Η εικόνα εκφυλισμού που παρουσιάστηκε στο 30ό Συνέδριο της ΓΣΕΕ ούτε νέα είναι, ούτε ξάφνιασε. Τουλάχιστον όσους προσπαθούν να παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος με ενδιαφέρον, όχι για το αν προοδεύει ο «κοινωνικός εταιρισμός», αλλά για το αν στην κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος εκφράζεται έστω και λίγη από την τρομώδη αγωνία που περνούν κάθε μέρα πλέον οι εργαζόμενοι, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν τον επιούσιο και το αύριο των παιδιών τους.

Επειδή είναι άδικο να παίρνει η μπάλα τους πάντες, ας το ξεκαθαρίσουμε: Συνδικαλιστές που τίμησαν την εκλογή τους στα ανώτερα όργανα υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια. ΓΣΕΕ εργατών δεν υπήρχε! Πέρασαν ήδη πολλά χρόνια από τότε που στη Μητροπόλεως, έξω από τα γραφεία της Συνομοσπονδίας των Επαγγελματοβιοτεχνών, παρεμβαίνοντας στη διαδικασία υπογραφής της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, οι εργάτες διαδήλωναν με σύνθημα «ΓΣΕΕ εργατών, όχι των εργοδοτών». Από τότε αν και κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, ένα δεν άλλαξε: Ο κατήφορος συνδικαλιστών που διέγραψαν όχι μόνο από το λεξιλόγιό τους, αλλά στην πράξη έννοιες όπως ταξική πάλη, ανειρήνευτη πάλη κεφαλαίου - εργασίας. Περίσσεψαν όλα αυτά τα χρόνια οι διάφορες διακηρύξεις για την ενότητα της εργατικής τάξης, μόνο που με κάθε τέτοια έκκληση αυτοί που ήταν στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αξίωναν να μη τους γίνεται κριτική για το καθημερινό πλέον ξεπούλημα των εργατικών συμφερόντων. Την ίδια ώρα τόσο στη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος όσο και σε επίπεδο κορυφής γίνονταν διεργασίες για μια ουσιαστική ταξική ενότητα που θα έπρεπε να επιβεβαιώνει την ύπαρξή της στην καθημερινή δράση. Και υπήρξαν τέτοιες επιβεβαιώσεις αρκετές. Αντίθετα, στο χώρο της πλειοψηφίας περίσσεψαν οι πράξεις υποταγής. Αν υπήρχαν ακόμα σ' ορισμένους κάποιες αυταπάτες για το αν είναι αντιστρέψιμη αυτή η κατάσταση, τα αποτελέσματα του 30ού Συνεδρίου τουλάχιστον ως προς την κατεύθυνση της πάλης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Την ώρα που «πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι», την ώρα που η κυβέρνηση προωθεί ταχύτατα την κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, την απαγόρευση των διαδηλώσεων, απειλεί με «τρομονόμο» όποιον αμφισβητεί την εξουσία των καπιταλιστών και συμμετέχει στην εξόντωση των λαών των Βαλκανίων, η πλειοψηφία μάζευε ήλιο στις πισίνες του «Αστέρα». Ούτε καν ένα ψήφισμα απ' όσα προτάθηκαν δεν έγινε δεκτό.

Το 30ό Συνέδριο της ΓΣΕΕ πέρασε στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος. Οχι γιατί επιβεβαιώθηκε το αυταπόδεικτο εδώ και καιρό της εκφυλιστικής κατάστασης στην κορυφή του. Αλλά κύρια γιατί έγινε ακόμα πιο καθαρό πως κόντρα σ' αυτή την πραγματικότητα, η εργατική τάξη - οι ταξικές δυνάμεις - δε μένει με σταυρωμένα χέρια. Επικυρώθηκε στη διάρκεια του συνεδρίου η ορθότητα της γραμμής της ταξικής συσπείρωσης. Η ενίσχυση και με ψήφους της Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας βεβαιώνει την ορθότητα της συνεπούς γραμμής συσπείρωσης κόντρα στην κυβέρνηση και τους εργοδότες. Μπροστά στην όξυνση της ταξικής πάλης εκπέμπει θετικό μήνυμα. Ταυτόχρονα χρεώνει με ακόμα πιο βαριά καθήκοντα όλους όσοι στο δίλημμα «με το κεφάλαιο ή με την εργατική τάξη» απάντησαν με πράξεις που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν σε ταξικές συσπειρώσεις.

Η ήρα έχει ξεκαθαρίσει απ' το στάρι. Κανείς πλέον δε δικαιούται να ομιλεί αορίστως περί ενότητας, αξιώνοντας συγχωροχάρτι σε μια ηγεσία που ακόμα και στην κορυφαία διαδικασία ενός συνεδρίου ήταν απούσα. Σε μια ηγεσία που σ' όλη τη διαδικασία του συνεδρίου, ενώ δε βρήκε λέξη να πει για το κεφάλαιο, αναγνώρισε σαν μόνο εχθρό της τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Ας το πάρουν χαμπάρι: Η όξυνση της ταξικής πάλης δεν περιλαμβάνει μάχες μόνο κόντρα στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της, αλλά και κόντρα σ' όσους στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος δουλεύουν ανοιχτά πια ως πέμπτη φάλαγγα.