Η ώρα πλησίαζε, κι ούτε αυτός, ούτε αυτή είχαν διάθεση για κουβέντα. Επιδόθηκαν με φροντίδα στην κατασκευή του καφέ, που ως γνωστόν στα σύγχρονα μαγαζιά προσφέρεται με τη μορφή "Φτιάξτο μόνος σου", και τώρα παρατηρούσαν το αποτέλεσμα μέσα στα φλιτζάνια τους. Αλλωστε, τι να πουν; Ολα θα ξεκαθάριζαν σε λιγότερο από τρία τέταρτα.

Η συνάντηση είχε καθοριστεί για τις 7.30 και ήδη πήγαινε προς "παρά δέκα". Αφού επικοινώνησαν, μέσω τρίτου, είχαν κλείσει χτες τηλεφωνικά το ραντεβού. Ο άνθρωπος στο τηλέφωνο δεν έδειχνε να έχει διάθεση για πολυλογία. Οσον αφορά δε τα λεφτά, δεν έδειχνε να έχει διάθεση και για αντιρρήσεις. "Τόσα" μπροστά, χωρίς συζήτηση, αλλιώς, υπήρχαν κι άλλοι που το χρειαζόταν... Είχε ζητήσει βέβαια και να τους δει. Αυτές οι δουλιές - είναι γνωστό - δε γίνονται χωρίς προσωπική επαφή. Τούτη τη φορά δεν έπρεπε να αποτύχουν, είχε συμβεί πάλι πρόσφατα, όμως τώρα τα περιθώρια είχαν στενέψει. Ο χρόνος πίεζε. Ηταν ίσως η τελευταία ευκαιρία.

Μια ακόμα φορά θυμόταν να είναι τόσο νευρικός. Τότε στο Γενικό Κρατικό, μ' εκείνη την ιστορία για τον όγκο στον εγκέφαλο, που τελικά αποδείχτηκε "εσφαλμένη διάγνωση". Αλλά αυτά δεν έπρεπε να τα θυμάται τώρα, τα μυαλά του έπρεπε να τα 'χει μόνο στην "υπόθεση". Σχεδόν με... δέος ανακάλυψε ότι τα δάχτυλα του, ακόμα πιο νευρικά από αυτόν, είχαν σιγά - σιγά και ύπουλα εγκαταλείψει το κουταλάκι για το ανακάτεμα του καφέ κι είχαν αναρριχηθεί στο πουκάμισο του, συγκεκριμένα ανάμεσα στους γιακάδες. Εκεί, παιγνιδίζοντας, είχαν φτάσει στα πρόθυρα της καταστροφής μιας προσπάθειας 25 ολόκληρων λεπτών! Μεθοδικά είχαν χαλαρώσει τον κόμπο της γραβάτας και δεν έμεναν παρά ένα δύο "μανούβρες" για να τον λύσουν τελείως. Με μια απότομη κίνηση (που τράβηξε την προσοχή της) αποκατέστησε την τάξη και ήπιε μερικές γουλιές. Αν και δεν το συνήθιζε, η γραβάτα ήταν σήμερα λεπτομέρεια υψίστης σημασίας. Επρεπε να πείσει για τη σταθερότητά του, την αξιοπιστία του, τις σοβαρές προοπτικές του, να εμπνεύσει ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Γι' αυτό άλλωστε θα 'ταν εξαρχής μετρημένος, προσεκτικός σε όλα. Στην πρώτη π. χ. σχετική ερώτηση, θα απαντούσε "ιδιωτικός υπάλληλος", μόνο αν αυτός επέμενε, θα του έλεγε ότι είναι "καθηγητής σε φροντιστήριο", αλλά με κανέναν τρόπο ότι είναι "ωρομίσθιος". Ο τύπος ήταν μεγάλος σε ηλικία, είχε "αποσυρθεί" που λένε, σκόπευε μόλις κλείσει τη δουλιά να πάει να ζήσει πλέον στην επαρχία και θέλει "το κεφάλι του ήσυχο". Είχε τις ανασφάλειές του κι ήταν λογικό σε τέτοιες "υποθέσεις" στις μέρες μας. Εβγαλε το πορτοφόλι του να πληρώσει...

Μπροστά στην πόρτα αντάλλαξαν ένα γρήγορο βλέμμα. Του έσφιξε το χέρι καθώς χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκαν συρτά βήματα από μέσα - μάλλον παντόφλες - και στη συνέχεια ένας καταιγισμός μεταλλικών ήχων ενώ ξεκλείδωναν οι κλειδαριές ασφαλείας. Με το που άρχισε να ανοίγει η πόρτα, του άφησε το χέρι. Αυτός ξεροκατάπιε και μίλησε...