Στις προηγούμενες ευρωεκλογές πολλοί ήταν αυτοί που είχαν αποδώσει το υψηλό ποσοστό του ΚΚΕ σε όσα έγιναν την περίοδο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Συγκυρία, είπαν. Αυτή την περίοδο κυριαρχεί το θέμα του Κυπριακού και το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στη χώρα που διατύπωσε από πολύ νωρίς ένα μεγάλο «όχι» στους νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ο «μικρός λαός» όρθωσε το ανάστημά του και δεν έσκυψε το κεφάλι στο... διεθνή παράγοντα, δηλαδή στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις. Δεν κάνουμε προβλέψεις ούτε παρουσιαζόμαστε ως Πυθία, αλλά διατυπώνουμε την εξής ερώτηση: Είναι οι συγκυρίες που φέρνουν το ΚΚΕ να εκφράζει την πλειοψηφία του λαού με τις θέσεις του ή είναι πολιτική δικαίωση των θέσεων του;

Την περίοδο του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας ο ελληνικός λαός απειθάρχησε και τάχθηκε σε συντριπτική πλειοψηφία (98%) κατά του πολέμου της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ, με πρόσχημα το «ρεαλισμό», συμμετείχε στο πόλεμο δίνοντας «γην και ύδωρ» στους δολοφόνους του γιουγκοσλαβικού λαού. Ο ΣΥΝ αντιστεκόταν κατά το... ήμισυ, αφού στην ουσία έδινε συγχωροχάρτι στην ΕΕ. Το ΚΚΕ ήταν το κόμμα που βρέθηκε μπροστάρης στους αγώνες του λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Συγκυρία ή δικαίωση της κρυστάλλινης θέσης του Κόμματος πως η ΕΕ είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, ο οποίος δεν μπορεί να μετατραπεί σε οργανισμό υπέρ των λαών;

Οι επερχόμενες εκλογές γίνονται και με το Κυπριακό στο προσκήνιο. Κανένα αστικό κόμμα δεν μπόρεσε να εκφράσει τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού. Το ναι μεν αλλά, αλλά στην ουσία ναι της ΝΔ και το ναι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στο αμερικανόπνευστο σχέδιο Ανάν, αποτυπώνουν τις θέσεις αλλά και τι εξυπηρετούν τα κόμματα αυτά. Αποκαλύφθηκε για μια ακόμα φορά τι είναι ο ευρωμονόδρομος που μας προτείνουν. Είδαμε ξεδιάντροπες πιέσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ για «λύση» του Κυπριακού, σύμφωνα με το σχέδιο που μόνο έκτρωμα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Στις 13 του Ιούνη ο εργαζόμενος δε θα κληθεί να επιλέξει μόνο τους εκπροσώπους του στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και να κρίνει την πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ δικαιώνεται συνεχώς για το χαρακτήρα της συγκεκριμένης ένωσης, για τους σκοπούς της αλλά και αν η πολιτική της εξυπηρετεί τους λαούς της Ευρώπης ή το κεφάλαιο της Ευρώπης. Τα δύο παραπάνω παραδείγματα είναι απλώς χαρακτηριστικά. Η ΕΕ συνεχώς αποκαλύπτει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σε όλους τους τομείς, βιώνουμε την πολιτική της καθημερινά στο πετσί μας. Βιώνουμε τι εννοεί εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα σε όλη μας τη ζωή αφού τα αφαιρεί.

Στις 13 Ιούνη χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ισχυροποιηθεί ο ριζοσπαστικός πόλος που επιλέγει να σταθεί ενάντια στην ΕΕ. Η αντίσταση - ανυπακοή - απειθαρχία στην ΕΕ δεν είναι ούτε μη ρεαλιστικός στόχος ούτε θα μας απομονώσει, όπως υποστηρίζουν τα αστικά κόμματα. Είναι ο μόνος τρόπος για να κτίσουμε το δικό μας αντίπαλο δέος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη, που θα μπορέσει σταθεί απέναντι στη δική τους Ενωση. Το ότι ο στόχος αυτός φαίνεται μακρινός δε σημαίνει πως δεν είναι εφικτός. Η ιστορία δεν τελείωσε και το ξέρουν.