«Κεντροαριστερά»: «Ρετάλια» και «τσόντες» | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

«Κεντροαριστερά»: «Ρετάλια» και «τσόντες»

Νάτος ο Μπίστης αλά μπρατσέτα με τον Σημίτη, να κι ο Λ.Κύρκος παρέα με τον πρώην πρόεδρο του ΣΕΒ τον κ.Παπαλεξόπουλο αντάμα με τον Πανταγιά και τους Εκτελεστικάριους του ΠΑΣΟΚ. Λαμπρά! Αν σε αυτές τις γλαφυρές εικόνες προστεθεί και η κ.Δαμανάκη, τότε δε χρειάζεται να ψάχνουμε ύμνους όπως ο Αβραμόπουλος για να μελοποιήσουμε το «νέο», τον «κεντροαριστερό» αυτή τη φορά, «κύκλο» που ανοίγεται στην πολιτική ζωή του τόπου. Το τραγουδάκι είναι έτοιμο και τα... «ρετάλια» - ορολογία Πάγκαλου - δεν έχουν παρά να πάρουν θέση στην ορχήστρα: «Τι καλά, όλα είναι ωραία, η πιο καλή παρέα εμείς και η χαρά...».

Ας μην είμαστε άδικοι: Τα «ρετάλια» έχουν τη δική τους αξία χρήσης. Πράγμα που - ως παλαιά «ρετάλια» που προήχθησαν σε «χαλί να τους πατήσει» ο... εκσυγχρονισμός του νεοφιλελευθερισμού - το ξέρουν και ο Θ. Πάγκαλος και οι λοιποί πρωτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ, πλην «αποσυνάγωγοι» των μυστικών δείπνων του πρωθυπουργού (εξ ου και ο εκνευρισμός τους)... Μόνο που η αξία τους - για τα «ρετάλια» μιλάμε - περιορίζεται σε ρόλο διακοσμητικής «τσόντας». Αλλά, όταν είσαι «τσόντα» δεν μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και αριστερός. Διότι, πολύ απλά, η Αριστερά δεν μπορεί να είναι «τσόντα» κανενός. Πολύ, δε, περισσότερο του κ.Σημίτη.

Αυτά τα «κεντροαριστερά» σκιρτήματα και οι χαρούλες, (με κερασάκι τα υψηλής αισθητικής καυγαδάκια τύπου Κύρκου - Πάγκαλου), αναπτύσσονται σε εποχή γενικής ρευστότητας. Η περίοδος χάριτος από τις εκλογές του Απρίλη λήγει και το εγχείρημα της αναστήλωσης του κάλπικου λόγου της άρχουσας τάξης, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ολοι οι «κέντρο-αριστερο-δεξιοί» πρωταγωνιστές επί σκηνής, αλλά οτιδήποτε κι αν προσπαθούν να προτείνουν σαν «όραμα» συντρίβεται στο πεδίο της πραγματικής ζωής που βιώνει ο λαός.

Οι μεγαλοστομίες του χτες ακούγονται καθαρά πια στα αυτιά των εξαπατημένων σαν «μπαρούφα» και κενολογία. Ποια είναι η αντίδραση της ολιγαρχίας; Στο απαύδισμα του λαού, αντεπιτίθεται με την εκτόξευση όλο και πιο ισχυρών δόσεων μπαρούφας, όλο και πιο ισχυρών δόσεων κενολογίας, όλο και πιο ισχυρών δόσεων μιας προπαγάνδας που ενδιαφέρεται για την εικόνα, για το πώς θα πουλήσει όσο γίνεται πλατύτερα το «δήθεν»... Με τους δήθεν «αριστερούς» σε πρώτο πλάνο.

Πρόκειται για μαζικών προδιαγραφών εκφυλιστική προπαγανδιστική σύνθεση. Είναι η προπαγάνδα που δοξάζει τον πρωθυπουργό, αφ' ενός σαν «ευαίσθητο» και «οργισμένο» με τις λαϊκές κακουχίες (την ώρα που πεθαίνει το μωρό στη Μυτιλήνη), και αφ' ετέρου τον υμνεί σαν ορκισμένο «αναμορφωτή» της πολιτικής ζωής. Εχει στηθεί μια μηχανή που λειτουργεί σαν «τελάλης» της... επωφελούς λοβοτομής. Γιατί μόνο σε λοβοτομημένους μπορεί να λανσάρεται σαν νέο φρούτο στην πολιτική ζωή το «κεντροαριστερό» λίφτινγκ του συστήματος.

«Η κεντροαριστερά είναι αυτή που κάνει καλύτερα τη "δουλιά" ακόμα κι από τη Δεξιά», έλεγε ο Ανιέλι. Οσο κι αν το ξεχνούν διάφοροι, όπως τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ο Ανιέλι είχε και έχει δίκιο. Το ερώτημα είναι στο πλαίσιο αυτής της γενικής ρευστότητας ποιος θα βάλει τη σφραγίδα του: Τα αναχώματα των λαϊκών διεκδικήσεων, οι δυνάμεις της αναπαλαίωσης με τα «κεντροαριστερά» δεκανίκια τους, οι δυνάμεις των ομόκεντρων κύκλων της συντήρησης και της Αβραμοπούλειας διακήρυξης περί «συμφιλίωσης» (!) του λαού με τις πολυεθνικές ή θα μπει τέλος στην πολιτική που υποκλίνεται στο «μη μου τους κύκλους τάραττε» του μεγάλου κεφαλαίου;

Αυτή η δεύτερη προοπτική συνεπάγεται τον άλλον δρόμο. Το δρόμο της λαϊκής συσπείρωσης, του λαϊκού μετώπου, της σύγκρουσης. Οσοι τον ακολουθούν, όπως το ΚΚΕ, δε θα γίνουν ...γλάστρες των διαχειριστών του συστήματος.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ