Σύντροφοι,

Ο επαναστατικός χαρακτήρας ενός κόμματος κρίνεται ιστορικά όχι τόσο από τους όρκους πίστης που δίνει στην αναγκαιότητα της επανάστασης αλλά από την καθοδηγητική του ικανότητα να συμβάλει έμπρακτα στην επαναστατική δράση των καταπιεζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Γιατί, όσο και αν είναι κοινός τόπος στις κομματικές μας δυνάμεις ότι επαναστατική πράξη δεν μπορεί να προκύψει παρά μέσα από μια γερά θεμελιωμένη επαναστατική θεωρία, υποτιμάται επικίνδυνα ότι και η θεωρία καθίσταται επαναστατική μόνον όταν εξετάζει συγκεκριμένα τους όρους μέσα από τους οποίους μπορεί να γίνει κτήμα του λαού και να μετατραπεί σε επαναστατική δύναμη μέσα στην κοινωνία. Οι αναλύσεις του Κόμματος διολισθαίνουν συνεχώς σε μια βεβιασμένη απόσπαση της θεωρητικής προσέγγισης της επανάστασης από τη συγκεκριμένη και πλήρως εντοπισμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε εποχής και κάθε χώρας δυνατότητας πραγματοποίησής της. Οι Θέσεις της ΚΕ δεν είναι παρά το αποκορύφωμα αυτής της διολίσθησης και της κυριαρχίας του «αριστερού» δογματισμού στις γραμμές μας.

Οι διαφωνίες που έχουν εκφραστεί σε όλα τα ζητήματα μπορούν και αυτές να τεθούν κάτω από κοινό παρονομαστή συγκροτώντας μία ολοκληρωμένη αντιπαράθεση στις προτεινόμενες Θέσεις. Αυτή η ενότητα των κριτικών κειμένων διαφαίνεται στα εξής:

Α. Φιλοσοφικά: Ενα κείμενο του προσυνεδριακού εντόπισε την συνεχώς μειούμενη ενασχόλησή μας με ζητήματα που άπτονται των φιλοσοφικών αρχών του μαρξισμού. Η ολόσωστη αυτή παρατήρηση βρίσκει όμως την προέκτασή της στη σημερινή μας τακτική. Γιατί η διαλεκτική θεώρηση των Λένιν και Μαρξ για την αναγκαιότητα των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών στο έδαφος της ταξικής πάλης, υποχωρήσεις που εξηγούν ότι οι κομμουνιστές πρέπει να δουλεύουν στα αντιδραστικά συνδικάτα, πρέπει να συμμετέχουν στο αστικό κοινοβούλιο, πρέπει σε τελική ανάλυση να συγκροτήσουν το δικό τους κράτος και να περάσουν από το «στάδιο» του σοσιαλισμού πριν φτάσουν στην ανώτερη βαθμίδα του, τον κομμουνισμό, διδάσκουν έναν τρόπο σκέψης ριζικά αντίθετο προς τον γενικό αφορισμό ότι κάθε πολιτική νίκη στα πλαίσια του καπιταλισμού συνιστά αστική διαχείριση και επομένως εξ ορισμού ενσωματώνει τις μάζες.

Β. Για τον Ιμπεριαλισμό: Οι Θέσεις διατυμπανίζουν σε κάθε τόνο ότι είναι εδώ και έναν αιώνα ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Θα ήταν όμως άτοπο να υποστηρίξουμε ότι τον περασμένο αιώνα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ανεξαρτήτως της οικονομικής τους φάσης και της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, η ορθή κομμουνιστική τακτική επέβαλλε το άμεσο πρόταγμα του σοσιαλισμού. Οτι και σήμερα σε όλες τις χώρες του κόσμου, που έχουν περάσει στο μονοπωλιακό στάδιο και είναι επίσης ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, σε όλες πρέπει να εφαρμοστεί η τακτική της ΛΣ, φροντίζοντας μόνο να μεταφράσουμε στην αντίστοιχη γλώσσα.

Ακριβώς από αυτή τη διαπίστωση προκύπτει η ανάγκη να εξεταστούν πολύ περισσότεροι όροι με πρώτο και κύριο τη θέση της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η αντιπαράθεση που έχει ανοίξει για τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως ιμπεριαλιστικής χώρας έχει νόημα μόνο φωτιζόμενη υπό το πρίσμα της εξάρτησης της ελληνικής αστικής τάξης. Σύντροφοι, η εξάρτηση δεν σημαίνει κατοχή, καθόλου δεν εκφράζει ότι οι αστοί έχουν απόλυτα συμφέρον (και μάλιστα το ίδιο με τους εργάτες) να διεκδικήσουν την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αντίθετα, σημαίνει ακριβώς ότι έχουν μπλεχτεί σε μιαν αξεδιάλυτη αντίφαση ώστε από τη μία να υποχωρούν συνεχώς στον καταμερισμό των εμπορευμάτων και των κερδών στα πλαίσια της ΕΕ και από την άλλη λόγω της ίδιας της φύσης της ιδιοκτησίας τους να τους είναι απολύτως αδύνατο να σχεδιάσουν μια ανεξάρτητη πορεία στηριζόμενοι αποκλειστικά στα δικά τους κεφάλαια. Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να αναδειχθεί ως αίτημα - κρίκος που θα πνίξει την αστική τάξη στην αντίφασή της, μόνον όμως αν φροντίσουμε να δράσουμε πριν αυτή βρει νέο (ή το παλιό) ιμπεριαλιστικό άρμα για να δεθεί. Γιατί όμως χρειαζόμαστε αίτημα - κρίκο;

Γ. Για την ΛΣ: Η εργατική τάξη από την ίδια την θέση της στην παραγωγή ωθείται αντικειμενικά να καταλάβει την εξουσία και να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής. Παρ' όλα αυτά οι εργάτες πρέπει πρώτα να χειραφετηθούν από την υλική και ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης, που γεννά τον ατομισμό, τη μοιρολατρία, τον εθνικισμό και τις αυταπάτες στα εργατικά στρώματα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι εσφαλμένη μια βουλησιαρχική αντίληψη σχετικά με την παρέμβασή μας στους εργάτες, να θεωρούμε ότι και μόνο το γεγονός ότι εκφράζουμε το ταξικό τους συμφέρον εξισώνει τα όπλα μας με αυτά της αστικής προπαγάνδας. Οι εργάτες δεν θα καλλιεργήσουν σοσιαλιστική συνείδηση απλώς αν τελειοποιήσουμε την προπαγάνδα μας σε όλα τα επίπεδα. Αντίθετα, χρειάζεται συγκεκριμένη στάθμιση των όρων που συνεχίζουν σήμερα να γεννούν αυταπάτες στο λαό σε σχέση με τις δικές μας δυνατότητες.

Γιατί συνεχίζει σήμερα η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος να είναι αναντίστοιχη προς την επιθετικότητα του κεφαλαίου; Εκτός από τα ΜΜΕ και την Παιδεία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ελληνας εργάτης σήμερα έχει γαλουχηθεί σε μια μακρόχρονη περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης που του έκανε παραχωρήσεις και του έδωσε χώρο να διεκδικήσει κυρίως μέσα από το κοινοβούλιο και ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Η συνείδησή του έχει μπολιαστεί σε βάθος με μικροαστικές αντιλήψεις οι οποίες ακόμη και τώρα που η κρίση έχει αφαιρέσει το υλικό τους υπόστρωμα στεριώνουν ακόμη στην εικόνα διάλυσης και ήττας του εργατικού κινήματος. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ότι παρά την κρίση τα μικροαστικά στοιχεία στη σύνθεση του πληθυσμού συνεχίζουν να κυριαρχούν, το ιδιαίτερο καθεστώς της κρατικής υπαλληλίας και των ανέργων, φαίνεται καθαρά ότι δεν αρκεί η σοσιαλιστική προπαγάνδα. Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος έχει ανάγκη να δώσει προοπτική για «πολιτικές νίκες στο σήμερα», φροντίζοντας από την μία να οργανώσει πλατιά το λαό και από την άλλη να προκαλέσει πράγματι τριγμούς στους υφιστάμενους συσχετισμούς εξουσίας, ακόμη και αν δε φτάσει άμεσα μέχρι την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Χρειάζεται αιτήματα - κρίκους που μπορούν να συναντηθούν στην κορωνίδα του μετώπου για έξοδο από την ΕΕ.

Είναι προφανές ότι επηρεάζεται περαιτέρω η πολιτική συμμαχιών, η κοινοβουλευτική δράση του Κόμματος και η προπαγάνδα για μια αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση.

Σύντροφοι, θα έπρεπε αυτές τις δύσκολες ώρες να ανοίξουμε μια βαθιά συζήτηση για τη δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν οι Θέσεις σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης. Με εμπιστοσύνη στο λαό, γιατί όποιος ομνύοντας στην ταξική πάλη θεωρεί δεδομένο ότι οποιαδήποτε πρόσκαιρη νίκη στον καπιταλισμό θα οδηγήσει αναγκαία τις μάζες στην απογοήτευση είναι ο πρώτος που την έχει προδώσει.