ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι ανησυχίες της «Καθημερινής»

Γρηγοριάδης Κώστας

Καλό το συναίσθημα, καλός ο αυθορμητισμός και οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών, αλλά πρέπει να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα. Πρέπει να λειτουργήσουμε με βάση τη λογική και το εθνικό συμφέρον. «Οι Γερμανοί, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, αλλά και οι εμπόλεμοι Αμερικανοί και Βρετανοί επιζητούν γέφυρες, κινούνται κατά βάση στη λογική αναζήτησης κοινών τόπων, τοποθετούνται με γνώμονα τα συμφέροντά τους, αναγνωρίζοντας τα νέα δεδομένα που τείνουν να διαμορφωθούν. Δεδομένων των παραπάνω, η χώρα δεν μπορεί να κινείται βάσει αγαθών συναισθημάτων, αλλά οφείλει να ενσωματώσει στην κρίση της το ευρύτερο και μακροπρόθεσμο συμφέρον». Αυτά σημειώνει το χτεσινό κύριο άρθρο της «Καθημερινής», το οποίο, μάλιστα, ξεκινά από την πρώτη σελίδα της εφημερίδας και φέρει τον τίτλο «Πέραν των συναισθημάτων».

Και δεν έχει άδικο, βέβαια, η προαναφερόμενη εφημερίδα, όταν παρθούν υπόψη τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί. Αυτή η πολιτική και τακτική συμφέρει την εγχώρια ολιγαρχία. Στο όνομα αυτών των συμφερόντων, απευθύνει «συμβουλές» προς κάθε κατεύθυνση και, κυρίως, προς τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου, ώστε να «συμμαζέψουν» τα πράγματα. Το αντίθετο ακριβώς, όμως, απαιτούν τα συμφέροντα του λαού μας. Και η ανησυχία της «Καθημερινής», από το συνεχώς διογκούμενο αντιπολεμικό κίνημα και, ακόμη περισσότερο, από το μπόλιασμά του με γενικότερα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, αποτελεί μια ακόμη απόδειξη γι' αυτό.

Ενός κακού μύρια έπονται

Τη μείωση των ετήσιων αποδοχών τους, κατά 660 εκατ. δολάρια, ζήτησε η «Αμέρικαν Ερλάινς» από τους πιλότους της, ενώ, ανάλογες διαπραγματεύσεις διεξάγονται και με τα υπόλοιπα σωματεία των εργαζομένων στην αεροπορική εταιρία. Η διοίκηση της μεγαλύτερης αεροπορικής επιχείρησης στον κόσμο ισχυρίζεται ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει μειώσει ακόμη περισσότερο την επιβατική κίνηση, δημιουργώντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα στην εταιρία, η οποία κινδυνεύει άμεσα να βρεθεί σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Και μπορεί, η «Αμέρικαν Ερλάινς» να μην έχει φτάσει ακόμη σε κατάσταση χρεοκοπίας, αλλά δε συμβαίνει το ίδιο και με τη μεγαλύτερη καναδική αεροπορική εταιρία, την «Αιρ Κάναντα». Η τελευταία, κατέθεσε προχτές αίτηση δικαστικής προστασίας έναντι των πιστωτών της και θα αναζητήσει τρόπους προκειμένου να ξαναγίνει βιώσιμη οικονομικά από το καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης. Ποιοι πληρώνουν πάλι τα σπασμένα; Μα ποιοι άλλοι, οι εργαζόμενοι.

Με άλλα λόγια, ενός κακού μύρια έπονται...

Κολαούζοι

«Η πιο κρυφή και ταυτόχρονα θλιβερή και ανυπολόγιστη απώλεια αυτού του πολέμου είναι η ελληνική διανόηση. Η "απώλειά" της χρονολογείται από την εποχή της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου. Γκρεμίστηκε μαζί του. Η συνέχεια θυμίζει σενάριο ελληνικής ταινίας. Εσωστρέφεια, καιροσκοπισμός, υπαλληλοποίηση και ουρά της επικαιρότητας. Χωρίς να το πάρουν χαμπάρι, συντάχθηκαν με το... τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα και εντελώς πρόχειρα και οπορτουνιστικά υποστήριξαν - στη συντριπτική τους πλειονότητα - την αέναη κίνηση του ίδιου πολιτικού συστήματος, της ίδιας θεωρίας, με άξονα κυριαρχίας και αναφοράς το ίδιο γεωπολιτικό στίγμα. Που πά' να πει ότι μέχρι τη συντέλεια του κόσμου θα είμαστε όπως είμαστε! Στον πόλεμο του Κόλπου έκαναν την πάπια. Στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τραμπαλίστηκαν, στο Αφγανιστάν περίπου ικανοποιήθηκαν και τώρα με το Ιράκ... εξαφανίστηκαν! Ο οικονομικός και πολιτικός εξαρτησιακός χαρακτήρας αυτού του τόπου είναι αποτυπωμένος και στην ελίτ της κουλτούρας του. Ιστορικά χρεοκόπησαν. Και όπως λέει ο λαός μετατράπηκαν σε κολαούζους της εξουσίας». Του Δημήτρη Δανίκα από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων».

Οι επισκέψεις

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ χτες ο Αμερικανός πρεσβευτής Τόμας Μίλερ. Και στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» μίλησε και συγχαρητήρια στον υπουργό Ανάπτυξης για το ενεργειακό του όραμα έδωσε και όπως μαθαίνουμε, έκανε και επίσκεψη σε τηλεοπτικό κανάλι. Προφανώς, σε μια τέτοια περίοδο δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί, πως... είδε φως και μπήκε.

Πολύ περισσότερο, όταν μόλις πρόσφατα συναντήθηκε και με τον ιδιοκτήτη μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας... Και μη μας πει κανείς, ότι δεν είναι αλήθεια. Οσο, για το τι συζήτησαν, το καταλαβαίνει ο καθένας, μέρες που περνάμε...

Οχι πως μας εντυπωσιάζουν βέβαια όλα αυτά αλλά είναι ενδεικτικά της κατάστασης. Ιδίως όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βρίσκει για παράδειγμα θετικές τις πρόσφατες επαφές του Γιώργου Παπανδρέου με τον Κόλιν Πάουελ και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών όλο και μας λέει για την «ανασυγκρότηση» του Ιράκ και το αναγκαίο ψήφισμα του ΟΗΕ.

Οι Αμερικανοί δεν πολιορκούν προφανώς μόνο τη Βαγδάτη. Πολιορκούν τους πάντες και τα πάντα. Εδώ στην Ελλάδα όμως, φαίνεται πως υπάρχουν και διαθέσιμοι να υποκύψουν κι ακόμα περισσότερο να συνεργαστούν.

ΑΚΟΥΜΕ, ότι κάποιοι κάνουν σχέδια για τη συμβολή της Ελλάδας στην «ανασυγκρότηση» του Ιράκ μετά τον πόλεμο. Ναι, βέβαια... Η Ελλάδα δεν πρέπει να μείνει έξω απ' τις εξελίξεις λένε και λογαριάζουν πόσα θα κερδίσουν, αν αναλάβουν την ανοικοδόμηση, έστω κι ενός πολύ μικρού μέρους των όσων γκρεμίζουν τώρα οι δυνάμεις εισβολής.

Αλλωστε, συμπληρώνουν, το δικαιούμαστε. Τόσες διευκολύνσεις δώσαμε στους Αμερικανούς. Αντε να έκαναν τον πόλεμο χωρίς τη Σούδα...

Δίκιο έχουν οι άνθρωποι... Στο κάτω κάτω της γραφής για τους απανταχού της Γης κεφαλαιοκράτες γίνεται ο πόλεμος. Γιατί να μην «φάνε» και οι «δικοί» μας...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΠΕΝΤΕ εκατομμύρια ανά οικογένεια η οικονομική ενίσχυση που ανακοίνωσε ο Δημήτρης Ρέππας για τα 6 θύματα στα «Σωληνουργεία Κορίνθου». Φαίνεται ότι μπορεί να σταμάτησε προχτές η διαπραγμάτευση της τιμής της μετοχής της εταιρίας στη Σοφοκλέους αλλά όχι και η διαπραγμάτευση της τιμής μιας ανθρώπινης ζωής...

Αντίπαλο δέος

Οσο περνά ο καιρός τόσο και γιγαντώνεται η προσπάθεια για τη φιλοτέχνηση ενός πορτρέτου της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως μιας δύναμης φιλειρηνικής, που θα μπορούσε υπό ορισμένες προϋποθέσεις (πολιτική ενοποίηση, «αμυντική» χειραφέτηση, δηλαδή στρατιωτικοποίηση κ.ά.) να αποτελέσει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Καμία σχέση φυσικά έχει, καμιά σύγκριση δεν μπορεί να γίνει με το αντίπαλο δέος των λαών σήμερα ή το αντίπαλο δέος που ήταν η σοσιαλιστική σοβιετική εξουσία. Είναι σα να συγκρίνουμε τη μέρα με τη νύχτα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Μπορεί να αναδειχτεί σε μια δύναμη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική που θα ανταγωνίζεται επάξια τις ΗΠΑ στην προσπάθεια για κατάκτηση της πρωτοκαθεδρίας, για την ενίσχυση του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου έναντι του αμερικανικού. Πάντα, όμως, γνώμονας της δράσης και των επιλογών της θα είναι τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του πλούτου και όχι τα συμφέροντα των λαών της. Οι ανταγωνισμοί θα βαδίζουν πλάι πλάι με τη συνεργασία, όπως κατά περίπτωση θα επιτάσσουν αυτά τα συμφέροντα, με αποτέλεσμα η «ισορροπία του τρόμου» να εναλλάσσεται με τις περιφερειακές συγκρούσεις και με μια πιθανή γενικευμένη πολεμική σύρραξη. Κάτι που δεν μπορεί να σταματήσει, όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός.

Ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ αποτέλεσε αφορμή για την εκδήλωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ, όσο και στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Αντιθέσεις υπαρκτές και συνεχώς οξυνόμενες. Αντιθέσεις που υποδαυλίστηκαν, όταν ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία) διαπίστωσαν πως τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων δεν εξυπηρετούνταν στην ολότητά τους από τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ σε αυτή τη φάση. Χτες, στη Γιουγκοσλαβία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αύριο σε κάποια άλλη χώρα, ενδεχομένως, οι ρόλοι να αντιστραφούν.

Σε κάθε περίπτωση, ο ιμπεριαλιστικός, βαθιά ταξικός υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης εγγυάται ότι λιγότερο ή περισσότερο ενισχυμένη, θα αποτελεί πάντα τον ταξικό εχθρό των λαών της και της εργατικής τάξης κάθε χώρας της. Ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφώνονται οι σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσά τους, οι λαοί θα βρίσκονται πάντα υπό το ζυγό μιας βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής που στη μια της όψη γράφει αφαίρεση λαϊκών δικαιωμάτων και στην άλλη της πολέμους και αιματοχυσίες.

Τα λαϊκά συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα από τα συμφέροντα που εκπροσωπεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της. Θα αποτελούσε μέγιστο σφάλμα πολλαπλά επιζήμιο η πρόσδεση των λαϊκών κινημάτων στο πλευρό της ΕΕ εναντίον των ΗΠΑ. Το μέλλον, που θα ανήκει στους λαούς της Ευρώπης, στους λαούς όλου του κόσμου, περνά μέσα από την αντιπαράθεση, τη ρήξη και τη σύγκρουση τόσο με την ΕΕ όσο και με τον ιμπεριαλισμό στο σύνολό του. Η χειραφέτηση των λαϊκών κινημάτων από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική και τα κέντρα που την υλοποιούν είναι βασική προϋπόθεση, για να έρθει αυτό το μέλλον κοντύτερα, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με λαϊκή ευημερία. Μια κοινωνία από το λαό για το λαό - και γι' αυτό ακριβώς - πραγματικό αντίπαλο δέος.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Ο κ. Μπακούρης...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, μια χούφτα εκπροσώπους της ολιγαρχίας και τους αχυρανθρώπους τους βρίσκεις από κάτω. Από τον κανόνα δεν μπορούσε, βέβαια, να εξαιρεθεί το κάτεργο της Κορίνθου. Ετσι, μαζί με τους Στασινόπουλους και τους Μητρόπουλους, μέλος της διοίκησης των ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ, και μάλιστα αντιπρόεδρος, είναι ο γνωστός κ. Μπακούρης.

Ο κύριος αυτός έγινε γνωστός στο πανελλήνιο την περίοδο που διατέλεσε διευθύνων σύμβουλος της Οργανωτικής Επιτροπής του 2004. Εκεί, όπως λένε οι γνωρίζοντες, είχε διοριστεί προσωπικά από τον Κ. Σημίτη, μετά από προτροπή- παρέμβαση ανώτατου τραπεζικού παράγοντα και προσωπικού πρωθυπουργικού φίλου, ενώ η αποπομπή του, ελέω Γ. Αγγελοπούλου, συνοδεύτηκε με την τοποθέτησή του στο Ελληνικό Κέντρο Επενδύσεων. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα...

Σύμφωνα με τις επίσημες ιστοσελίδες των διασυνδεδεμένων εταιριών με τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ, ο φίλος του Κ. Σημίτη είναι και ένας εκ των εκλεκτών του συγκεκριμένου μονοπωλιακού αυτού συγκροτήματος. Ο κ. Μπακούρης, λοιπόν, είναι «αντιπρόεδρος-μη εκτελεστικό» μέλος της εταιρίας που προχτές έγινε τάφος για τους έξι εργάτες, μέλος του ΔΣ της ΣΙΔΕΝΟΡ και στέλεχος στη διοίκηση της ίδιας της ΒΙΟΧΑΛΚΟ.

Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να βλέπουμε και με χειροπιαστά στοιχεία, πώς «δένεται» η διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και πόσο μικρές είναι οι διαδρομές μέσα στις οποίες κεφάλαιο και κυβέρνηση ρουφάνε, στην κυριολεξία, το αίμα της εργατικής τάξης.

«Φονιάς Καρμπάιτ»

Και επειδή μικρός δεν είναι μόνο ο τόπος μας, και όλοι οι πρωτοκλασάτοι οφείλουν να φέρουν... περγαμηνές από την αλλοδαπή, ίσως καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ο κ. Μπακούρης, πριν εμφανιστεί στα ντόπια κυκλώματα είχε αξιοπρόσεχτη θητεία στο εξωτερικό.

Οπως αναφέρεται λοιπόν στο βιογραφικό του, την περίοδο 1968 - 1970 ήταν στέλεχος της «Esso Pappas» (εταιρία του διαβόητου Τομ Πάππας, μεγάλου «ευεργέτη» της χούντας). Ακόμα περισσότερο, την περίοδο 1970 - 1986 ήταν μεγαλοστέλεχος της «Union Carbide», της μετέπειτα γνωστής «Killer Carbide», που ευθύνεται για το θάνατο, από δηλητηρίαση, αρκετών χιλιάδων κατοίκων της πόλης Μποπάλ, στην Ινδία...

Δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο

Οι αδίστακτοι όμως αυτοί τύποι, κάποιες φορές, φαίνεται πως τρομοκρατούνται και οι ίδιοι τόσο πολύ από τα εγκλήματά τους, που προσπαθούν με ευτελή ψεύδη να αποτινάξουν τις ευθύνες τους. Ακριβώς αυτό έκανε και η διοίκηση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Προχτές, με αφορμή τη δολοφονία των έξι εργατών, ανακοίνωσε ότι «τα ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ δεν είναι μέλος του Ομίλου εταιριών της», για να συνεχίσει λέγοντας ότι «η ΣΙΔΕΝΟΡ και η ALCOMET, θυγατρικές εταιρίες της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, συμμετέχουν, ως απλοί επενδυτές στο μετοχικό κεφάλαιο των ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ, με συνολικό ποσοστό 17,5%».

Και ποιος έχει, άραγε, τα υπόλοιπα ποσοστά της εταιρίας; Γιατί οι άθλιοι συντάκτες της ανακοίνωσης δε λένε κουβέντα; Για τον απλούστατο λόγο ότι πέρα από τα ποσοστά που επίσημα έχει η ΣΙΔΕΝΟΡ, ακόμα 19% των μετοχών της επιχείρησης - φέρετρο (δηλαδή 17,5+19 = 36,5%, συνολικά) το κατέχει η οικογένεια Στασινόπουλου. Ποιος είναι ο Στασινόπουλος. Μα, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, που καμώνεται πως δε γνωρίζει τίποτα για το φόνο, αφού ...«τα ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ δεν είναι μέλος του Ομίλου εταιριών της»...

Ξανατάζει ο Εκτωρ...

Υποσχέσεις για άμεση επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα δυο νοσοκομεία της Λάρισας - το Νομαρχιακό και το Πανεπιστημιακό - έδωσε ο Λαρισαίος υφυπουργός Υγείας, Εκτωρ Νασιώκας, στη διάρκεια της προχτεσινής επίσκεψής του εκεί, με τη συνοδεία του ΓΓ του υπουργείου, του προέδρου του ΠεΣΥ Θεσσαλίας και του προέδρου της ΔΕΠΑΝΟΜ. Συγκεκριμένα υποσχέθηκε:

Ενίσχυση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου με άμεσες προσλήψεις προσωπικού.
Κτιριακή ανακαίνιση του Νομαρχιακού Νοσοκομείου, με «εργολαβίες εξπρές».

Αν και ανάλογες υποσχέσεις για λύση των προβλημάτων και αναβάθμιση των υπηρεσιών του δημόσιου συστήματος Υγείας στη Θεσσαλία, που δόθηκαν από τούτη την κυβέρνηση πολλές φορές παλιότερα, δεν τηρήθηκαν ποτέ, θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τα νέα ταξίματα του Εκτορα Νασιώκα και θα επανέλθουμε...

Κραυγάζει στο αίμα η αλήθεια

Οταν πριν από λίγες μέρες το ΚΚΕ καλούσε την εργατική τάξη να συνδέσει την αντιπολεμική δράση της με την πάλη για τη ζωή και τα δικαιώματά της, βγήκαν διάφοροι και αξίωναν να μη μολυνθεί το αντιπολεμικό κίνημα με άλλα αιτήματα. Οι ίδιες οι ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην υπάρχει σύνδεση του αντιπολεμικού κινήματος με τις εργατικές διεκδικήσεις. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στις 3 Απρίλη ενώ εξαγγέλθηκε ως απεργία με οικονομικές διεκδικήσεις, μετατράπηκε σε απεργία με μόνο αντιπολεμικό περιεχόμενο κι αυτό υποβιβασμένο στο επίπεδο του συνθήματος «ένα γαρίφαλο για την ειρήνη». Κουβέντα για το μεγάλο ένοχο. Τσιμουδιά για τον ένα και μοναδικό κοινό εχθρό των εργατών στη Βαγδάτη και στην Αθήνα.

Από μια τραγική σύμπτωση, ακριβώς αυτή τη μέρα, στις 3 Απρίλη, που η εργατική τάξη της χώρας μας καλούνταν από τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ να διαδηλώσει σαν να μην είναι εργατική τάξη, λίγα λεπτά πριν ο Πολυζωγόπουλος διακηρύξει από το Σύνταγμα το «όλοι αδέρφια είμαστε», οι βιομήχανοι εκτόξευσαν τη βόμβα τους στην Κόρινθο. Εξι εργάτες νεκροί με τη μια. Εντελώς συμπτωματικά στη λίστα των ενόχων που τίναξαν στον αέρα τους εργάτες στην Κόρινθο φιγουράρει το όνομα ενός από τους εταίρους του Πολυζωγόπουλου, του Μπακούρη, στελέχους σήμερα της «Βιοχάλκο», στελέχους άλλοτε της «Γιούνιον Καρμπάιτ», της εταιρίας που ματοκύλισε τη Μομπάλ στην Ινδία, μιας από τις εταιρίες που μετέχουν σήμερα στο πλιάτσικο στο Ιράκ. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος, πόσο κοντά τα ποδάρια του ψέματος.

Οι έξι εργάτες που εξαερώθηκαν στη «Σωληνουργεία Κορίνθου» μετέτρεψαν με το χαμό τους σε κραυγή την αλήθεια: Το κεφάλαιο σκοτώνει και στον πόλεμο και στην ειρήνη. Σε συνθήκες πολέμου, είτε αυτές αφορούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στο διαρκή ταξικό πόλεμο, κάποια στιγμή αναγκαστικά ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Ο Ρέππας που το πρωί πίνει καφέ με τους βιομηχάνους και το μεσημέρι ξιφουλκεί κατά του ΚΚΕ, γιατί τολμά να αποκαλύπτει τον ένοχο, το απόγευμα είναι ήδη γυμνός. Κολλητάρι του είναι ο κάθε Μπακούρης, ο κάθε Στασινόπουλος, ο κάθε Μητρόπουλος, τα αφεντικά της «Σωληνουργεία» σήμερα, τα αφεντικά της «Πετρόλα» χτες, τα αφεντικά των «Μινωικών Γραμμών» πέρσι... Μαζί συναποφασίζουν τους τρόπους αύξησης της ανταγωνιστικότητας, που για να επιτευχθεί απαιτεί λιωμένους εργάτες. Μαζί καθορίζουν την εξωτερική πολιτική, που για να συμφέρει τους βιομηχάνους, πρέπει η Σούδα να είναι κεντρικό ορμητήριο του πολέμου. Μαζί, οι αστικές κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, σκοτώνουν λαούς και στα πεδία των μαχών και στους χώρους δουλιάς.

Τούτες τις ώρες, ώρες πένθους για την εργατική τάξη, πιότερη αξία ίσως έχει η περισυλλογή να αφορά στους τρόπους που η οργή θα γίνει οργάνωση κι αγώνας, τέτοιος που να οδηγεί στην αναγκαία ανατροπή όλου αυτού του συρφετού. Το χρωστάμε...

Δολοφονίες

Κόσμο αράδα θάβουνε

τ' αφεντικά τα κτήνη,

με τις φωτιές

που ανάβουνε,

αλλά και «εν ειρήνη»,

όπως προχτές

που σκότωσαν

εδώ έξι εργάτες

και άλλους τρεις

τους άφησαν

ανάπηρους, σακάτες.