Η λογική τους είναι απλή, αλλά βαθιά λαθεμένη. Και όχι μόνο λαθεμένη, αλλά και επιζήμια, αφού καλλιεργεί αυταπάτες και αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους και τους λαούς. Αναφερόμαστε σε όλους όσοι ισχυρίζονται ότι η σημερινή κατάσταση στην ΕΕ και συνολικά στον καπιταλιστικό κόσμο (πορεία πλήρους «απελευθέρωσης» των κεφαλαίων και των αγορών, πρωτοφανής και συνεχώς αυξανόμενη ένταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και των αντιθέσεων, βίαιο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών και ζωνών επιρροής (πόλεμοι, κλπ.), διαρθρωτικά λεγόμενα μέτρα (εργασιακές σχέσεις, αποκρατικοποιήσεις, κλπ.), συνεχής περιορισμός των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων κλπ.) αποτελεί τις συνέπειες της κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων συντηρητικών δυνάμεων, με πρώτο και καλύτερο τον Τζ. Μπους. Επομένως, αν οι δυνάμεις αυτές νικηθούν, ανοίγει ο δρόμος της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων - το λιγότερο - αν όχι και της οικοδόμησης του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Πού βρίσκεται το λάθος; Στο γεγονός πως δε βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1950 ή του 1960. Στο γεγονός πως όλα τα παραπάνω αποτελούν, πρωτίστως, φαινόμενα της ανάπτυξης του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Οι πολιτικές και τα μέτρα των λεγομένων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων έρχονται να απαντήσουν στις αδήριτες αυτές ανάγκες της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γι' αυτό και εξαφανίστηκαν οι διαφορές μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών. Γι' αυτό και απέτυχαν οι όποιες απόπειρες αριστερής δήθεν διαχείρισης, όπως απέδειξαν οι εμπειρίες της Ιταλίας («Ελιά») και της Γαλλίας (κυβέρνηση σοσιαλιστών και κομμουνιστών).