Το «σίριαλ» των προσεχών βουλευτικών εκλογών θα «παίζεται», από τούδε και στο εξής, στα ΜΜΕ. Αλλωστε, ήδη, έχει διαμορφωθεί ένα «ιδιότυπο» προεκλογικό κλίμα, το οποίο φροντίζουν να συντηρούν τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση. Προϊόντος του χρόνου, οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για την πρόκληση δικομματικών «αντιπαραθέσεων» και πολιτικών «συγκρούσεων», με στόχο την εκλογική συσπείρωση των ψηφοφόρων τους. Κι αυτή τη φορά, όπως πάντα τα 30 τελευταία χρόνια, θα γίνει προσπάθεια να περάσει στην «κοινή γνώμη» η αντίληψη ότι οι εκλογές είναι αποκλειστική υπόθεση του δικομματισμού κι, επομένως, το μόνο που ενδιαφέρει είναι ποιο από τα δύο κόμματα θα τις κερδίσει.

Αλλά, αν αυτό είναι το μοναδικό διακινδυνευόμενο των εκλογών, τούτο σημαίνει ότι αυτές δεν πρόκειται ν' αλλάξουν τίποτα, επί της ουσίας, για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Διότι, ανεξάρτητα από το ποιο από τα δυο κόμματα θα τις κερδίσει, την ίδια πολιτική θα εφαρμόσει, καθώς έχει, πλέον, αποδειχτεί ότι, στην πράξη, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν πραγματικές πολιτικές διαφορές. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, μοιάζουν σαν «μονοωικά δίδυμα» και λειτουργούν σαν «σιαμαία αδέλφια». Συνεπώς, το «ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ», που προβάλλεται σαν «πολιτικό δίλημμα», δεν είναι παρά ένα «τζογαδόρικο στοίχημα», στο οποίο θα «ποντάρουν» διάφορες «ομάδες» ανταγωνιζόμενων συμφερόντων της πλουτοκρατίας.

Κι επειδή μπορεί να υπάρχουν ακόμα εθελοτυφλούντες και αυταπατώμενοι, ας δούμε πώς τεκμηριώνεται ότι το «αύριο», που υπόσχονται τα δυο κόμματα, θα είναι, για τα λαϊκά στρώματα, χειρότερο από το «χτες» και πιο οδυνηρό από το «σήμερα». ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προβάλλουν ως βασική πολιτική επιλογή τους το «πλάτεμα» και το «βάθεμα» των «μεταρρυθμίσεων». Οπερ σημαίνει ότι όποιο κι αν κερδίσει τις προσεχείς εκλογές, θα συνεχίσει την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, που παραδίνει τα πάντα στο κεφάλαιο - από τις στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις, μέχρι δρόμους, βουνά, θάλασσες και μέχρι την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό - και την πολιτική ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, κατάργησης ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Τι συνεπάγονται όλα αυτά; Περισσότερο πλούτο για τους λίγους, μεγαλύτερη φτώχεια για τους πολλούς.

Ουδόλως, λοιπόν, ενδιαφέρει τον φτωχό εργαζόμενο το ποιος θα είναι ο μετεκλογικός διαχειριστής της αντιλαϊκής πολιτικής. Το μόνο που πρέπει να τον απασχολεί είναι πώς θα σταματήσει η δικομματική εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία. Αυτό θα γίνει αν και τα δυο κόμματα αποδυναμωθούν τόσο, ώστε να μην μπορούν να ελέγχουν, πλήρως, τις εξελίξεις. Βεβαίως, εκτός από το δικομματισμό, η άρχουσα τάξη έχει κι άλλες εναλλακτικές λύσεις, από το διπολισμό «κεντροδεξιάς» - «κεντροαριστεράς», μέχρι τον «μεγάλο συνασπισμό» ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και η αποδυνάμωση των δύο μεγάλων κομμάτων χρειάζεται να συνδυαστεί με την ενίσχυση και την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που μπορεί ν' αποτελέσει το «μοχλό» και τον «καταλύτη» για τη δρομολόγηση κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων προς άλλη, φιλολαϊκή κατεύθυνση. Κι αυτό πρέπει να είναι το διακινδυνευόμενο των εκλογών...