Πέμπτη 28 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 36
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Πρόγραμμα ρήξης

Το νέο Πρόγραμμα αποτελεί ποιοτικό άλμα όσον αφορά την πολιτική και το χαρακτήρα του Κόμματος. Οσο και να διαβεβαιώνεται επίσημα σχετικά με τη σχέση ΑΑΔΜ και Λαϊκής Συμμαχίας ότι «καμία αντικατάσταση, καμία εγκατάλειψη δεν υπάρχει» («Ριζοσπάστης», 20/12/2012), μια απλή αντιπαραβολή του ισχύοντος με το νέο Πρόγραμμα πείθει για το αντίθετο. Τα κριτήρια για να αξιολογήσουμε μια συμμαχία είναι κυρίως τρία: α) Ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζει. Από αυτήν την άποψη, η ΛΣ ταυτίζεται με τις κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης του ισχύοντος Προγράμματος. β) Ποιες πολιτικές δυνάμεις συμμετέχουν. Ενώ το Μέτωπο είναι κοινωνικοπολιτική συμμαχία (πρώτα «από τα κάτω»), η ΛΣ αποκλείει εκ των προτέρων (εδώ είναι το ζήτημα) οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία. γ) Ποιο το πρόγραμμά της. Η ΛΣ έχει πρόγραμμα τη λαϊκή εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ενώ η α-α γραμμή πάλης «συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό». Γιατί λοιπόν το αυτονόητο και μοναδικό λογικό συμπέρασμα, ότι «το ΑΑΔΜ καταργείται και αντικαθίσταται από τη Λαϊκή Συμμαχία» χαρακτηρίζεται προερχόμενο και διακινούμενο από αστικά επιτελεία; Προφανώς για να περάσει η ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος (το οποίο είχε υπερψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία) με τις μικρότερες απώλειες.

Είναι, έστω, στη σωστή κατεύθυνση οι αλλαγές στο Πρόγραμμα; Την περίοδο που διανύουμε η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα δέχονται πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά τουλάχιστον δεδομένα, επίθεση. Αντικειμενικά μπαίνει μπροστά μας το καθήκον για την ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης, για να μπορέσει να αποκρούσει αυτήν την επίθεση. Κλονίζονται οι συμμαχίες της αστικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, ενώ αυξήθηκαν απότομα οι δυνατότητες συμμαχίας της εργατικής τάξης με αυτά. Εμείς όχι μόνο δεν προχωράμε σε αυτή τη γραμμή, αλλά ως προαπαιτούμενο θέτουμε στην ουσία τη συμφωνία για το σοσιαλισμό, την αντικαπιταλιστική πάλη. Από τα παραπάνω προέρχονται και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η αστική τάξη στη διαμόρφωση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού στις εκλογές της 6 Μάη. Και εμείς αντί να της βάλουμε εμπόδια, λέγαμε στο λαό να μην ασχολείται με το τι κυβέρνηση θα έχει, θα βρει λύση η αστική τάξη. Ποιον αντικειμενικά βοηθούσε αυτή η γραμμή; Αυτό είναι το κύριο ζήτημα: ότι περιορίζουμε τη δράση μας στο ιδεολογικό πεδίο πάλης (για το σοσιαλισμό), σε πολύ μικρότερο βαθμό στο οικονομικό πεδίο και αφήνουμε την πολιτική για τους αστούς. Και όχι, βέβαια, το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, που αποτελεί ένα δείκτη για την επιρροή μας. Αυτή η γραμμή, που παραβλέπει τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε αυτήν την περίοδο, όχι μόνο δεν μας θωράκισε απέναντι στον οπορτουνισμό, αλλά, αντίθετα, αποτέλεσε εφαλτήριο για την εκτίναξη της επιρροής του.

Το νέο Πρόγραμμα δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Πολλές από τις νέες θέσεις στηρίζονται σε επεξεργασίες των προηγούμενων χρόνων. Ενδεικτικά:

Η θέση ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον περιθώρια για παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους. Αποψη που αρνείται τη σημασία της ταξικής πάλης. Αρα, δεν υπάρχει και ανάγκη για χάραξη τακτικής (προσαρμογής της πολιτικής μας στις διάφορες καμπές της ταξικής πάλης). Πάλη μόνο με τη στρατηγική μας.

Η θέση για τη λαϊκή εξουσία = δικτατορία του προλεταριάτου. Οτι μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν μεσολαβεί άλλο κοινωνικό σύστημα (απόλυτα σωστό) και, επομένως οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έχει χαρακτήρα αστικής διαχείρισης. Εδώ ταυτίζεται απόλυτα η βάση με το εποικοδόμημα.

Μια σειρά αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα (λ.χ. έξοδος από την ΕΕ) χαρακτηρίζονται ενδοαστικές αντιθέσεις. Υπερτονίζεται η οικονομική (και κύρια, είναι η αλήθεια) πλευρά του ιμπεριαλισμού, το μονοπώλιο, παραγνωρίζεται όμως το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Από εδώ πηγάζουν και οι επαμφοτερισμοί στο θέμα της εξάρτησης και η αντικατάστασή της από την (τροτσκιστικής ορολογίας) «αλληλεξάρτηση», «ανισότιμη αλληλεξάρτηση», και τώρα « ενδιάμεση θέση με εξαρτήσεις» αντί της σωστής: «ενδιάμεση και εξαρτημένη».

Οι θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση μας («πάλη για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης»). Τι διαφορετικό είπαν οι τροτσκιστές στο Β' παγκόσμιο πόλεμο; Ομως, κάθε πόλεμος στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι υποχρεωτικά ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι: εθνικοί, εμφύλιοι, σοσιαλιστικοί κλπ. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης υποκαθίσταται από μία λαθεμένη, στη γενικότητά της, αφαίρεση.

Δεν πρόκειται για Θέσεις που προέκυψαν από την εφαρμογή του ισχύοντος Προγράμματος και την πείρα που αποκομίσαμε. Συγκροτούν ολοκληρωμένη άποψη, η οποία όμως δεν παλεύτηκε μέσα στο Κόμμα ως τέτοια (κάτι που θα ήταν θεμιτό), αλλά υιοθετήθηκε κομμάτι - κομμάτι, βαθμηδόν, με τη μέθοδο της διολίσθησης. Το νέο Πρόγραμμα αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της διαδικασίας που ξεκίνησε ήδη από το 2002.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «αντικαπιταλιστικό μέτωπο» υιοθετήθηκε από το Συνέδριο της ΚΝΕ, πριν αποφασιστεί από το ίδιο το Κόμμα (κι ας έχουμε πικρή πείρα σχετικά). Οτι σε προηγούμενο Προσυνεδριακό φιλοξενήθηκε άρθρο τροτσκιστή (Κατσορίδα) χωρίς να απαντηθεί. Οτι στην ΚΟΜΕΠ (1/2009) φιλοξενήθηκε άρθρο (Χέρβινγκ Λαρούζ) που κάνει λόγο για «κρίσιμη οπορτουνιστική επιρροή» στην εισήγηση του Δημητρόφ για τα αντιφασιστικά μέτωπα χωρίς κανένα σχόλιο από τη σύνταξη.

Πολλοί σύντροφοι ανησυχούν, με βάση και την αρνητική εμπειρία, μήπως υπάρξει οπορτουνιστική στρέβλωση της γραμμής μας. Ομως, ο οπορτουνισμός δεν βρίσκεται πάντα εκεί που τον ψάχνουμε. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί ότι εισπράττουμε επαίνους για το νέο Πρόγραμμα από τον Νταβανέλο της ΔΕΑ, ο οποίος μας καλεί να τραβήξουμε ακόμη πιο πέρα σε αυτή τη γραμμή.

Συμπερασματικά: αυτό που ξεκίνησε ως παρέκκλιση, καταλήγει με το νέο Πρόγραμμα σε συγκροτημένη αντίληψη που συνιστά ρήξη όχι μόνο με το ισχύον Πρόγραμμα αλλά και με την ιστορία και τις παραδόσεις του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.


Ανδρέας Βασιλείου
ΚΟΒ Ναυπλίου


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ