Στην Ελλάδα από το 2001 μέχρι σήμερα έγιναν 20 σεισμοί άνω των 6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Η χώρα μας απελευθερώνει κάθε χρόνο το 2% της παγκόσμιας σεισμικής ενέργειας και το 50% της ευρωπαϊκής. Τι πιο αυτονόητο να σκεφτεί κανείς ότι ο προσεισμικός έλεγχος σε μια τέτοια περιοχή θα πρέπει να είναι τακτικός και εξαντλητικός, ως το ελάχιστο μέτρο πρόληψης από τους σεισμούς. Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι καθόλου αυτονόητα, όταν οι ανάγκες του λαού, ακόμα και οι πιο στοιχειώδεις, συνθλίβονται στις μυλόπετρες του κόστους - οφέλους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι προσεισμικοί έλεγχοι στη χώρα μας, ακόμα και στα σχολεία, γίνονται με το σταγονόμετρο και με ...ταχύτητα χελώνας, με αποτέλεσμα να χρειάζονται 45 ακόμα χρόνια (!) για να ολοκληρωθούν σε όλα τα δημόσια και επίφοβα κτίρια, αν συνεχίσουμε με τους σημερινούς απαράδεκτους και επικίνδυνους ρυθμούς. Για να μην αναφέρουμε τις καταγγελίες σεισμολόγων ότι έλεγχοι σε σχολεία γίνονται μέχρι κι από το τηλέφωνο, ενώ θα έπρεπε η επιτόπου παρουσία έμπειρων μηχανικών να εξαντλεί όλες τις πιθανές πηγές κινδύνου. Επειδή λοιπόν μετά τους σεισμούς στην Τουρκία η κυβέρνηση στην Ελλάδα εμφανίζεται σε ...αντισεισμικό οίστρο και ανακοινώνει «σαρωτικούς ελέγχους», ο λαός δεν πρέπει να εφησυχάζει ούτε στιγμή. Η δική του αγωνιστική επαγρύπνηση και εγρήγορση, μέσα από τα συνδικάτα, συλλόγους - ενώσεις γονέων και άλλους φορείς, διεκδικώντας ουσιαστικούς ελέγχους και μέτρα αντισεισμικής προστασίας, είναι η μόνη που μπορεί να τον θωρακίσει.