Για ποια «ασφάλεια»; | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Για ποια «ασφάλεια»;

Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν η αφορμή για να έρθει στο επίκεντρο των συζητήσεων, στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το θέμα της άμυνας και της ασφάλειας. Οι εγχώριοι θιασώτες της ΕΕ βρήκαν την ευκαιρία να επαναλάβουν τον ισχυρισμό τους, ότι, δήθεν, η Ελλάδα με την ένταξη και τη συμμετοχή της στην ΕΕ ενισχύει την ασφάλειά της. Ομως, επειδή γνωρίζουν ότι στα 23 χρόνια που μεσολάβησαν από την ένταξη της χώρας μέχρι σήμερα τα στοιχεία μιλούν για το αντίθετο, προβάλλουν τον ισχυρισμό τους με την αρνητική του μορφή. Λένε, δηλαδή, ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα επισφαλές εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δε χρειάζεται να καταφύγουμε σε θεωρητικές κατασκευές, για να δούμε πόσο ασφαλής είναι η χώρα ως μέλος της ΕΕ. Επικαλούμαστε απλώς τη μνήμη του ελληνικού λαού για το τι συνέβη τα τελευταία χρόνια.

Δε θα αναφερθούμε στη δεκαετία του '80, όταν η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό επέσειαν τον «από βορράν κίνδυνο» για να δικαιολογήσουν την ένταξη στην ΕΟΚ. Είναι σε όλους γνωστό ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρξε ποτέ και ότι χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί ο «ψυχρός πόλεμος» και η αντισοσιαλιστική εκστρατεία.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι όσες φορές υπήρξε αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο δεν ενίσχυσε την ασφάλεια της Ελλάδας, αλλά, αντιθέτως, είτε διάλεξε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, είτε συνέπραξε σε βάρος των συμφερόντων της.

Είναι νωπή ακόμη η πλήρης σιωπή της ΕΕ στην υπόθεση των Ιμίων και ακόμη πιο πρόσφατη η στάση των «εταίρων» στην υπόθεση του Ευρωστρατού, όταν αποδέχτηκαν τη Συμφωνία της Κωνσταντινούπολης, η οποία έδινε το δικαίωμα στην Τουρκία να εξαιρεί το Αιγαίο από τα πεδία δράσης της κοινής ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης. Ετσι, η ΕΕ νομιμοποίησε ουσιαστικά τις διεκδικήσεις της Αγκυρας.

Το πραγματικό στήριγμα της ασφάλειας της χώρας, της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητάς της είναι ο ίδιος ο λαός της. Η πλούσια ιστορική πείρα του ελληνικού λαού επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή είτε στο ΝΑΤΟ, είτε στην ΕΕ, όχι μόνο δεν εξυπηρέτησε τα εθνικά συμφέροντα, τα συμφέροντα του λαού, αλλά, αντίθετα, σε αρκετές περιπτώσεις τα έβλαψε. Κορυφαίο, βέβαια, παράδειγμα παραμένει η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία και το δράμα της Κύπρου.

Αν, πάλι, οι θιασώτες της ΕΕ θέλουν να πουν ότι η ασφάλεια της χώρας ενισχύεται με τη συμμετοχή στα εγκλήματα, που κατά καιρούς διαπράττουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τότε η απάντηση είναι ότι ο ελληνικός λαός ποτέ δε ζήτησε μια «ασφάλεια» βαμμένη στο αίμα των λαών, γειτονικών και μη.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ