Είναι σε όλους προφανές ότι οι ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης είχαν ως συνέπεια μια σειρά αλλαγές στους σχεδιασμούς, την τακτική και στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των τριών, βασικών του κέντρων. Η λεγόμενη μεταψυχροπολεμική εποχή έχει διαφορές από την προηγούμενή της, τη λεγόμενη διπολική. Και μπορεί οι διάφοροι απολογητές του καπιταλισμού να μετέρχονται θεμιτά και αθέμιτα μέσα, για να πείσουν τους λαούς ότι η σημερινή εποχή είναι καλύτερη, αλλά η πραγματικότητα τούς διαψεύδει καθημερινά. Η επιχείρηση επιβολής της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης" πραγμάτων είναι συνώνυμη, με τη σαφώς μεγαλύτερη επιθετικότητα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων και τη χρήση βίας για την επίλυση διακρατικών διαφορών, την αυξανόμενη δράση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τον εγκλωβισμό των λαών, ιδιαίτερα μικρών και αδύνατων χωρών, στους πολύμορφους ανταγωνισμούς των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Είναι συνώνυμη, με την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και με μια ολομέτωπη επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

***

Να, πώς εκτιμά το ζήτημα αυτό, το Σχέδιο Προγράμματος της ΚΕ του ΚΚΕ, για το 15ο Συνέδριο. Μια εκτίμηση, που έγινε αρκετά πριν την πρόσφατη ένταση, αλλά επαληθεύεται πλήρως από τα τελευταία γεγονότα. Στη θέση 21 αναφέρεται: "Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελληνική και τουρκική ολιγαρχία. Εξαιτίας της θέσης τους - και της Τουρκίας και της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα - επιδιώκουν να αποσπάσουν, η κάθε μια για λογαριασμό της, τη μεγαλύτερη υποστήριξη από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες. Η επιδίωξη αυτή αυξάνει την προθυμία τους να συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά επεκτατικά σχέδια. Ταυτόχρονα, μεγαλώνει η δυνατότητα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, από τη θέση του επικυρίαρχου, να αξιοποιούν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, να επεμβαίνουν στις εσωτερικές τους υποθέσεις.

Στην εξωτερική πολιτική των δύο χωρών και στις μεταξύ τους σχέσεις, εκφράζεται και η τάση του συμβιβασμού, υπό την ιμπεριαλιστική διαιτησία και η επιδίωξη για υπερίσχυση της μιας έναντι της άλλης. Στα πλαίσια αυτά, ανάλογα και με τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή, ελλοχεύει ο κίνδυνος, η όξυνση της αντιπαράθεσης και του ανταγωνισμού να φτάσει ως την πολεμική σύγκρουση.

Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας εκδηλώνει ανοιχτά και με έργα τις μιλιταριστικές επεκτατικές της βλέψεις, αξιοποιώντας και τη σημασία, που έχει για τον ιμπεριαλισμό η γεωγραφική της θέση".

***

Δ. Τ.

Ο εγκλωβισμός της συζήτησης, για την πρόσφατη ένταση στο Αιγαίο και την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, σε υπαρκτές, αλλά επουσιώδεις πλευρές του θέματος, δεν προσφέρει το παραμικρό, για την αναζήτηση της τόσο αναγκαίας πολιτικής αποτελεσματικής διεξόδου