στις βραχονησίδες Ιμια και θέμα "Ελληνοτουρκικές σχέσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης".

Στην πράξη αυτό που συνέβη ήταν μία συνάντηση φίλων, που όταν έφτασε η ώρα να αποχαιρετιστούν, είχαν ήδη ανακαλύψει κάμποσους ακόμα λόγους για να συνεχίσουν να είναι φίλοι, κόντρα στις επιδιώξεις των κυβερνήσεών τους και, πολύ περισσότερο, κόντρα στα συμφέροντα των εμπόρων όπλων και ορισμένων ακόμα όπως οι άρπαγες των πετρελαίων της Κασπίας.

Ανάμεσά μας, είναι αλήθεια αναπόφευκτα, αφού η πρόσκληση στη συνάντηση ήταν ανοιχτή σε όλους, βρέθηκαν - ατύπως... - και μεταφορείς της άποψης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή της άποψης των Βρυξελλών για το ποιες και πώς πρέπει να είναι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Με τον τρόπο τους, με τις τοποθετήσεις τους, συνέβαλαν και αυτοί στο να καταλαβαίνουμε καλύτερα - "μεταφράζοντάς" τους - το γιατί προκαλούνται οι κρίσεις. Ας είναι.

Στον απολογισμό της συνάντησης κρατήσαμε μόνο τη μια πλευρά των τοποθετήσεων. Αυτήν, για παράδειγμα, που έλεγε: Εχουμε παξιμάδια στη Χίο και υπάρχουν πελάτες που τα περιμένουν απέναντι. Η - απ' την απέναντι πλευρά - έχουμε ανάγκη να μην εμφανίζεται ως εμπόλεμη η περιοχή για να 'ρχονται χωρίς φόβο και εδώ οι τουρίστες. Κρατήσαμε κι άλλα, πολλά, αχώρετα στις στήλες μιας εφημερίδας (η επίσημη συνάντηση άρχισε στις 9 το πρωί του Σαββάτου και τέλειωσε στις 11 το βράδυ της ίδιας μέρας). Κρατήσαμε το ντροπαλό χαμόγελο της Ελσας,όταν της έλεγαν "ώστε εσύ έγραψες για τη γιαγιά τη Νενέ;" (σ. σ. βραβείο Ιπεκτσί) και τη σπίθα στα μάτια του Σουλεϊμάν - εκ των πρωτεργατών της κίνησης - όταν διαπίστωνε με το πέρασμα της ώρας πως απ' αυτό το σπόρο θα καρπίσει μεγάλο δέντρο. Κρατήσαμε, επίσης, αυτό που έπεσε σαν αστραπή στο χώρο της συνάντησης, αυτό που συγκλόνισε το σύνολο των παρόντων εκείνη την ώρα, μια φράση του Νουρί Ερτάν,δημάρχου του Τσεσμέ: "Δε ζητάω τη Χίο. Θέλω εσάς! Θέλω να λέω: Είμαι Χιώτης! Θέλω την καρδιά σας!"

ΥΓ: Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αφήσαμε απέναντι, στις ακτές της Μικράς Ασίας, δύο μέλη της 5μελούς αντιπροσωπείας του "Ρ" που πήρε μέρος στη συνάντηση. Στην τελευταία τηλεφωνική επαφή με την απέναντι όχθη του Αιγαίου, μας ενημέρωσαν πως δεν ξέρουν πότε ακριβώς θα γυρίσουν, γιατί έχουν βρει κάτι χωριά με Κρητικούς και Χιώτες - Τούρκους και μουσουλμάνους δηλαδή, που τα πατρογονικά τους είναι στην από δω όχθη του Αιγαίου - οι οποίοι αξίωσαν να τους φιλοξενήσουν. Τους ευχηθήκαμε "καλά να περάσουν" και περιμένουμε να δούμε γραπτές τις εντυπώσεις...