Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν, πριν από την πρόσφατη ομιλία του Αντονι Γκίντενς, του θεωρούμενου και πρύτανη της βρετανικής κεντροαριστεράς, όπως και πνευματικού πατέρα του "τρίτου δρόμου", από τους διάφορους οπαδούς του σοσιαλδημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Κι ενώ ο καθένας θα περίμενε πολλά περισσότερα να γραφτούν και να ειπωθούν, μετά τη διάλεξη του Βρετανού καθηγητή, κάθε άλλο παρά αυτό έγινε.

Γιατί, άραγε; Μήπως επειδή ο "πατέρας" του "τρίτου δρόμου" μίλησε πολύ καθαρά, για μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, με κάποια ελάχιστα ψήγματα πρόνοιας, για τους πλέον απόκληρους της κοινωνίας; Η, μήπως, επειδή μίλησε εξίσου καθαρά, για την ανάγκη να ξεπεραστούν οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και τους νεοφιλελεύθερους, στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ολοφάνερα αντιλαϊκού κέντρου;

Φαίνεται πως τα βρίσκουν σκούρα τελευταία οι διάφοροι παραμυθοπλάστες...