Περίπου ως κοσμογονία παρουσιάστηκε χτες από τον πρόεδρο του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλο, η δημιουργία του «Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς», κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου που πραγματοποιείται το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη. Βέβαια, η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή είναι και απέχει πολύ από τις διακηρύξεις της ηγεσίας του ΣΥΝ, που προσπάθησε να προσδώσει στο εγχείρημα έναν χαρακτήρα που αντικειμενικά δεν έχει, εμφανίζοντάς το ως ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης.

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος έκανε λόγο για την Αριστερά που θα επηρεάσει την πορεία της Ευρώπης και θα επηρεαστεί απ' αυτήν. Η φιλοδοξία, βέβαια, επηρεασμού της Ευρώπης εξαντλείται στον ουτοπικό στόχο για «θεσμική εξέλιξη της ΕΕ στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικής, κοινωνικής, ειρηνικής και οικολογικής Ευρώπης». Απεναντίας η ΕΕ επιχειρεί μια πολύ πιο σπουδαία παρέμβαση ωθώντας στη δημιουργία ευρωπαϊκών κομμάτων, τα οποία θα αναγνωρίζει στο βαθμό που αυτά θα καταθέτουν τα σέβη τους στις συνθήκες της, θα αποδέχονται τους κανονισμούς της, θα έχουν δράση σύμφωνη με τις αρχές της. Εν ολίγοις, κόμματα απολύτως ελεγχόμενα, στην υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η αλήθεια, που προκύπτει με απόλυτη σαφήνεια από το σχετικό κανονισμό ίδρυσής τους, σκόπιμα αποκρύπτεται όχι μόνο από τους λαούς της Ευρώπης αλλά και από τα ίδια τα μέλη κομμάτων, όπως ο ΣΥΝ, που πρωτοστατούν στη δημιουργία τέτοιων σχημάτων.

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος μίλησε ακόμα για μια ευρωπαϊκή Αριστερά ανταγωνιστική προς το νεοφιλελευθερισμό και πιστή στο όραμα του σοσιαλισμού. Προσπέρασε, βέβαια, το γεγονός ότι αυτή η μορφή διαχείρισης ανταποκρίνεται σήμερα στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, τα ίδια συμφέροντα που επέβαλαν την οικοδόμηση της ΕΕ, χωρίς αμφισβήτηση της οποίας ο σοσιαλισμός μόνο ως όραμα θα παραμείνει.

Γι' αυτό καθαυτό το «Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς» ο πρόεδρος του ΣΥΝ ανέφερε πως «αποτελεί συμβολή στη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ευρώπη, αλλά και πέραν αυτής». Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως αυτή η απόπειρα κάθε άλλο παρά πνεύμα συνεργασίας αποπνέει, απεναντίας έχει δράσει διασπαστικά ακόμη και στο επίπεδο της Ευρωομάδας. Συμπλήρωσε πως αποτελεί μια πρωτότυπη προσπάθεια, αδικώντας ωστόσο την ΕΕ μια και δεν ανέφερε πως ήταν δική της έμπνευση, χαρακτήρισε σημαντικές καινοτομίες κάποια τεχνικά και αυτονόητα δεδομένα όπως τη συναίνεση, τη δυνατότητα διαφοροποίησης, την ισοτιμία ανδρών-γυναικών κ.ά.

Ο Ν. Κωνσταντόπουλος επιχείρησε να επιτεθεί στο ΚΚΕ κατηγορώντας το, μεταξύ άλλων, για «περιχαράκωση και απομονωτισμό» και «πολιτικό παραλογισμό», αφού «καταγγέλλει μια διαδικασία στην οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετέχει το σύνολο της ευρωπαϊκής Αριστεράς» και που στόχο της έχει το συντονισμό δράσης. «Στην ουσία - ισχυρίστηκε - αυτές οι αντιλήψεις απομακρύνουν από μια θεμελιώδη αξία της Αριστεράς. Τη διεθνή αλληλεγγύη, το διεθνισμό. Ωστε, λοιπόν, το σύνολο της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που σήμερα διεκδικεί εναλλακτικό δρόμο, μαζί με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και τα νέα κοινωνικά κινήματα, είναι όργανα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση;».

Επ' αυτών δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε: Στην ίδρυση του «Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς» δε συμμετέχει το σύνολο της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ακόμα και στον κατάλογο που ο ΣΥΝ μοίρασε πολύ λίγα είναι τα κόμματα που αναφέρονται ως ιδρυτικά μέλη. Δε συμμετέχει ούτε το 25% των κομμάτων της σημερινής Ευρωομάδας. Στην Ευρώπη υπάρχουν 45 Κομμουνιστικά Κόμματα, στο «Ευρωπαϊκό Κόμμα» συμμετέχουν τρία. Ακόμα και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα με πρόσφατη ανακοίνωσή του διευκρίνισε πως την τελική του απόφαση θα την πάρει μετά το ιδρυτικό συνέδριο του επόμενου Σαββατοκύριακου. Σημειώνεται ακόμη ότι τα αριστερά κόμματα των χωρών της Σκανδιναβίας προχώρησαν στη συγκρότηση της Βόρειας Αριστερής Πράσινης Συμμαχίας, αρνούμενα να αποδεχτούν τους όρους συγκρότησης «Ευρωπαϊκών Κομμάτων» όπως τίθενται από την ΕΕ.

Το «Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς» αποτελεί ένα σχηματισμό κομμάτων από χώρες-μέλη της ΕΕ. Θα χρηματοδοτείται από την ΕΕ. Ο συντονισμός δράσης και η διεθνιστική αλληλεγγύη - αν αυτό είναι το ζητούμενο - μπορούν να επιτευχθούν με χίλιους άλλους τρόπους και σίγουρα όχι υπό το άγρυπνο βλέμμα και τους όρους της ΕΕ, που κάθε άλλο παρά ο πόνος της διεθνιστικής αλληλεγγύης την κατέλαβε. Αν παρ' όλα αυτά παραμένουν αμφιβολίες για το ρόλο των υπό συγκρότηση «Ευρωπαϊκών Κομμάτων» δεν έχει παρά να ανατρέξει κανείς στον κανονισμό της ΕΕ.