Το σκηνικό γνωστό, το έργο χιλιοπαιγμένο: Η κυβέρνηση «ανθίσταται», ορθώνοντας... ανάστημα σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς προκειμένου να διασφαλίσει τα εθνικά συμφέροντα. Προβάλλει, μέσω των μηχανισμών της (παρα)πληροφόρησης, αμετακίνητη και άφοβη. Ο πρωθυπουργός, αλλά ακόμη κι αυτός ο «ευέλικτος» υπουργός των Εξωτερικών στέκουν βράχοι, κυματοθραύστες αδιαπέραστοι, επάνω στους οποίους εκτονώνονται όλες οι επιβουλές κατά της χώρας. «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» που έλεγε και ο Αντρέας Παπανδρέου...

Κάθε φορά που ένα τέτοιο σκηνικό στήνεται, έρχεται το «μετά»... Και τότε, μετά, εκείνο που συνήθως προκύπτει είναι μια άτακτη υποχώρηση από πάγιες θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Το είδαμε με «τη βήμα προς βήμα προσέγγιση» με την Τουρκία μετά την κρίση των Ιμίων, το είδαμε με τη συμφωνία αναγνώρισης τουρκικών ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο, το είδαμε με την άνευ όρων συγκατάθεση στην αναβάθμιση των ευρω-τουρκικών σχέσεων, το είδαμε με την περιβόητη συμφωνία στο Ελσίνκι. Μια συμφωνία που φέρει την υπογραφή του κ. Σημίτη και εμφανίζει την Ελλάδα να αναγνωρίζει την ύπαρξη «συνοριακών και άλλων συναφών διαφορών» με την Τουρκία...

Κάθε φορά, βέβαια, η «παράσταση» προβλέπει τη μεταμόρφωση της άτακτης υποχώρησης σε «εθνικό θρίαμβο». Για την πραγματοποίηση αυτού του «θαύματος», καταλυτικός είναι ο ρόλος του από μηχανής θεού, που στην προκειμένη περίπτωση μετουσιώνεται σε θλιβερούς κονδυλοφόρους, έντυπα, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, που αναλαμβάνουν να βάψουν το μαύρο σε άσπρο.