Οσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ο απόλυτος συγχρονισμός όλων των αστικών επιτελείων και των κομμάτων τους στην εκτίμηση ότι η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας αποτελεί «ευκαιρία» για την Ελλάδα να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή. Οποιες «αποχρώσεις» υπάρχουν στις εκτιμήσεις τους, έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το πώς η αστική τάξη θα αποσπάσει περισσότερα από μια πιθανή αναδιάταξη των προτεραιοτήτων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή μας, ποια ανταλλάγματα θα πρέπει να ζητήσει η Ελλάδα και ποια κυβέρνηση μπορεί να τα διαπραγματευτεί καλύτερα. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που με ύπουλο τρόπο απευθύνονται σ' ένα μεγάλο τμήμα του λαού που δεν ενστερνίζεται τους πανηγυρισμούς των αστικών επιτελείων και ανησυχεί για την ισχυροποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ανατ. Μεσόγειο και τη βαθύτερη ελληνική εμπλοκή. Προσπαθώντας να τους συμβιβάσουν με τις επικίνδυνες εξελίξεις, ισχυρίζονται ότι ναι μεν οι κίνδυνοι αυξάνουν, αλλά με βάση τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, πέρα από τη συμμετοχή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς. Από άλλο ...παράδρομο καταλήγουν στον ίδιο δρόμο, αυτόν της υπεράσπισης επικίνδυνων σχεδίων, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν εγγύηση, αλλά πραγματική απειλή για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Απάντηση σε αυτά τα σχέδια αποτελεί το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ο αγώνας ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννά πολέμους και εκμετάλλευση, όπως ακούστηκε δυνατά το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης και στις κινητοποιήσεις έξω από τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε όλη τη χώρα.