«Από το 2014, 1.000 τρένα τον χρόνο φεύγουν από τον Πειραιά και καταλήγουν σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Για να είμαστε σοβαρή χώρα ως διαμετακομιστικός κόμβος, πρέπει να μπορούμε να φεύγουν από 20.000 μέχρι 40.000 τρένα τον χρόνο». Τα παραπάνω τονίζει ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Εφοδιαστικής, μεταφέροντας την «αγωνία» των ομίλων logistics για τη βελτίωση των επιδόσεων σε έναν κλάδο στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Πριν από μερικά χρόνια, η διατύπωση τέτοιων στόχων για τις εμπορευματικές αμαξοστοιχίες ίσως να μην απασχολούσε και πολλούς. Μετά όμως από το δυστύχημα στα Τέμπη και όσα έφερε στην επιφάνεια για τον σιδηρόδρομο και τις εγκληματικές ελλείψεις σε μέτρα ασφάλειας, αποκτούν άλλη διάσταση. Δείχνουν ότι οι προτεραιότητες του κράτους στην ανάπτυξη του σιδηρόδρομου είναι οι γρήγορες και ογκώδεις μεταφορές εμπορευμάτων, ώστε να γίνει πράξη το όραμα κεφαλαίου και κυβερνήσεων για την «Ελλάδα - πύλη εισόδου και κόμβο». Σε κάθε φάση αυτού του σχεδιασμού, το κριτήριο του κόστους - οφέλους καθορίζει τι επενδύσεις θα γίνουν και πού, πόσο γρήγορα θα ενσωματώνεται η τεχνολογία για την ασφάλεια των συγκοινωνιών και σε ποιες γραμμές, πού θα χαραχτεί νέο δίκτυο και σε ποιον βαθμό θα συντηρείται το παλιό. Ολα αυτά καθορίζουν άμεσα και την ασφάλεια των επιβατών, αν σκεφτεί κανείς ότι μια εμπορευματική αμαξοστοιχία θα περνάει από ένα σημείο ανά 10 με 12 λεπτά! Ε, με τέτοιες προτεραιότητες πού να «χωρέσει» η ανάγκη για ασφαλή και φθηνή μεταφορά χιλιάδων επιβατών κάθε μέρα;