Από περίοδο σκληρής δοκιμασίας περνούν τις τελευταίες μέρες οι κήρυκες της "κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών" και της αντικατάστασής τους από το "μονόδρομο" της ΟΝΕ, με ολοφάνερο στόχο την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης στις σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές και την αντιλαϊκή λαίλαπα. Πάνω που πίστευαν ότι είχαν πείσει με τα "ατράνταχτα" επιχειρήματά τους και είχαν ρίξει μπόλικη στάχτη, ότι δήθεν "όλοι θα βολευτούν" μέσα από την επίτευξη του "εθνικού στόχου", δεν προλαβαίνουν να "συγκρατούν" το ξέσπασμα των λαϊκής οργής και αγανάκτησης.

Το ένα μετά το άλλο "ανοίγουν" τα μέτωπα και απειλούν επικίνδυνα να κονιορτοποιήσουν τη σαθρή προπαγάνδα τους. Οι αγρότες στη Θεσσαλία έδωσαν ήδη μια πρόγευση για τον "βαρύ" χειμώνα που θα ακολουθήσει και τα μπλόκα που θα στηθούν ενάντια στο βίαιο ξεκλήρισμά τους. Οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς έδειξαν με σαφή τρόπο τις αγωνιστικές διαθέσεις τους απέναντι στην αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση και προκάλεσαν με τις εντυπωσιακές κινητοποιήσεις τους "κατάπληξη" και αμηχανία στα κυβερνητικά επιτελεία. Οι συνταξιούχοι είναι αποφασισμένοι να δείξουν ότι δεν είναι απόμαχοι της ζωής, όπως τους προορίζει η κυβέρνηση, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα αποδείξουν, όπως και στο παρελθόν, ότι "ξέρουν να αγωνίζονται". Οι εργαζόμενοι, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κόντρα στις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δεν πρόκειται να δεχτούν να πάνε εθελοντικά ως "πρόβατα επί σφαγήν" για να ανέβει ο πληθωρισμός των κερδών!

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις, που βρίσκονται μόνο στην αρχή και βέβαια δεν είναι "εθιμοτυπικές", όπως διαδίδουν τα κυβερνητικά φερέφωνα, αποτελούν και την καλύτερη απάντηση στις νεόκοπες θεωρίες περί κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών, με βασικούς εκφραστές τους Κ. Καραμανλή και Κ. Σημίτη. Αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να παγιδεύσουν πλέον τις λαϊκές μάζες με τις κλασικές δικομματικές μεθόδους, καθώς και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν ορατές διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, επιχειρούν να παρουσιάσουν το νεοφιλελεύθερο "μονόδρομο", στον οποίο έχουν υποταχθεί και υπηρετούν, ως την αναπόφευκτη και μοιραία πορεία για τη "σύγχρονη" κοινωνία!

Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, εμφανίζοντας την επιθυμία τους ως πραγματικότητα, θέλουν στη θέση των "παραδοσιακών" διαχωριστικών γραμμών, όπως "Δεξιά - Αριστερά", εργαζόμενοι - κεφάλαιο, να βάλουν σύγχρονες "ενοποιητικές" και "καθολικές" αντιλήψεις, εμφανίζοντας δηλαδή τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και των πολυεθνικών ως συμφέροντα του συνόλου του λαού. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Αυτό ακριβώς το στόχο επιδιώκουν μέσα από τις παραπάνω θεωρίες, αλλά και με την πλύση εγκεφάλου που γίνεται για τα "οφέλη" που θα υπάρξουν από την ένταξη στην ΟΝΕ ή - η άλλη όψη - κινδυνολογώντας ασύστολα για τις "καταστροφικές" συνέπειες αν η χώρα δεν επιτύχει έγκαιρα τον εθνικό στόχο. Μάλιστα, εμφανίζουν ως δεδομένη τη στήριξη της "συντριπτικής πλειοψηφίας" του λαού στον "εθνικό στόχο", ακριβώς για να αποθαρρύνουν μαζικές διαρροές προς τη "μειοψηφία", αθροίζοντας, μηχανικά και αυθαίρετα, τα κομματικά τους ποσοστά ως ποσοστά υπέρ της ΟΝΕ. Και αυτό κόντρα στα δικά τους γκάλοπ, που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας και επιβεβαιώνουν ότι οι μισοί τουλάχιστον Ελληνες έχουν αρνητική διάθεση απέναντι στο οικοδόμημα των πολυεθνικών, την ΕΕ, και δεν περιμένουν από αυτήν τίποτα καλύτερο για τη βελτίωση της ζωής τους.

Τόσο ισχυροί αισθάνονται για την κυριαρχία των ιδεών και της πολιτικής τους που επιχειρούν να περάσουν την επικύρωση της Συνθήκης του Αμστερνταμ από τη Βουλή στα μουλωχτά!

Είναι ολοφάνερο ότι σταθερή επιδίωξη των αρχιτεκτόνων του πολιτικού συστήματος είναι να διαμορφώσουν μια "κοινωνική πλειοψηφία", κατ' αναλογία του πολιτικού μετώπου που έχουν συμπήξει τα καθεστωτικά κόμματα, η οποία να συναινεί και - γιατί όχι - να υπερασπίζει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και την ΟΝΕ. Εχουν, βέβαια, τα ερείσματά τους, για παράδειγμα τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που τους επιτρέπουν να μιλάνε για "κοινωνική αποδοχή" της αντιλαϊκής επέλασης και για επικράτηση των αντιλήψεων περί "κοινωνικής - διάβαζε ταξικής - συνεργασίας".

Ομως, οι λαϊκοί αγώνες, που ήδη μπαίνουν σε νέα, ωριμότερη και σκληρότερη φάση αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, αμφισβητούν έμπρακτα και καταφέρουν ισχυρά πλήγματα στην κυρίαρχη προπαγάνδα. Ολο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι πραγματικά οι "διαχωριστικές γραμμές" μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν εξαφανιστεί και μεταξύ τους υπάρχει συμμαχία - καθόλου ανίερη - για την επιβολή μιας επιθετικής αντιλαϊκής πολιτικής, στο όνομα της ένταξης στην ΟΝΕ. Από την άλλη, όλο και περισσότεροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα "καλό" από την εφαρμοζόμενη πολιτική, ούτε στο κοντινό ούτε στο μακρινό μέλλον και ότι πρέπει να ανατραπεί για να μπορέσουν να "ανασάνουν". Ο "εθνικός στόχος" της άρχουσας τάξης, η ένταξη στην ΟΝΕ συνειδητοποιούν ότι μόνο δεινά και συμφορές τούς επιφυλάσσει και γι' αυτό πρέπει να ανατραπεί. Σε αυτή ακριβώς τη βάση μπορεί και πρέπει να οικοδομηθεί το Μέτωπο των εργαζομένων, βάζοντας ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και αναπτύσσοντας αγώνες με σαφή πολιτικό και ταξικό περιεχόμενο και στόχους.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ