«Εχουμε χρέος να κάνουμε την οργή για όλα όσα βλέπουμε γύρω μας δύναμη ανατροπής και αυτό μπορεί να γίνει πράξη με δυνατό ΚΚΕ και ΚΝΕ παντού!», είπε η Μιρέλλα Μπακρατσά, φοιτήτρια του Τμήματος Ιστορίας - Αρχαιολογίας του ΑΠΘ.

Αναφέρθηκε στην πείρα της από το πανεπιστήμιο και τη στάση των οπορτουνιστικών δυνάμεων: «Δεν συμφωνούσα πάντα με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο ξεκίνησα να προβληματίζομαι και άρχισα να αποκτώ επαφή και δράση μέσα από το σχήμα των ΕΑΑΚ στη σχολή μου που πρόσκεινται στην οργάνωση της ΑΡΑΣ, στην οποία παρεμβαίνει η ΛΑΕ, πρόσφατος εκλογικός σύμμαχος του ΜέΡΑ25.

(...) Ενα από τα πρώτα στοιχεία που άρχισαν να με προβληματίζουν ήταν η θέση της συγκεκριμένης οργάνωσης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία. Μια θέση που αν και όχι εντελώς ανοιχτά, διάλεγε στην πραγματικότητα ιμπεριαλιστή, μιλώντας για "αντιφασιστική" δράση της Ρωσίας απέναντι στον "κακό" Ζελένσκι, με το πρόσχημα της ανάδειξης της Αμερικής ως κύριας ιμπεριαλιστικής δύναμης», είπε.

Επίσης, σημείωσε ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η ανάλυσή τους για το πανεπιστήμιο και τον ρόλο του στον καπιταλισμό. «Αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν την επιχειρηματική δράση, για την προστασία της οποίας εντείνεται η καταστολή και υπήρχαν σχέδια για εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μιλούν με γενικότητες περί "γενικής καταστολής, πειθάρχησης του φοιτητικού κινήματος" και κακεντρεχών ιδεοληψιών της σημερινής κυβέρνησης. Μιλούν μονάχα για τον ιδεολογικό ρόλο του πανεπιστημίου και απέχουν από κάθε είδους διεκδίκηση για την αναβάθμιση των σπουδών μας, αφήνοντας βολικά "εκτός κάδρου" τα πραγματικά ριζοσπαστικά αιτήματα που έρχονται σε σύγκρουση με τις κυβερνήσεις και το κυνήγι του κέρδους».

Επιπλέον, όταν χρειάστηκε να ξεκινήσει να εργάζεται κατά το τέταρτο έτος των σπουδών «αντιμετώπισα πρωτοφανή άρνηση και ιδεολογική εναντίωση στην ένταξη εργαζόμενων φοιτητών στα σωματεία τους. Πρόκειται φυσικά για μια πολιτική κατεύθυνση που αφήνει τον εργαζόμενο νέο στο έλεος των αφεντικών».

Είδε τέλος, είπε, «να καλλιεργούν την αντίληψη ότι η συζήτηση και η διαπάλη για τη στρατηγική διέξοδο, την ανατροπή δηλαδή του καπιταλισμού και τον σοσιαλισμό, δεν αφορούν τον καθημερινό αγώνα ούτε καθορίζουν το "τι κίνημα χρειάζεται σήμερα". Δεν συζητούσαν για το ποιες είναι οι προϋποθέσεις για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, παρά έμεναν μόνο σε σπασμωδικές κινήσεις χωρίς οργάνωση και σκοπό, που κατέληγαν να απογοητεύουν τους νέους και να τους στέλνουν τελικά σπίτια τους».

Απευθυνόμενη στους νέους που βρίσκονται στη θέση που βρισκόταν η ίδια και δεν θέλουν την απομόνωση και την τακτική αποξένωσης από την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, είπε: «Η ΚΝΕ, το ΚΚΕ μπορούν να δώσουν απάντηση σε όλα αυτά τα παιδιά που θέλουν να δώσουν μια πραγματική και καθολική λύση σε όλα τα προβλήματα που νιώθουν τώρα να τους εγκλωβίζουν».