Βιάστηκαν, κυβέρνηση και νεοδημοκρατική ηγεσία, να περάσουν στην «επόμενη μέρα» του πολέμου, έχοντας ήδη δώσει «συγχωροχάρτι» στις ΗΠΑ για τη σφαγή του ιρακινού λαού. Η τακτική τους αυτόματα σχεδόν προσαρμόστηκε στα «νέα δεδομένα», δηλαδή στοίχιση πίσω από τον νικητή και «ισχυρό σύμμαχο», μήπως - επιτέλους! - αυτή τη φορά «εκτιμήσει» την άψογη υποτελή συμπεριφορά τους. Εξ ου και η διάχυτη ανησυχία τους να «μαζέψουν» το ανεξέλεγκτο άπλωμα του αντιπολεμικού κινήματος, τον αντιαμερικανισμό, την ευρεία αμφισβήτηση, τις «ανατροπές» στις συνειδήσεις... Δεν έχουν άδικο. Τις τελευταίες περίπου είκοσι μέρες έμαθαν το «δρομολόγιο» προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι.

«Είδαν», πιο καθαρά από ποτέ, ποιος είναι ο εχθρός, ποιοι είναι οι πρόθυμοι εγχώριοι βαστάζοι, που υποκλίνονται μπροστά του και συνεργάζονται μαζί του. Ο ανθύπατος, που μέχρι πριν από έναν περίπου χρόνο διαπίστωνε υπεροπτικά ότι ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα τελειώνει, θα ένιωσε ασφαλώς «σοκ και δέος», όταν τον ξεκούφαινε επί μέρες το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» ή όταν εισέπραττε τα αμέτρητα φάσκελα οργής. Σπουδαιότερο είναι, βέβαια, ότι χιλιάδες νέοι άνθρωποι πήραν το «βάφτισμα του πυρός», ένιωσαν την ομορφιά του «μαζί», τη δύναμη του λαού που αποφασίζει να κατέβει στους δρόμους της αντίστασης... Δε θα μπορούσαν να λείπουν οι αυταπάτες, που έντεχνα διοχετεύονται άνωθεν, όπως ότι η δήθεν «φιλειρηνική» ΕΕ θα μπορούσε να αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ...

Είναι σε εξέλιξη σημαντικές διεργασίες, που ήδη αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις τους. Δεν είναι, όμως, ώρα συμπερασμάτων και απολογισμού, αλλά ενδυνάμωσης των προσπαθειών για να σταματήσει η σφαγή του ιρακινού λαού, να ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός. Ο κλοιός που σφίγγει δεν είναι των αμερικανικών λεγεώνων στη Βαγδάτη, αλλά των λαών γύρω από τον ιμπεριαλισμό.