To φοβερότερο ίσως στην υπόθεση με το ομόλογο του ΤΑΕΔΥ δεν είναι οι «νόμιμες προμήθειες» που αρπάξανε οι διάφοροι. Είναι ότι μετά την κίνηση της «JP Morgan» για την επαναγορά του ομολόγου, εκεί που «κολλάει» το πράγμα για την επιστροφή των χρημάτων είναι ότι οι εμπλεκόμενοι στην αρπαγή, ενώ συμφωνούν - όπως λένε - να επιστρέψουν αυτές τις «νόμιμες προμήθειες» που εισέπραξαν, εκείνο που αρνούνται είναι (σύμφωνα με τα όσα καταγράφονται επί μέρες στα ΜΜΕ) να επιστρέψουν τις ...μίζες!

Που πάει να πει ότι:

Οχι μόνο υπάρχουν μίζες και μάλιστα παχυλότατες που συνοδεύουν τις γαλαζοπράσινες πολιτικές με τις χρηματιστηριακές «φούσκες» και με τα ομόλογα...

Οχι μόνο έχουμε φτάσει στο σημείο κάτι τέτοιο να αποτελεί κοινό «μυστικό»...

Αλλά και ότι παρ' όλο που τα περί της «αρπαχτής» λέγονται και γράφονται κατά κόρον, με μια ένταση που αγγίζει πλέον τα όρια της θρασύτατης ομολογίας, εντούτοις δεν ιδρώνει τ' αυτί κανενός!

Είτε πρόκειται για τους νυν ή τους πρώην τοποτηρητές του «πνεύματος και της ηθικής» στο δημόσιο βίο, είτε γι' αυτές τις «ανεξάρτητες Αρχές» που παρουσιάζονται σαν το φάρμακο διά πάσαν νόσον, τα απανωτά δημοσιεύματα για τις «μίζες» είναι σα να μην υπάρχουν. Οχι, βέβαια, ότι θα άλλαζε και τίποτα αν κάποιος από τους παραπάνω επιχειρούσε για τα μάτια του κόσμου να «δραστηριοποιηθεί», όμως, όπως και να το κάνουμε, το γεγονός ότι πλέον δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα, είναι στοιχείο ενδεικτικό για το βαθμό της αποσύνθεσης και το μέγεθος του «βασιλείου» της σαπίλας.