Οι Θέσεις της ΚΕ, το προτεινόμενο Πρόγραμμα και το Καταστατικό θεωρώ ότι βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση.

Η ορθότητα όμως των Θέσεων και των αποφάσεων που θα καταλήξει το Συνέδριο δεν εξασφαλίζουν ντε-φάκτο την πορεία προς τα μπρος. Εξαρτάται πρώτα και κύρια από όλα τα μέλη του Κόμματος η επιβεβαίωσή τους στη ζωή. Η δημιουργική εφαρμογή και ανάλυσή τους στην κοινωνία είναι έργο που πέφτει στις πλάτες όλων μας.

Για να γίνει αυτό, θεωρώ ότι πρέπει η δράση μας να αποχτήσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

• Αταλάντευτη ιδεολογική πάλη.

Η αστική τάξη με την καθημερινή εξαθλίωση όλο και περισσότερων λαϊκών στρωμάτων έχει διπλό στόχο:

Πρώτος στόχος να εξασφαλίσει την επιβίωση και κερδοφορία του κεφαλαίου.

Δεύτερος και σημαντικότερος η υποταγή κάθε φωνής αντίστασης, το πέρασμα κλίματος ηττοπάθειας και μοιρολατρίας αλλά και παραπέρα η πίεση στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και στο ΚΚΕ να τα «διπλώσουν».

Εκεί θα κριθεί η δική μας αντοχή. Πρέπει ατσαλωμένοι ιδεολογικά και πολιτικά να μην επιτρέψουμε ούτε το ΚΚΕ να κάνει πίσω, αλλά και η εργατική τάξη να καταλάβει ότι δεν πρέπει να νερώνει πια το κρασί της.

Εκούσια ή ακούσια, οι απόψεις που ακούγονται και μέσα στο Κόμμα αλλά πολύ περισσότερο από «φίλους» έξω από αυτό, για την εγκατάλειψη δήθεν του Προγράμματός του ντυμένες με μπόλικα τσιτάτα Μαρξισμού - Λενινισμού σε ένα οδηγούν. Ενα άλλο ΚΚΕ βολικό και υποταγμένο.

Πρέπει να αναμετρηθούμε και να απορρίψουμε τέτοιες λογικές. Βασική αφετηρία έχουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που κακά τα ψέματα, καλλιεργήθηκαν και μέσα στο Κόμμα αλλά πολύ περισσότερο στους φίλους και οπαδούς. Η μακρά και «εύκολη» περίοδος από τη μεταπολίτευση και μετά, η απόκρουση της προσπάθειας διάλυσης του Κόμματος, η επιβεβαίωση των αναλύσεών του όλα αυτά τα χρόνια, δημιούργησαν ένα αίσθημα αυτοϊκανοποίησης και διολίσθησης - εδώ υπάρχει η διολίσθηση - ότι η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας αφορά την ανάληψη της κυβέρνησης κάποια Δευτέρα μετά τις εκλογές. Ευνόησαν όλα αυτά την ανάπτυξη απόψεων για ανάγκη «πλατιών συνεργασιών», «κυβερνητικές λύσεις σωτηρίας του λαού». Τώρα που το Κόμμα έκανε το ποιοτικό άλμα και καθορίζει ότι η ανατροπή θα στηριχτεί στην κοινωνική συμμαχία και όχι σε πολιτικές συμμαχίες κορυφών, ότι δεν μπορείς να αποκοιμίζεις το κίνημα με παραμύθια λύσεων εντός του συστήματος, ότι χρέος της εργατικής τάξης είναι να αμφισβητήσει την εξουσία της αστικής τάξης και όχι να τη διαχειριστεί καλύτερα, κάποιοι ξεβολεύτηκαν.

• Εξειδίκευση της πρότασης εξουσίας σε κάθε τομέα.

Να απαντήσουμε συγκεκριμένα ποιο θα είναι το αύριο. Πώς η λαϊκή εξουσία θα λύσει τα προβλήματα του λαού. Αυτό απαιτεί καλή γνώση των προβλημάτων κάθε χώρου, σύνδεση του μερικού με το γενικό.

Οταν μένουμε μόνο στο ειδικό χανόμαστε στις αυταπάτες που καλλιεργεί ο αντίπαλος, όταν μιλάμε γενικά μπαίνουμε στη λογική «του μοντέλου» και πού εφαρμόζεται.

• Αξιοποίηση του περίγυρου του Κόμματος.

Χρειάζεται μόνιμη επαφή, συγκεκριμένες χρεώσεις, να ακούσουμε την άποψή του, να λύνουμε απορίες. Εμπιστοσύνη αλλά και κριτική όπου βλέπουμε ότι υπάρχουν λαθεμένες απόψεις, βοήθεια να ξεπεραστούν.

Οχι περιστασιακή επαφή σε κάθε εκλογική μάχη ή πριν από μια απεργία. Ο περίγυρος του Κόμματος είναι πρόθυμος να μπει στη μάχη όταν βλέπει ότι τον εμπιστεύεσαι.

• Χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας.

Σε επίπεδο συντονισμού των μετωπικών οργανώσεων δεν νομίζω ότι κανείς θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος. Πρέπει να επιμείνουμε σ' αυτό. Είναι αδιανόητο οι γραμματείες να βρίσκονται (ή το συνηθέστερο να μη βρίσκονται) μπροστά σε κάποια απεργία. Μέτωπο δεν είναι η κοινή παρουσία στην πορεία, στην απεργία. Είναι πόσο συνδέουμε τα προβλήματα κάθε χώρου σε κοινή κατεύθυνση. Πόσο αναπτύσσουμε κοινές δράσεις για τα προβλήματα. Πώς θα πείσουμε τον ΕΒΕ για την κοινή δράση με την εργατική τάξη, όταν δεν υπάρχει μόνιμη επαφή μεταξύ των δυνάμεών μας π.χ.στους εμποροϋπάλληλους με τις δυνάμεις μας στον Εμπορικό Σύλλογο.

• Στήσιμο και λειτουργία των Λαϊκών Επιτροπών.

Η Λαϊκή Επιτροπή δεν είναι μια διαδικασία δημιουργίας μιας ακόμη επιτροπής. Το στήσιμό της θα είναι αποτέλεσμα βασανιστικής διαδικασίας που πρέπει να ξεπηδήσει από την πρωτοπόρα δράση στα πρωτοβάθμια σωματεία. Θα έχουμε προβλήματα με τις Λαϊκές Επιτροπές όσο δεν αλλάζουν οι συσχετισμοί στο κίνημα, όσο δεν μαζικοποιούνται τα σωματεία, όσο δεν βάζουν στα αιτήματά τους στόχους της συμμαχίας. Η Λαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να είναι το μάτι και το χέρι του ταξικού σωματείου στη γειτονιά. Η Λαϊκή Επιτροπή που δεν έρχεται σαν αποτέλεσμα της τέτοιας δράσης των σωματείων, θα περιοριστεί σε μια επιτροπή κομματικών δυνάμεων και επιρροών που θα διανέμει τρόφιμα και θα συνδέει ρεύμα, όσο κι αν δεν υποτιμούμε τέτοιες δράσεις.

• Η δράση μας στα σωματεία.

Αυτά δίνουν το παράδειγμα, αυτά είναι η εικόνα μας σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Και εκεί χρειάζεται ποιοτική αλλαγή στη δράση μας. Απαιτείται σίγουρα πολύς κόπος για να πάρει ταξική ρότα ένα σωματείο σε οποιοδήποτε χώρο. Και μετά; Εχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε στην ενεργοποίησή του, στον εμπλουτισμό της ζωής και της δράσης του, πώς με τη λειτουργία του το κάνουμε σπίτι του εργάτη, του ΕΒΕ, του αγρότη. Κριτήριο της δουλειάς μας να είναι πόσα σωματεία έχουν ζωή, δράση, πόσο μαζικοποιούνται, πόσες συνελεύσεις έγιναν, τι αποφάσεις πήραν. Πόσο καθορίζουν τις πρωτοβουλίες που θα πάρει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ. Θα έχουμε κάνει βήματα όταν η απόφαση π.χ. για την κήρυξη απεργίας είναι απόφαση εκατοντάδων συνελεύσεων στους τόπους δουλειάς.

Εκεί στην καθημερινή δράση θα αλλάξουν συνειδήσεις, θα βρούμε τον πρωτοπόρο, τον αγωνιστή, το μελλοντικό μέλος του Κόμματος.

• Η δουλειά στους ΕΒΕ.

Χρειάζεται εξειδίκευση και ανάπτυξη η πολιτική μας και είναι θετικό ότι στον προγραμματισμό της νέας ΚΕ μπαίνει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τους ΕΒΕ. Είναι ο χώρος που λόγω του όγκου του θα δώσει στο επόμενο διάστημα μεγάλο αριθμό ανώριμων μαζών που εξαθλιωμένες θα ψάχνουν έκφραση. Η δουλειά μας στο χώρο των ΕΒΕ όπως αποδεικνύει και η πείρα των αντίστοιχων οργανώσεων είναι πολύ δύσκολη. Εδώ μιλάμε για στρώματα με αυταπάτες, με ισχυρή επίδραση της μικροϊδιοκτησίας πάνω τους. Στρώματα που οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες ολότελα συμβιβασμένες και υποταγμένες τα σπρώχνουν στην υποταγή ρίχνοντάς τους ψίχουλα από τα διάφορα προγράμματα. Απαιτούνται επεξεργασίες ακόμη και κατά κλάδο, σύνδεση των προβλημάτων με τα αντίστοιχα των εργαζομένων των κλάδων αυτών.

Κλείνοντας, οι συνθήκες απαιτούν ένα Κόμμα δυνατό, ενωμένο ιδεολογικά και πολιτικά, με στελέχη βγαλμένα από το καμίνι του μαζικού κινήματος.

Κόμμα που δεν θα αφήσει κανένα χώρο, καμιά «πλατεία», έρμαιο στις αυταπάτες που επιδιώκουν να πλασάρουν οι κάθε λογής υπηρέτες του συστήματος.

Κόμμα που θα πείσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ότι ο αγώνας για το σήμερα αν δε δεθεί με τον αγώνα για τη δική τους εξουσία οδηγεί απλά στην διαιώνιση της εκμετάλλευσής τους.

Αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το φτιάξουμε, τώρα που υπάρχει πρέπει να του δώσουμε φτερά με τις αποφάσεις του 19ουΣυνεδρίου.