"Κοινή Αμυνα" υπό κηδεμονία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"Κοινή Αμυνα" υπό κηδεμονία

Ενας από τους τομείς, όπου, κατά γενική ομολογία, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει μείνει πολύ πίσω από τους αρχικούς στόχους της είναι η κοινή αμυντική πολιτική και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οπως είναι φυσικό, η οποιαδήποτε απόπειρα για μια αποκλειστικά ευρωπαϊκή στρατιωτική συμμαχία πρέπει να απαντά στο ερώτημα: ποια σχέση θα έχει η συμμαχία αυτή με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ;

Από τη μια οι "δεκαπέντε" οφείλουν σε κάθε τους βήμα να παίρνουν υπόψη τους το τι θέλει και το τι δε θέλει η Ουάσιγκτον, απ' την άλλη γνωρίζουν ότι χωρίς κοινή αμυντική πολιτική δεν μπορούν να έχουν κοινή εξωτερική πολιτική και χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική δεν έχουν καμιά απολύτως ευκαιρία, για να ανταγωνιστούν τις Ηνωμένες Πολιτείες στη μοιρασιά της λείας από τις επιχειρήσεις της "νέας τάξης πραγμάτων".

Στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης "συγκρούονται" δυο απόψεις σχετικά με το θέμα της κοινής αμυντικής πολιτικής. Τη μια άποψη υποστήριζε μέχρι σήμερα μετά πάθους η Βρετανία, η οποία θέλει να είναι "το μακρύ χέρι" των ΗΠΑ στην Ευρώπη και επομένως προτείνει, η οποιαδήποτε κίνηση για τη διαμόρφωση κοινής πολιτικής στην άμυνα, να τελεί υπό την έγκριση της Ουάσιγκτον, να είναι συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ χωρίς αξιώσεις "αυτόνομων" κινήσεων. Η άλλη άποψη υποστηρίζεται από τη Γαλλία, η οποία θα ήθελε τη σταδιακή διαμόρφωση ενός"στρατού" της Ευρωπαϊκής Ενωσης που θα συνεργάζεται με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.

Μια προσέγγιση επιχειρήθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, και ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ κατέληξαν σε μια συμφωνία που θεωρήθηκε πρόκριμα αλλαγής της θέσης της Βρετανίας. Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες και ο Τ. Μπλερ μαζί με τον Μπ. Κλίντον αποφάσισαν την επιδρομή κατά του Ιράκ, αγνοώντας προκλητικά του μεγάλους "εταίρους" και"συμμάχους".

Το θέμα επανήλθε πρόσφατα κατά τη διάρκεια του διεθνούς συμποσίου για τα 50χρονα του ΝΑΤΟ, όπου ο Γάλλος υπουργός Αμυνας Αλέν Ρισάρ είπε: "Βήμα, βήμα η Ενωση αποκτά τα κύρια γνωρίσματα του κυρίαρχου κράτους. Είναι αδύνατο να παραμείνουμε αδρανείς στον τομέα της άμυνας".

Ομως, λίγο πριν ο Βρετανός πρωθυπουργός από το ίδιο βήμα είχε τονίσει ότι οι οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες στο στρατιωτικό τομέα "θα πρέπει να διαχωριστούν από το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να παραμείνουν σε επίπεδο εθνικό και ΝΑΤΟικό".

Ομως, στη συζήτηση αυτή Γάλλοι και Βρετανοί έμοιαζαν να λογαριάζουν χωρίς τον "ξενοδόχο". Στο ρόλο του "ξενοδόχου" ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Στρόουμπ Τάλμποτ ανέλαβε να προσγειώσει τους συνομιλητές του στο έδαφος της καυτής πραγματικότητας, του Κοσσυφοπεδίου, υπενθυμίζοντας ότι αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία για "να αποδείξουμε Βορειοαμερικάνοι, Δυτικοευρωπαίοι και Ανατολικοευρωπαίοι ότι έχουμε κοινά συμφέροντα". Εσπευσε, όμως, ο Αμερικανός αξιωματούχος να προειδοποιήσει ότι αν τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ενωσης οδηγούν προς μια "νέα αποκλειστικά ευρωπαϊκή συμμαχία, οι δεσμοί ασφαλείας ΗΠΑ - Ευρώπης θα ατονήσουν και ίσως διακοπούν"... Βεβαίως, όπως και αν εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, είτε με συμβιβασμό στα πλαίσια του ΝΑΤΟ είτε με ευρωπαϊκό στρατό, αντικειμενικά ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ, δυναμώνει σε βάρος των λαών και αυτή είναι η ουσία. Οπως επίσης ακόμη και το ενδεχόμενο του ευρωπαϊκού στρατού καθόλου δε σημαίνει ότι οι λαοί της ΕΕ, ο λαός της Ελλάδας θα απαλλαγεί από τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής δράσης των Αμερικανών στη χώρα. Ετσι κι αλλιώς ο ιμπεριαλισμός, είτε ο αμερικανοΝΑΤΟικός είτε ο ευρωπαϊκός, τον ίδιο στόχο έχουν και όταν ανταγωνίζονται και όταν κάνουν συμβιβασμούς την καταλήστευση των λαών όπου γης.

Δ. Π.