Παίζουν ρόλο οι σχέσεις, αλλά και οι δεσμεύσεις της διοίκησης Μπους με τη μαφία του Μαϊάμι. Τα στοιχεία, πραγματικά, επιβεβαιώνουν πως το γεγονός ότι βρίσκεται σήμερα στην εξουσία οφείλεται ως ένα βαθμό και στην επιρροή - δράση των μαφιόζων του Μαϊάμι. Παίζει ρόλο και η συγκυρία, όπου μπροστά στις επικείμενες προεδρικές εκλογές χρειάζεται εντυπώσεις, όπως το ξερό χώμα τη βροχή. Πολύ περισσότερο, όταν οι εντυπώσεις από τον πόλεμο - κατοχή στο Ιράκ πάνε από το κακό στο χειρότερο, με την αντίσταση να θεριεύει και τις ατελείωτες αποκαλύψεις για την αγριότητα του κατοχικού - «ελευθερωτή» στρατού.

Ολα έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα κυρίαρχα. Και αυτά συμβαίνουν, επειδή ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί παρά ιμπεριαλιστικά να ενεργεί. Η επίθεση και η απειλή επέμβασης στην Κούβα δεν είναι συγκυριακή υπόθεση. Πρόκειται για μια υπόθεση, που ξεκινά από την πρώτη στιγμή, που ο λαός αυτού του μικρού νησιού αποφάσισε να τεντώσει τα γόνατα, να υψώσει το κεφάλι και να ζήσει ελεύθερος. Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία. Ο ιμπεριαλισμός αρχίζει «να αναπνέει δύσκολα», όταν λαοί αρνούνται την υποταγή.

Πολύ περισσότερο, όταν ο συγκεκριμένος περήφανος λαός της Κούβας ξεσηκώθηκε και πέταξε τους δυνάστες από εκεί, που με την ιμπεριαλιστική λογική τους τη θεωρούν «αυλή τους». Πολύ περισσότερο, που αυτός ο λαός είναι τόσο μικρός σε πληθυσμό, που αναγκαστικά δίνει το παράδειγμα στους γείτονες και σε όλο τον κόσμο πως η απελευθέρωση δεν είναι θαύμα, είναι δυνατή με αγώνα και αντίσταση. Ακόμα περισσότερο, που αυτός ο λαός όχι μόνο τα καταφέρνει να επιβιώσει, παρά τους οικονομικούς αποκλεισμούς και τις διαρκείς επεμβάσεις, αλλά κάνει και πραγματικά θαύματα στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην τέχνη, στον αθλητισμό...

Αυτό το παράδειγμα ότι το «ΟΝΕΙΡΟ» είναι δυνατό, είναι που τρέμει όχι μόνον ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι εκπρόσωποί του, αλλά και ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γι' αυτό η ΕΕ έτρεξε από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο να συμπλεύσει με τους Αμερικάνους, αλλά, κατά περίπτωση, να τους ξεπεράσει σε «πρωτοβουλίες». Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν άρχισε αυτή η ιστορία των «πρωτοβουλιών» της ΕΕ η τότε ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ασκούσε την Προεδρία και δεν υστέρησε καθόλου από τους συμμάχους της. Φαίνεται, πάντως, πως στα ίδια ίχνη πατάει και η τωρινή κυβέρνηση.

Το παράδειγμα της Κούβας πρέπει να μείνει ζωντανό. Για να μπορούν οι λαοί να ελπίζουν. Εχει ανάγκη την αγωνιστική αλληλεγγύη όλων μας, για να υπάρχει, να αναπτύσσεται και να δείχνει το δρόμο του μέλλοντος. Το δρόμο της οριστικής ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος.