Η σύγχρονη τεχνολογία, όμως, δίνει και άλλες δυνατότητες. Ειρηνικές. Από τα πιο απλά, όπως τα σκεύη της κουζίνας και της καθαριότητας, την επικοινωνία και άλλα, ακόμα και τις αερογραμμές, που συντομεύουν τις μετακινήσεις μας.

Η χαρά του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου να δέχομαι από πολλές μεριές του κόσμου διάφορα μηνύματα, όπως ότι οι προοδευτικοί Τούρκοι δικηγόροι της Σμύρνης πηγαίνουν στο Ιράκ, μετριάζεται ή, πολλές φορές, ακυρώνεται από το περιεχόμενο κάποιου μηνύματος.

Από την πρώτη μέρα της εισβολής στο Ιράκ, έστειλα στους υπερατλαντικούς φίλους μου, από την Ανατολική μέχρι τη Δυτική Ακτή, το δικό μου μήνυμα: Οντως, σοκ και δέος (Shock and awe, indeed).

Μου εστάλη αμέσως η απάντηση των παραληπτών: Οντως, σοκ και ντροπή(Shock and shame, indeed).

Ηταν, πιθανόν, η πρώτη φορά που η τόσο λακωνική ανταλλαγή δε συνοδευόταν από κανένα αλλά (but).

Τέτοια ομοφωνία!

Οι φίλοι από το «Κέντρο Διεθνούς Δράσης» με ρωτάνε σχεδόν ασθμαίνοντας αν είδα τις κινητοποιήσεις του ειρηνικού κινήματος, τις συγκρούσεις των διαδηλωτών με τις αστυνομικές αρχές όταν τους εμποδίζουν, αν, αν, αν.

Ναι, τα βλέπομε όλα. Υπάρχουν, τους απαντώ, πληροφορίες ότι βλέπουμε περισσότερα από εσάς. Το παραδέχονται. Εχουν πολλά παράσιτα στις τηλεοράσεις.

Από ένα-δυο πανεπιστήμια που υπάρχουν έδρες ελληνικής λογοτεχνίας και οι φοιτητές έρχονται κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα για την πρακτική εξάσκηση της γλώσσας, με ρωτάνε αγωνιωδώς: Πώς θα έρθουμε; Ο κόσμος μάς μισεί.

Οχι εσάς, προσπαθώ να τους καθησυχάσω προς χάριν της Ελλάδας. Την πολιτική των ΗΠΑ. Επιμένουν ότι έχασαν τη φιλία των λαών. Οι λαοί καταλαβαίνουν, επιμένω με τη σειρά μου, ποιος είναι ο εχθρός.

Προσπαθώ να τους πω ότι ξέρομε πως υπάρχουν εξαιρέσεις, πως αναγνωρίζομε και τη δική τους αντίδραση, αλλά πως το σύνθημα δεν μπορεί να λέγεται διαφορετικά. Ηταν το πρώτο αλλά που ανταλλάξαμε.

Οντως εξαιρέσεις, αλλά σε μεγάλους αριθμούς.

Μακάρι!