Η μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του '73 σημάδεψε το νεολαιίστικο κίνημα της πατρίδας μας. Είκοσι τρία χρόνια τώρα μπολιάζει τους αγώνες του λαού με το ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό του μήνυμα, φλογίζει τις καρδιές των νέων. Γι' αυτό κάθε χρόνο οι εκδηλώσεις και η μεγάλη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία - σύμβολο της εξάρτησης και θύμηση της δικτατορίας - σημαδεύονται από τη μαζική τους συμμετοχή.

Ο λόγος για τον πρόεδρο του ΣΥΝ, που παίρνοντας τη σκυτάλη από τους ιθύνοντες της αμερικανικής πρεσβείας, τα στελέχη της ΝΔ, τους κυβερνητικούς και τους κουκουλοφόρους της Ασφάλειας, έτρεξε να συνδράμει κι αυτός στην εκστρατεία του κατεστημένου. Μας είπε λοιπόν ότι ο γιορτασμός πρέπει να πάρει "καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα" και να "αποτελέσει την αφετηρία της διακομματικής συναίνεσης για την επίλυση των προβλημάτων της εκπαίδευσης"! Τα αντιαμερικανικά - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα προφανώς ποτέ δεν υπήρξαν, κι αν υπήρξαν, σήμερα "περιττεύουν" για τον πρόεδρο του ΣΥΝ. Για "ψωμί - παιδεία - ελευθερία - εθνική ανεξαρτησία" δεν είδε, δεν άκουσε, δε θυμάται τίποτα. Κι όμως, χωρίς "ψωμί" ούτε παιδεία γίνεται, ούτε ελευθερία υπάρχει. Σήμερα, που το ψωμί γίνεται ξεροκόμματο από τα προγράμματα "σύγκλισης", η εθνική ανεξαρτησία συνθλίβεται στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ο Νοέμβρης ενοχλεί πιο πολύ. Γιατί συγκινεί, εξεγείρει, καλεί σε πάλη ενάντια στην ευρωδικτατορία των πολυεθνικών, που με τόση συνέπεια υπηρετεί ο ΣΥΝ.

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δε συναινεί, δεν καταργείται, δε σβήνει, δεν καίγεται. Το "έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" δε σβήνεται από την πύλη, όση λάσπη κι αν ρίξουν οι επίδοξοι "εκσυγχρονιστές". Μας καλεί στην αντεπίθεση για να νικήσει. Για να νικήσουν οι φοιτητές, οι μαθητές, οι εργάτες, οι αγρότες που συναντιούνται στο δρόμο κόντρα στην πολιτική της "ευρωσυναίνεσης" και του Μάαστριχτ. Αν σήμερα ήταν η μέρα της εξέγερσης, ο λαός που αγαπά τη ζωή, που δεν υποτάσσεται, που αγωνίζεται, θα ήταν εκεί. Οι ποικιλόχρωμοι αρνητές και υπονομευτές του Νοέμβρη πού θα ήταν άραγε;