Του Γιάννη Καλαϊτζή από την «Ελευθεροτυπία»

Ελα, όμως, που η συνείδηση δε διαμορφώνεται από μόνη της, δεν αρκεί η εμπειρία, ούτε καν από μόνη της η γνώση. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, του οποίου η λύση αναγκαστικά περνά από την ύπαρξη - χρήση της επαναστατικής θεωρίας, που κι αυτή από μόνη της δε φτάνει αν δε μετουσιώνεται - γίνεται πράξη μέσα από την επίσης αναγκαστική πραγματικότητα του επαναστατικού κόμματος -πρωτοπορία της ίδιας της εργατικής τάξης.

Ακούγεται λίγο πυκνό; Κι όμως, είναι απλό, όσο και δύσκολο. Ακαδημαϊκά ομολογούν οι ίδιοι ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τη θεραπεία της φτώχειας. Δε λένε την αιτία. Εδώ ο ρόλος του Κόμματος αλλά και μιας διανόησης που πρέπει να πάψει να παριστάνει την «ανεξάρτητη» και να πάρει θέση. Να δείξει ότι και η φτώχεια, σε μια εποχή τεραστίων παραγωγικών δυνατοτήτων, είναι πρόβλημα που γεννά η ίδια η ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από το κεφάλαιο. Οτι το κεφάλαιο δεν μπορεί να αναπαράγεται και αυξάνει χωρίς την κατανάλωση ζωντανής εργατικής δύναμης και άρα μονόδρομος, για όσους υφίστανται την κλοπή της υπεραξίας που παράγουν, η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Παραμένει πυκνό. Ας το σταματήσουμε, όμως, εδώ. Η αναφορά γίνεται για να πούμε πως δεν αρκεί η παράθεση στοιχείων από τη στατιστική. Ανάμεσα στους συναδέλφους στον «Φλας» που μένουν αυτές τις μέρες χωρίς δουλιά, υπάρχουν αρκετοί ικανοί να πουν και μερικά πράγματα για την αιτία. Ας κάνουν έστω και τώρα, με βάση τη δική τους εμπειρία, ένα βήμα. Δεν είναι το μεροκάματό τους που χάνεται. Είναι η ίδια η ζωή της εργατικής τάξης που τσακίζεται καθημερινά, το πρόβλημα. Εχουν υποχρέωση απέναντι στην ίδια τους τη ζωή να μιλήσουν. Οταν σε δουλεύει ακόμα κι ο Πάγκαλος δεν έχεις δικαίωμα να σιωπάς. Ειδικά εσύ που από θέση γνωρίζεις τα στοιχεία που οδηγούν στην αλήθεια. Μπορείς - έχεις δικαίωμα να μη συμπαθείς τους κομμουνιστές, δεν έχεις όμως δικαίωμα να γίνεσαι εργαλείο του κεφαλαίου, ακόμα και τώρα που έχει βάλει στην πρέσα το κορμί σου. Εκτός κι αν θεωρείς τον κάθε Κακαουνάκη συνάδελφο. Ε, τότε είσαι άξιος της επιλογής σου.

Να το πούμε αλλιώς; Εκεί έξω από τη «Σεξ Φορμ» αξίζει να συναντηθούν οι απολυόμενοι του «Πλάνετ», του «Φλας», οι φοιτητές που κατανόησαν ήδη ότι είναι και δική τους υπόθεση αυτές οι απολύσεις. Οι κλάψες καθενός μόνου είναι βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας. Λειτουργούν προσθετικά στην εξελισσόμενη τρομοκρατία των απολύσεων. Κάπως πρέπει να γίνει ένα άλλο βήμα...