Η υπόθεση του διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους είναι ένα θέμα που έρχεται και παρέρχεται ανά τακτά διαστήματα, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι υπάρχει πρόβλημα. Πολύ περισσότερο, όταν το ανακινεί η ίδια η ηγεσία της Εκκλησίας, προφανώς για να προλάβει εξελίξεις ή και για να περιχαρακώσει τα «κεκτημένα». Δεν είναι τυχαία η επίθεση που εξαπέλυσε, προχτές, ενάντια σε όσους τάσσονται υπέρ του διαχωρισμού, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στη διάρκεια της συνεδρίασης της Ιεραρχίας.

Πρόκειται για μια «πονηρή» τακτική, σύμφωνα με την οποία προβάλλεται από την Ιεραρχία ένα σκιάχτρο που γράφει «διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους = διωγμός της Εκκλησίας και της χριστιανικής πίστης», ώστε να τρομάξουν «πιστοί» και «άπιστοι»! Ομως, αυτό που κρίνεται δεν είναι η διατήρηση της επιρροής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον ελληνικό λαό, στο «ποίμνιό» της, αλλά η επιβεβαίωση και η διατήρηση της κοσμικής εξουσίας που ασκεί η διοίκηση της Εκκλησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχιεπίσκοπος στην προχτεσινή τοποθέτησή του συνέδεσε άμεσα το ζήτημα του διαχωρισμού με αυτό της πολιτικής κηδείας και της καύσης των νεκρών, ενώ αμφισβήτησε και έννοιες, όπως η «θρησκευτική ελευθερία», που την αντέστρεψε και αντί για ελευθερία επιλογής, την ανέδειξε ως ελευθερία επιβολής!

Η αντίληψη αυτή, που είναι διάχυτη στη «διοικούσα Εκκλησία», πηγάζει από τις διοικητικές δομές της Εκκλησίας της Ελλάδας, οι οποίες αποτελούν συνέχεια και κατάλοιπα - ίσως και τα μοναδικά - της φεουδαρχίας και του δεσποτισμού, κάτω από τον οποίο στενάζουν και οι ίδιοι οι υπηρετούντες στην Εκκλησία. Σ' αυτό έρχεται να προστεθεί η δημιουργία «εκκλησιαστικών πανεπιστημίων» με προδιαγραφές μεσαιωνικές, αφού δε θα ισχύουν βασικές ακαδημαϊκές ελευθερίες, όπως η ελευθερία της σκέψης και της έρευνας. Ας θυμηθούμε εδώ τα όσα κατά καιρούς λέει ο αρχιεπίσκοπος ενάντια στο Διαφωτισμό...

Τυχόν διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, προφανώς και θα έθιγε αυτές τις δομές. Στα πλαίσια της προπαγάνδας της Ιεραρχίας, τεχνηέντως καλλιεργείται ένας άλλος διαχωρισμός, μεταξύ «πιστών» και «απίστων», θεωρώντας ότι μέσω του διχασμού της κοινωνίας, στη βάση τέτοιων αντιθέσεων, μπορεί να ασκεί απεριόριστη εξουσία επί των «πιστών», στρέφοντάς τους μάλιστα ταυτόχρονα και κατά των «απίστων»! Εκ των πραγμάτων, το θέμα του διαχωρισμού συνδέεται και με την υπόθεση του εκδημοκρατισμού της Εκκλησίας. Θα πρέπει να πούμε ότι όσο κι αν από κάποιους υποστηρίζεται ότι αυτά είναι εσωτερικά ζητήματα της Εκκλησίας, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει. Και ασφαλώς, οι πλευρές αυτές της Εκκλησίας δεν έχουν σχέση με τη θρησκευτική πίστη, παρόλο που επιδιώκεται μια σύμφυση των δύο εννοιών.

Ζητήματα που άπτονται των ελευθεριών - δε μιλάμε για λατρευτικά θέματα - ενός τόσο μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, όπως είναι οι «πιστοί» της Εκκλησίας, όταν μάλιστα θίγονται ατομικές και λαϊκές ελευθερίες, αποτελεί υπόθεση και της κοινωνίας, των κομμάτων, γενικά του λαού. Συνολικά η υπόθεση του διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους είναι πολιτικό θέμα και δεν αντιμετωπίζεται με ξόρκια και αφορισμούς, πίσω από τους οποίους κρύβεται πολιτική οπισθοδρόμηση. Ωστόσο, στις σημερινές συνθήκες, ακόμα και τα προβλήματα αστικού εκσυγχρονισμού, όπως αυτό, έχουν εγκλωβιστεί στη μέγκενη της δικομματικής συμπαιγνίας, επιβεβαιώνοντας πόσο επιτακτική είναι η γενικότερη πολιτική πάλη του λαού.