«Λογική και αυθόρμητη, μπορεί να πει κανείς, αυτή η αντίδραση (του ελληνικού λαού) τις πρώτες μέρες του πολέμου, έφτασε από ένα σημείο και πέρα στην υπερβολή (...). Εξελισσόμενος δε ο πόλεμος και με εμφανή πια την έκβασή του θέτει και ένα όριο στις αντιδράσεις, επιβάλλοντας τον έλεγχο του ελληνικού αυθορμητισμού. Από εδώ και πέρα άπαντες οφείλουν να προσεγγίσουν την επόμενη ημέρα και να κινηθούν περισσότερο με γνώμονα τη σκληρή πραγματικότητα, παρά με οτιδήποτε άλλο. Ο πόλεμος κατά τα φαινόμενα έχει κριθεί (...). Δεδομένων των παραπάνω, η χώρα δεν μπορεί να κινείται βάσει αγαθών συναισθημάτων, αλλά οφείλει να ενσωματώσει στην κρίση της το ευρύτερο και μακροπρόθεσμο συμφέρον»!

Αυτά γράφει το χτεσινό κύριο άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή». Αυτός είναι ο ένας δρόμος.

***

Ο συνάδελφος Γιώργος Πενταράκης προτείνει τον άλλο δρόμο. Μας γράφει:

«Ραγιαδισμός. Στάση ζωής, δεκαετίες τώρα. Τον συναντάμε συνήθως στον πολιτικό κόσμο - για την ακρίβεια στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας - στον επιχειρηματικό και εσχάτως στο δημοσιογραφικό. Με την ονομασία "ρεάλ πολιτίκ". Οφείλουμε, όμως, για την αποκατάσταση της τάξης να κάνουμε τον αναγκαίο διαχωρισμό: Οι δυο πρώτες κατηγορίες - των πολιτικών και των επιχειρηματιών - είναι απλώς οι ραγιάδες. Η τρίτη κατηγορία, εκείνη των δημοσιογράφων, είναι οι ραγιάδες των ραγιάδων. Οχι επειδή πιέζονται, γιατί ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, οφείλουν να πουν το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ. Απλά επειδή αποφάσισαν συνειδητά να κάνουν την καριέρα τους, να πλουτίσουν, να διατηρήσουν τις καρέκλες της ματαιοδοξίας, πάνω στα ερείπια που θάβουν αμάχους. Και η μόνη σχέση που μπορεί να έχουν με την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια είναι η αναζήτηση του ορισμού των δυο λέξεων στα λεξικά. Καμία άλλη».

***

Υπάρχει μήπως αμφιβολία, τι να εννοεί και σε τι αναφέρεται ο συνάδελφος;