Στο κόμμα όλοι συμφωνούμε με τη μόνη επαναστατική στρατηγική για σοσιαλιστική επανάσταση, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, συνεταιριστικοποίηση των μικρομεσαίων και δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς ενδιάμεσα στάδια εξουσίας/ κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, διότι η Ελλάδα έχει μονοπωλιακό καπιταλισμό (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, πολιτιστική κυριαρχία ξένων και ελληνικών μονοπωλίων, εξαγωγή κεφαλαίων, συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις).

Ωστόσο, διεξάγεται διαπάλη για τα παρακάτω:

Ο ιμπεριαλισμός είναι ΚΡΑΤΙΚΟμονοπωλιακός καπιταλισμός. Οχι απλά μονοπωλιακός...

Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι λίγες στον κόσμο (π.χ. σήμερα ΗΠΑ, Γερμανία, Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία) ως ισχυροί κρίκοι στην ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΥΣΙΔΑ (όχι στην οροφή κάποιας «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», πρόσφατης ανακάλυψης της ΚΕ...). Αντλούν υπεραξία/κέρδη από όλες τις άλλες εξαρτημένες χώρες (νεοαποικίες υπό κατοχή όπως Ιράν, Αφγανιστάν ή με τυπική πολιτική ανεξαρτησία). Η εξάρτηση είναι έννοια κυρίως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ.

Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις δεν είναι συμμαχίες όπου κάθε χώρα έχει διαφορετική «διαπραγματευτική δύναμη» λόγω «ανισότιμων αλληλεξαρτήσεων». Υπάρχουν σχέσεις ηγεμονίας και εξάρτησης. Οπότε, υπάρχει διάκριση μεταξύ δίκαιων, αντιιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. Ελλάδα ενάντια σε ΝΑΤΟ ή Ευρωστρατό) και άδικων, ιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. ΝΑΤΟ με συμμετοχή Ελλάδας ενάντια στο Ιράν). Αν η στάση μας είναι ίδια στα δύο ενδεχόμενα, προμηνύονται καταστροφές για τη χώρα, το κίνημα, το Κόμμα...

Η Ελλάδα είναι ενδιάμεσης ανάπτυξης χώρα, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ οικονομικά (ανισότιμες εμπορικές σχέσεις, άμεσες ξένες επενδύσεις, καταλήστευση δημόσιου πλούτου και πρώτων υλών, επιβολή διεθνούς καταμερισμού εργασίας), πολιτικά (παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ΕΕ, τρόικα, επιτηρητές σε υπουργεία, δανειακή σύμβαση αγγλικού δικαίου κτλ) και στρατιωτικά (ανταλλακτικά, εκπαίδευση, ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ). Η εξάρτηση γίνεται με τη συγκατάθεση και διαμεσολάβηση των ελληνικών μονοπωλίων που υποτάσσονται στον αντικεμενικό αυτό συσχετισμό από ανάγκη και από συμφέρον, δηλ. η Ελλάδα όντως ΔΕΝ είναι υπό κατοχή.

Κυρίαρχη αντίθεση στην Ελλάδα είναι η ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ/ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ - ΛΑΟΣ λόγω της εξαρτημένης θέσης, και της βίαιης προλεταριοποίησης, εν μέσω κρίσης, των πολυάριθμων ακόμη μικρομεσαίων. Βασική αντίθεση είναι η ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΕΡΓΑΣΙΑ. Οι δύο αντιθέσεις δεν ταυτίζονται. Συνεπάγονται διαφορετικές τακτικές και πολιτικές συμμαχιών. Ωστόσο, η αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική (α-α) πάλη συνδέεται οργανικά με την αντικαπιταλιστική, διότι η οριστική λύση της κυρίαρχης αντίθεσης προϋποθέτει τη λύση της βασικής, με κοινωνικοποίηση των ελληνικών μονοπωλίων που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να σπάσουν την εξάρτηση από ΟΛΕΣ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις...

Δεν πρέπει να περιορίζουμε την κοινωνική συμμαχία στους «φτωχούς αυτοαπασχολούμενους» χαρίζοντας όλους τους μικρομεσαίους στα μονοπώλια...

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ είναι η υλοποίηση ενός προγράμματος α-α στόχων (π.χ. πλαίσιο συσπείρωσης και πάλης ΠΑΜΕ) με προμετωπίδα τα: διαγραφή χρέους, ακύρωση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, έξοδος από ΕΕ - Ευρώ - ΝΑΤΟ, παραγωγική ανασυγκρότηση με κοινωνικοποίηση βασικών και συγκεντρωμένων τομέων της οικονομίας και κεντρικό σχεδιασμό, δημοκρατικές αλλαγές σε πολιτικό σύστημα, στρατό, αστυνομία. Κάθε στόχος, μόνος του, είναι ρεφορμιστικός, αλλά το συνεκτικό α-α πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί/ενσωματωθεί από τα μονοπώλια, είναι επαναστατικό ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ το τσιτάτο «για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία». Εκτός αν μέχρι πρόσφατα ρεφορμίζαμε...

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ του ΚΚΕ είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Το ΚΚΕ υπηρετεί, όμως, με συνέπεια το καθήκον της δημιουργίας του Μετώπου, με την ΤΑΚΤΙΚΗ της συγκέντρωσης δυνάμεων σε α-α στόχους, οι οποίοι είναι «μεταβατικοί», διότι μετατρέπουν την επίτευξη των στρατηγικών στόχων σε κατανοητά από το λαό άμεσα καθήκοντα. Η εμπειρία μαζικών α-α αγώνων είναι απαραίτητη για να συνειδητοποιήσει ο λαός την ανάγκη γενικότερων αλλαγών. Δε φτάνει ο ιδεολογικός αγώνας. «Κοροϊδία του λαού» είναι να επιβάλλεις «από τα πάνω» συνδικαλιστικούς αγώνες του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ κτλ με ...πολιτικό παρασύνθημα για «λαϊκή εξουσία και οικονομία» που ελάχιστοι κατανοούν, κι όχι ο ΕΝΤΙΜΟΣ και ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ στα στρατηγικά ζητήματα εξουσίας και κοινωνικοποίησης, για τα οποία, σε μη επαναστατικές συνθήκες, πείθεται μόνο μια πρωτοπορία...

Χωρίς αυτόν τον συμβιβασμό δε γίνονται πολιτικές συμμαχίες. Χωρίς πολιτικές συμμαχίες ΚΑΙ στις κορυφές με μικροαστικά/οπορτουνιστικά κόμματα είναι αντιδιαλεκτικό να προχωρήσει η κοινωνική συμμαχία στη βάση, διότι κάθε λαϊκός άνθρωπος ακολουθεί άλλο κόμμα με στρατηγικές διαφορετικές από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Οπότε, το Μέτωπο ξεκινά ως κοινωνικοπολιτική συμμαχία στη βάση, για κάθε α-α στόχο ξεχωριστά. Η αυτοτέλεια του Κόμματος είναι οργανωτική και ιδεολογικοπολιτική: το ΚΚΕ ζυμώνει το σύνολο του προγράμματός του, σε αντιπαράθεση με αντιπάλους και συμμάχους, ώστε να ριζοσπαστικοποιείται το Μέτωπο και να διαμορφώνεται η, πεισμένη για τη στρατηγική μας, πρωτοπορία εντός του.

Το Μέτωπο διεκδικεί κυβέρνηση προβάλλοντας το α-α πρόγραμμα (σε αντίθεση με ό,τι έγινε στις τελευταίες διπλές εκλογές), και αν τυχόν προκύψει (πολύ απίθανο), το ΚΚΕ τη χρησιμοποιεί ως ΜΕΣΟ για την όξυνση των αντιθέσεων (καλώντας το λαό να τη στηρίξει με κάθε μέσο), ΟΧΙ ως ΣΤΑΔΙΟ, και χωρίς «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» για το αναπόφευκτο της σοσιαλιστικής επανάστασης, όπως εξηγεί το Πρόγραμμά μας. Καμία σχέση δεν υπάρχει με αριστερή κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού με το, διαχρονικά συμβιβασμένο με τα μονοπώλια, ΣΥΡΙΖΑ!!! Είναι βολουνταριστικός φόβος ότι θα ενσωματωθούμε ...νομοτελειακά!

Αμεσο καθήκον για το Κόμμα είναι να ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΜΑΖΙΚΑ το λαό, ώστε να δημιουργηθεί πανελλαδικά δίκτυο λαϊκής αλληλεγγύης και μέτωπο αντίστασης, δομημένο στα ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ όργανα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός για αναδιοργάνωση του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση με αλλαγή συσχετισμών και επαναφορά της αρχής «ένα συνδικάτο, μία ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο, μία ΓΣΕΕ», την οποία να κατοχυρώσουμε προγραμματικά.

Η λάθος γραμμή οδηγεί σε στασιμότητα το Κόμμα και τις συσπειρώσεις, σε συρρίκνωση της ΚΝΕ, καθιστά αδύνατο το Κόμμα να ηγηθεί και να καθοδηγήσει τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του λαού. Μετατρέπει τους συντρόφους σε φοβικούς απέναντι στον κόσμο, που δεν μπορούν να πείσουν και ψάχνουν δικαιολογίες στην ανωριμότητα και στις αυταπάτες του κόσμου, που ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν στον καπιταλισμό, όσος ιδεολογικός αγώνας και να γίνει. Η στρατολογία χωλαίνει διότι έχει αυξηθεί υπερβολικά η απαίτηση από τους πρωτοπόρους αγωνιστές, πέρα από αυτά που μπορεί να κάνει κάποιος που δεν είναι ήδη στο Κόμμα ή στην ΚΝΕ.

Στο Κόμμα υπάρχει επικίνδυνο έλλειμμα δημοκρατίας. Εκπαιδεύεται η νέα γενιά των κομμουνιστών σε: υλοποίηση νέας προγραμματικής αντίληψης πριν το προγραμματικό συνέδριο, ζύμωση από την ηγεσία προσωπικών θέσεων εκτός κομματικών αποφάσεων, αλλαγή μετώπου πάλης για έξοδο από ΕΕ με ή χωρίς λαϊκή εξουσία χωρίς καμία κομματική απόφαση, στιγματισμός συντρόφων ως φορείς οπορτουνιστικών ή και φραξιονιστικών απόψεων, αυταρχισμός της καθοδήγησης που δεν απαντά ερωτήματα, δεν ενημερώνει επαρκώς και δεν κάνει ουσιαστική αυτοκριτική (π.χ. για την οικονομική κατάσταση που έπρεπε να είχε προβλεφθεί εφόσον «προβλέψαμε» την κρίση), επίκληση αόριστων ποιοτικών κριτηρίων ως δικαιολογία για πτώση ποσοτικών...

Στο συνέδριο κρίνεται ο χαρακτήρας του Κόμματος ως μαρξιστικού - λενινιστικού και επαναστατικού. Υποχώρηση στην πίεση και στις δυσκολίες είναι ΚΑΙ οι αριστερίστικες συνταγές που χρεοκόπησαν από το '30. Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι πιο δύσκολες από άλλες εποχές (κατοχή, δικτατορία, ανατροπές σοσιαλισμού).

Αυτοσκοπός η «αντοχή» της γραμμής του Κόμματος ή αντεπίθεση για να επιβιώσει ο λαός και να βγει νικητής από την κρίση, για το σοσιαλισμό;