Μια και ασχολείται, όμως, με προσδοκίες ο κ. Καρκαγιάννης, θα του προτείναμε να επιχειρήσει έναν απολογισμό των προσδοκιών, που είχαν καλλιεργήσει οι ίδιες δυνάμεις στο λαό μας το 1981, με την εισδοχή της Ελλάδας ως πλήρους μέλους της τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ. Ποια από τις προσδοκίες εκείνες έγινε πραγματικότητα, μετά από 22 ολόκληρα χρόνια; Μήπως η διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας; Παρούσα είναι η εξ ανατολών απειλή από τη σύμμαχο στο ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ Τουρκία. Μήπως η μεγάλη κοινοτική αγορά των 350 εκατομμυρίων, όπου θα πωλούνταν τα ελληνικά προϊόντα και, ιδιαίτερα, τα αγροτικά; Μάλλον, το αντίθετο έγινε. Μήπως η σύγκλιση μισθών, μεροκαμάτων και βιοτικού επιπέδου της λαϊκής οικογένειας, γενικότερα; Οι ανισότητες στους μισθούς παραμένουν - αν δε διευρύνονται... - ενώ συγκλίνουν οι τιμές των προϊόντων και ο βαθμός εκμετάλλευσης. Για να μη μιλήσουμε για τα χρυσά κουτάλια και πιρούνια...

Μία και μόνη προσδοκία υλοποιήθηκε τις δυο αυτές δεκαετίες. Μόνον που αυτή δεν αφορούσε τους εργαζόμενους και το λαό μας. Αφορούσε την ντόπια ολιγαρχία και τα κέρδη της, που σημείωσαν πανευρωπαϊκό ρεκόρ αύξησης...