"Θέλω να σας πω ευθέως ότι στην ανατολή του 21ου αιώνα, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, πράσινοι, κόκκινοι, γαλάζιοι δε λένε τίποτα πια. Εκείνο που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιοι θέλουν, ποιοι είναι διατεθειμένοι, ποιοι μοιράζονται τη λαχτάρα και την αγωνία να βάλουμε το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο και να κάνουμε τις απαραίτητες τομές που χρειάζονται". Με αυτά τα λόγια, ο Κ. Καραμανλής επιχείρησε να πείσει το "εκλεκτό ακροατήριό" του στο Συνέδριο του Ελληνοαμερικανού Επιμελητηρίου ότι μπορεί να πείσει και να εκφράσει ευρύτερες μάζες γύρω από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του και να ξεπεράσει τις παραδοσιακές "διαχωριστικές γραμμές".

Οταν, όμως, στη συνέχεια ανέπτυξε τις "τομές" που χρειάζονται, φάνηκε ξεκάθαρα ότι, όχι μόνο δεν καταργεί τις "διαχωριστικές γραμμές", αλλά είναι υπέρμαχος των πιο σκληρών, των ταξικών γραμμών. Γιατί τι άλλο, παρά σκληρές ταξικές διαχωριστικές γραμμές, δεν είναι οι θέσεις του για σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις, για κατακρεούργηση των κοινωνικών δαπανών - "δεν υπάρχουν ανελαστικές δαπάνες", είπε χαρακτηριστικά - και ταυτόχρονα γενναιόδωρα κίνητρα και φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο για να κάνει, τάχα, επενδύσεις;

Αλλωστε, ο πρόεδρος της ΝΔ ομολόγησε πού έχει τραβήξει ο ίδιος τις διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο, όταν είπε "είναι κρίμα που η κυβέρνηση δεν αξιοποιεί τη μοναδική προνομία που έχει, να έχει αντιπολίτευση που τη σπρώχνει στη σωστή κατεύθυνση". Χρειάζονται άλλα σχόλια;