Η φρεσκάδα της νιότης έχει εξαφανιστεί. Το σταθερό βήμα και η λεβέντικη περπατησιά παραχώρησαν τη θέση τους στην αμφιταλάντευση. Παραπαίει, τώρα, στο βάδισμά του. Και δεν έχει υπερβεί το τέταρτο του αιώνα! Ο άνεργος, που μετά τις όποιες σπουδές του, υποχρεώθηκε να φυλάει τις "Θερμοπύλες", στη βραχονησίδα του Αιγαίου, ρίχτηκε στης ζωής τη βιοπάλη. Υπηρέτησε τη θητεία του, με το έμβλημα του στρατευμένου, χωρίς "μεσολαβήσεις" εξουσιαστών στη"γραμμή των πρόσω". Δεν είχε σχέσεις με τους εκάστοτε κρατούντες και η εύνοια των αξιωματούχων τού ήταν άγνωστη. Αυτά του τα... "μειονεκτήματα", τον μετατόπιζαν από τους ξερόβραχους της στεριάς, στους θαλασσοδαρμένους γκρεμούς των άνυδρων τόπων, των "ανεπιθύμητων" εξορίστων. Και κει, δεν είχε ν' αντιμετωπίσει μόνο των αέρηδων τις καμουτσικές. Η αλμυρή υγρασία του χάραζε το πρόσωπο και η χειμωνιάτικη κακοκαιρία του πότιζε τα πλευρά, με καντάρια κακουχίας...

Απροσκύνητος, έλαβε την άγουσα της επιστροφής στη φτωχογειτονιά. Βρήκε καταφύγιο στο πατρικό ισόγειο. Το καμαράκι δε διέθετε ανέσεις της προηγμένης τεχνολογίας, αλλά είχε τη ζεστασιά της οικογένειας. Το χαμόγελο της μάνας αντικαθιστούσε τη θέρμανση του καλοριφέρ. Ο γλυκός της λόγος, που 'βγαινε από τα σταφιδιασμένα χείλη, αναπληρούσε, τη δεδομένη έλλειψη των αγαθών. Ενίσχυε το κουράγιο του η πατρική απαντοχή. Ιδεολόγος από τα μικρά του χρόνια, ο παλιός αρτεργάτης, μετέγγιζε θάρρος στο μοναχογιό του. "Μην παραδώσεις, ποτέ τις πεποιθήσεις σου", του συνιστούσε ο γεννήτορας - και τόνωνε την αναμονή του παιδιού του. Και μοίραζε το γλίσχρο αντίτιμο αμοιβής, για τα σαράντα χρόνια δουλιάς του, στο σπίτι και στον κανακάρη. Κύλησαν μήνες, διάβηκαν και δυοτρία χρόνια και κούρασαν και την αναμονή. Οι πόρτες που χτύπησε, ο αποστρατευμένος, δεν άνοιξαν. Δεν καρποφόρησαν οι αόριστες υποσχέσεις! Το κέφι, για προσφορά, άρχισε να μουδιάζει και - το χειρότερο - η πλευρίτιδα, που "ψώνισε", από τις ταλαιπωρίες του στρατού, έδινε σημεία αναβίωσής της. Ο γεννήτορας, ο ΕΛΑΣίτης της κατοχικής περιόδου, δεν άντεξε περισσότερο. Τσάκισαν την υγεία του οι καταπονήσεις και κάποια τραύματα - παράσημα - από των φασιστών τα βόλια. Υπέκυψε στο μοιραίο - και πέρασε, διακριτικά και αθόρυβα, στη χορεία της αιώνιας σιωπής...

Διαταράχτηκε του σπιτιού η, έστω μίζερη, ισορροπία. Και δεν είχε, πια, την αποκλειστικότητα του πόνου, ο συναισθηματισμός. Παράλληλα ορθωνότανε και το ανάστημα της ανέχειας. Γιγαντώνονταν οι καθημερινές ανάγκες, δίχως να διαφαίνεται στον ορίζοντα ακτίνα φωτός. Κάνα μεροκάματο, που εξασφάλιζε, κατά καιρούς, ο νέος, δεν έφτανε ούτε για οδοντογλυφίδα! Και σαν να μην επαρκούσε το άθροισμα της δυστυχίας, προστέθηκε και η αρρώστια της μητέρας... Πώς αντιπαρατάσσεται σε όλα αυτά, ο άνεργος; Και ο δικός του ο βήχας πύκνωνε. Και για τα δικά του φάρμακα το κλάσμα, δικαιοδοσίας της οικοδέσποινας, από τη σύνταξη του "απελθόντος", δεν επαρκούσε. Η απελπισία εγκαταστάθηκε, οριστικά πλέον, στο σπιτικό τους. Πόσο θα τράβαγε η κακοτυχία που φέρει τη βούλα της "φιλελεύθερης οικονομίας";

Αλλη προσθήκη στην αναποδιά δε θα υπήρχε, αν η ηλικία και ο συναισθηματισμός δεν υπερχείλιζαν ζωτικότητας! Η γειτονοπούλα, που μπαινόβγαινε στο χαμοκέλι και βοηθούσε τη γερόντισσα, κατάλαβε εκ των πραγμάτων, την κενή θέση μνηστής. Αρραβώνας, απαλλαγμένος από επισημότητες, που ωστόσο δεν άφησε ασυγκίνητο το παλικάρι. Αγάπησε την κοπέλα και αισθάνεται την ευθύνη της αποκατάστασής της επιτακτική. Πώς όμως να την παντρευτεί; Αλυτο το πρόβλημά του. Και θα κινδύνευε να καταλήξει σε "απονενοημένη" πράξη, αν δεν είχαν ριζώσει στους συλλογισμούς του οι διδαχές του γερο - κομμουνιστή. Συνιστούσε ασταμάτητη πάλη με το κατεστημένο, ο μακαρίτης αρτεργάτης. Και με οδηγητή την άυλη μορφή του αγαπημένου του, ο νέος, δε σταύρωσε τα χέρια. Αντιστέκεται! Και αντιτάσσεται, μαχητικά και με σθένος. Στην πλατεία Κάνιγγος, ύψωσε, προχτές τη γροθιά του, μαζί με τις χιλιάδες των άλλων καταπιεζομένων. Ηταν μια έκρηξη αγανάκτησης, που δε θα βραδύνει να μεταπλαστεί σε οργή απειλής για τους κάθε μορφής εκμεταλλευτές...