Ολη τη νύχτα πανηγύριζαν προχτές οι Γιουγκοσλάβοι και δικαιολογημένα. Και για την - προσωρινή, έστω - παύση των βομβαρδισμών, αλλά και για το γεγονός, πως στάθηκαν παλικαρίσια απέναντι σε μια υπερδύναμη. Γνωρίζουν, όμως κι αυτοί, όπως και όλος ο κόσμος, ότι τα μεγάλα προβλήματα, που βασανίζουν τη χώρα τους και τα Βαλκάνια γενικότερα, συνεχίζουν να υπάρχουν και γίνονται ακόμη περισσότερο σύνθετα. Και δε μιλάμε, μόνο ή κυρίως, για το τεράστιο πρόβλημα της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης Γιουγκοσλαβίας. Το πρόβλημα αυτό είναι ένα το κρατούμενο και όλα δείχνουν, πως θα αποτελέσει το πρόσχημα και μοχλό, ταυτόχρονα, μιας νέας - διαφορετικής μορφής τη φορά αυτή - εισβολής και επιδρομής των μεγάλων συμφερόντων ενάντια στη γειτονική χώρα.

Μιλάμε, για το ολοφάνερο γεγονός, πως το Κοσσυφοπέδιο μετατρέπεται σ' ένα προτεκτοράτο, όπου τον κυρίαρχο λόγο θα έχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ενα προτεκτοράτο, που έρχεται να προστεθεί σ' αυτό της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, αλλά και στα σχεδόν προτεκτοράτα (γερμανικής ή αμερικανικής ή "μεικτής" επιρροής) της Κροατίας, της Σλοβενίας, της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ. Ποιος αμφιβάλλει, άραγε, ότι η εικόνα αυτή μόνο σταθερότητα δε φανερώνει; Ποιος αμφιβάλλει, ότι θα συνεχιστούν και θα ενταθούν παραπέρα οι ανταγωνισμοί των "μεγάλων δυνάμεων" στην περιοχή; Η, μήπως, θα παύσει, να είναι ένας πρώτιστος στόχος τους, η υποταγή του γιουγκοσλαβικού λαού;