Δύο βασικά ζητήματα έθεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας. Το πρώτο είναι το πώς υποτάσσουμε όλη την επιμέρους δουλιά, τα επιμέρους ζητήματα στο συνολικό στρατηγικό μας στόχο, την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Και από δω προκύπτει και ο ρόλος και η λειτουργία της ΚΟΒ. Πώς καταφέρνει, μέσα από τη ζωντανή λειτουργία της, τον έλεγχο της δουλιάς της, βγάζοντας συμπεράσματα, να δίνει προοπτική στη δράση της, να δίνει προοπτική στο λαϊκό κίνημα.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ θα πει χαρακτηριστικά: Αναδείχνεται ένα ζήτημα που αφορά όλο το Κόμμα. Το κατά πόσον έχουμε καταφέρει να εντάξουμε τα επιμέρους αναλυτικά καθήκοντα στο κύριο και το βασικό που έχουμε, στη συγκέντρωση δυνάμεων για την οικοδόμηση του Μετώπου. Αυτό που λέμε ότι τα πάντα υποτάσσονται στην οικοδόμηση του Μετώπου. Γιατί τα προβλήματα δεν μπορούν να βρουν λύση έξω απ' αυτή τη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού Μετώπου.

Βεβαίως, υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα που ζούμε, πρόσθεσε: Ενώ μεγάλο μέρος του λαού αφυπνίζεται, ταυτόχρονα και αναδιπλώνεται, συμβιβάζεται και υποκύπτει καθώς τα προβλήματα οξύνονται. Πάρτε για παράδειγμα το χωριό. Ενώ πια είναι φανερό το αγροτικό πρόβλημα, ενώ είναι φανερό το πρόβλημα με τους μικρομεσαίους, σου λένε: Τώρα θέλω να λυθούν αυτά τα προβλήματα, κάτι, τουλάχιστον να αντιμετωπιστεί με τις ποσοστώσεις, με τις τιμές ενός προϊόντος, να ανακουφιστούν λίγο και πάει λέγοντας... Η συνείδηση αυτή οδηγεί έναν κόσμο να μη βλέπει πως δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει προοπτική, έτσι. Δε γίνεται κατανοητό, έτσι και το νόημα της θυσίας για να βάλει πλάτη ο κόσμος, να απαλλαγεί οριστικά απ' αυτές τις πολιτικές. Κι αυτό δυσκολεύει.

Εδώ είναι το Κόμμα πώς παρεμβαίνει. Υπάρχουν οι δυσκολίες αλλά δεν μπορεί οι κομμουνιστές να υποκλινόμαστε σ' αυτές. Προσαρμόζουμε τη δουλιά μας ανάλογα και δουλεύουμε με τον κόσμο, στα κινήματα, τις συσπειρώσεις. Εδώ είναι το πόσο η πολιτική μας, το Πρόγραμμα του Κόμματος έχουν αφομοιωθεί από όλους μας. Για να δουλεύεται στην καθημερινότητα, να μην είναι ασύνδετη αποσπασματική, να συνδέεται με τη στρατηγική μας, το κύριο πολιτικό καθήκον για την προώθηση του Μετώπου.

Η πολιτική μας γραμμή είναι σωστή, επιβεβαιώνεται στη ζωή, θα πει σε άλλο σημείο η Αλέκα Παπαρήγα, για να συμπληρώσει: Αυτό είναι το πρώτο. Να είναι αφομοιωμένη η πολιτική μας και δουλεμένη μέσα στο κόμμα και στον περίγυρο, για να δουλεύουμε προσαρμοσμένα στην κάθε περίπτωση, στην κάθε κομματική οργάνωση, μέσα στο κόμμα μέσα στον κόσμο, στους ψηφοφόρους μας κλπ.

Το δεύτερο, ίσως πιο καθοριστικό. Αυτή η πολιτική γραμμή, αυτή η στρατηγική, για να γίνει υπόθεση μαζών θέλει οργάνωση του Κόμματος γερή μαχητική, ατσαλωμένη, δεμένη με τις λαϊκές μάζες. Οργανα και ΚΟΒες που μαχητικά παλεύουν, συνεδριάζουν, γενικεύουν την πείρα, βαθαίνουν βλέπουν το καινούριο που βγάζει η ζωή. Σήμερα οπωσδήποτε είμαστε καλύτερα από πριν. Ομως, το ζήτημα είναι ότι όλος ο τρόπος, η δουλιά μας δεν αντιστοιχεί στα καθήκοντα τα σημερινά, γιατί κάθε εποχή έχει τις δικές της απαιτήσεις. Πρέπει λοιπόν να συνεδριάζουμε στις ΚΟΒ, στα όργανα και να λύνουμε προβλήματα αντίστοιχα με τα καθήκοντα που έχουμε. Η συνέλευση να έχει στόχο, να είναι μια ζωντανή λειτουργία, να γίνεται έλεγχος στη δουλιά, να βγαίνουν συμπεράσματα και να δίνεται προοπτική με σχεδιασμένη δουλιά. Η ΚΟΒ να πιάνει το πρόβλημα - κρίκο, την επικαιρότητα. Και το κύριο είναι όλα τα σφυριά να χτυπάνε στο στόχο, να δένουμε το αίτημα με το στόχο κλπ.

Αναφερόμενη, ειδικότερα, στη δράση στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα η Αλ. Παπαρήγα θα σημειώσει: Τα τελευταία χρόνια είχαμε εξάρσεις στο αντιπολεμικό κίνημα που κορυφώθηκε, τώρα, με τον πόλεμο στο Ιράκ. Είχαμε αποτελέσματα στη συσπείρωση δυνάμεων, μπορεί αυτά να εκδηλώθηκαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ακόμα μπορεί να εκφράστηκαν και στο ΠΑΜΕ. Αλλά ας σταθούμε στο κίνημα ειρήνης.

Κάθε φορά που έχουμε μεγάλα γεγονότα, τότε δραστηριοποιούνται διάφορες συσπειρώσεις αντιπολεμικής δράσης. Δεν έχουν την αυτοτέλειά τους, το δικό τους ευρύτερο ακροατήριο, με την έννοια να δρουν συνεχώς και όχι μόνο σε κορυφαίες στιγμές. Η δράση τους πρέπει να είναι συνεχής, δεν πρέπει να περιμένουν να ξεσπάσει ένας πόλεμος. Πολύ περισσότερο που εκτιμάται ότι μήτρα του ιμπεριαλισμού είναι ο πόλεμος και ότι ο πόλεμος θα είναι συχνά παρών. Είμαστε στη φάση που θα ανοίγονται μέτωπα πολλαπλών πολεμικών συγκρούσεων.

Οι κομμουνιστές έχουμε χρέος να συμβάλλουμε στην ύπαρξη διαρκούς κινήματος ειρήνης. Η δουλιά γύρω από το Λαϊκό Μέτωπο δε συμβιβάζεται με το καμπανιακό στιλ. Αρα, πρέπει να γίνεται δουλιά κάτω, στη βάση. Πρέπει να είναι συνέχεια στην οπτική των οργάνων και των ΚΟΒ αυτή η δουλιά. Γιατί, το μέτωπο χτίζεται, κυρίως, απ' τα κάτω και είναι καθήκον των ΚΟΒ. Πρέπει, λοιπόν, να συνεχίσουμε τη δουλιά, σ' αυτή τη φάση, με όλες τις μορφές, ανάλογα με τον κάθε χώρο όπου δρα η ΚΟΒ, να έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης. Αλλά άλλο πράγμα η συζήτηση και προσαρμογή και άλλο ο καθένας έχει το δικό του σχέδιο, δρούμε ενιαία στα πλαίσια του στρατηγικού μας στόχου.

Οσον αφορά στο περιεχόμενο της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής δράσης, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ θα σημειώσει πως, σήμερα η αντιπαράθεση δεν είναι Πόλεμος ή Ειρήνη. Ολοι είναι με την ειρήνη ή ισχυρίζονται ότι είναι με την ειρήνη. Το ζήτημα είναι ή είσαι με τον ιμπεριαλισμό ή είσαι ενάντια. Για μας τους κομμουνιστές ισχύει η Θέση του 16ου Συνεδρίου ότι υπάρχουν σήμερα προϋποθέσεις, να έχουμε γενικότερη κρίση και πιο γενικευμένη σύγκρουση. Ο Μπους και άλλοι μιλάνε για τρίτο και τέταρτο παγκόσμιο πόλεμο κι αυτό δεν είναι απλώς προπαγάνδα. Διότι γενικευμένες και τοπικές συγκρούσεις σε συνδυασμό με γενικευμένες κρίσεις οδηγούν στο γενικότερο πόλεμο.

Ομως, τώρα, βγαίνουν ορισμένες δυνάμεις και λένε: Στην επιθετικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών απαντάμε με την πολυπολικότητα, την πολυμέρεια κλπ. κλπ. Δηλαδή να υπάρχουν πολλοί πόλοι... Η αντιπαράθεση είναι ότι οι ΗΠΑ, που είναι στην κορυφή, έχουν επιλέξει τη στρατιωτική αναμέτρηση. Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν προαποφασισμένος για την παγκόσμια ηγεμονία κλπ. κλπ.

Ετσι, απ' την άλλη πλευρά πλασάρεται, σαν «αντίπαλο δέος» μια πιο μαλακή Ευρώπη, πιο ήπια, ας πούμε, πιο διαλλακτική. Στα μάτια, λοιπόν, του κόσμου η απάντηση ότι η ΕΕ είναι πιο μαλακή από τις ΗΠΑ φαντάζει ή πατάει σε μια πλευρά της πραγματικότητας, δηλαδή ότι οι δυνάμεις της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης θέλουν να ανακόψουν την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Αυτό πατάει σε μια πραγματικότητα και δημιουργεί αυταπάτες στον κόσμο. Σ' αυτό βοηθάει ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός. Γι' αυτό η πάλη κατά του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού ανοίγει δρόμους στη συνείδηση των μαζών και πρέπει να ενταθεί. Με την ιδεολογία του οπορτουνισμού δε χωράει κανένας συμβιβασμός και πρέπει να είμαστε πειστικοί σ' αυτά. Εδώ πρέπει να βγαίνουμε επιθετικά, να δημιουργήσουμε ερωτήματα και σ' αυτούς που μιλούσαν για βήματα μπροστά με τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες. Αποδείχτηκε το αντίθετο ως προς το φιλειρηνικό χαρακτήρα του σοσιαλισμού και τα βασικά του χαρακτηριστικά. Η ζωή δικαιώνει το Κόμμα μας.

Επομένως, συνολικά, εμείς παλεύουμε να καταλάβει ο κόσμος ότι το Μέτωπο σημαίνει αντίσταση, επίθεση για απόσπαση κατακτήσεων επιμέρους, αλλά και την ανάγκη για αλλαγή εξουσίας για μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική. Να πειστεί ο λαός ότι θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να δώσει τη μάχη της σύγκρουσης με την εξουσία του ιμπεριαλισμού και τα μονοπώλια. Επομένως, χρειάζεται με υπομονή, σταθερά και προσηλωμένα, οι οργανώσεις μας γερές και ατσαλωμένες να προσαρμόζουν τη δουλιά τους στο στρατηγικό καθήκον, να συνδέουμε τη δουλιά μας με το αποτέλεσμα.