Στο στόχαστρο του κεφαλαίου βρίσκονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, μέσω και της γενίκευσης των ατομικών συμβάσεων. Οι αποκαλύψεις του «Ρ» τις προηγούμενες μέρες, για τις κατάπτυστες συμβάσεις που προωθούν οι εργοδότες σε απευθείας διαβουλεύσεις με τους εργαζόμενους, είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της επίθεσης στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Η εντατικοποίηση, η πολυειδικότητα, η απλήρωτη δουλιά, οι μεταθέσεις, η... απαγόρευση της ασθένειας και της μητρότητας, τα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, είναι όσα επιδιώκει το κεφάλαιο μέσα από τις ατομικές συμβάσεις. Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας αποτελεί πάγια επιδίωξή του, για να επιβάλλει τους πιο άγριους όρους δουλιάς και αμοιβής στους εργαζόμενους, πετυχαίνοντας και με αυτόν τον τρόπο αύξηση των κερδών του. Είναι το εφιαλτικό πλαίσιο που θέλει να διαμορφώσει για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης.

Η επιβολή των ληστρικών όρων στις ατομικές συμβάσεις τροφοδοτείται από τα αντεργατικά νομοθετήματα τόσο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Μόλις πρόσφατα, η κυβέρνηση της ΝΔ, φανέρωσε τις επιδιώξεις της, μέσω του Εθνικού Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων 2005 - 2008, για τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Είναι βέβαια καθαρό ότι οι ατομικές συμβάσεις αποτελούν μέρος της επίθεσης που έχουν εξαπολύσει κεφάλαιο, κυβέρνηση και κόμματα του ευρωμονόδρομου, στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Στο όνομα μιας «ανταγωνιστικότερης» οικονομίας, χτύπησαν το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας. Ενίσχυσαν καθοριστικά κάθε ελαστική μορφή απασχόλησης.

Το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας διευκολύνεται αποφασιστικά και από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ). Αυτές οι ηγεσίες παρέδωσαν και παραδίνουν στο κεφάλαιο δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσω των «κοινωνικών διαλόγων». Είναι αυτοί που υπονομεύουν με το χειρότερο τρόπο τις συμβάσεις. Αυτό αποτυπώνεται άλλωστε καθαρά στις Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις της ντροπής που υπογράφει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, για να υπηρετήσει κάθε φορά την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή τα κέρδη του κεφαλαίου.

Οι ατομικές συμβάσεις θα διευρύνονται, θα γίνονται ακόμα χειρότερες, όσο οι εργαζόμενοι δεν αντιστέκονται. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σ' αυτό, δίνουν μάχη ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Καλούν την εργατική τάξη να κάνει δική της υπόθεση το πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλουν και ανταποκρίνεται στις σύγχρονες και πραγματικές της ανάγκες. Η πάλη για την κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, για συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του εργάτη, αποτελεί μέρος αυτού του διεκδικητικού πλαισίου. Σ' αυτήν την κατεύθυνση η συμμετοχή του κάθε εργάτη στο Πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 12 Νοέμβρη και η μάχη για την επιτυχία του είναι επιβεβλημένη.